Σας έχουν χειροκροτήσει ποτέ; Έχετε ανέβει στη σκηνή, έχουν στραφεί όλα τα φώτα πάνω σας, έχουν γίνει οι θεατές κομπάρσοι στη δική σας ταινία κι εσείς το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς; Έχετε νιώσει το θαυμασμό των άλλων, τη ζήλια για την επιτυχία σας, το φθόνο, την κακία για όσα καταφέρατε με κόπο κι υπομονή; Έχετε ζήσει στιγμές δόξας, στιγμές που θέλατε να φωνάξετε από χαρά μέχρι να χάσετε τη φωνή σας, στιγμές απίστευτου ενθουσιασμού που η καρδιά δε χωρούσε στο στέρνο και φοβηθήκατε πως δε θα ζήσετε άλλη μια ανάσα;
Είναι πολύ πιθανό να αξίζατε όντως να σας τυφλώσουν τα δυνατά φώτα της σκηνής και να μην μπορείτε να δείτε τους δικούς σας ανάμεσα στο κοινό για να σιγουρευτείτε πως θ’ ακούσουν τη λίστα με τα ευχαριστώ. Είναι πολύ πιθανό όλη η δόξα του κόσμου να ‘χε πάνω γραμμένο το δικό σας όνομα, αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο να μην έφτασε ποτέ στην πόρτα του σπιτιού σας. Μπορεί κάποιος γείτονας να τη ζήλεψε και να την έκλεψε πριν προλάβετε να τη δείτε, μπορεί να χάθηκε απλώς στο δρόμο.
Μπορεί να είστε η ανύπαντρη μητέρα που κάνει δυο δουλειές για να σιγουρευτεί πως τα παιδιά της θα λάβουν την καλύτερη μόρφωση και δε θα χρειαστεί να ανησυχήσουν ποτέ για το αν θα βγάλουν τον επόμενο μήνα. Μπορεί να είστε ο εργάτης που απολύθηκε και δεν το είπε στην οικογένειά του κρατώντας όλο το άγχος για τον εαυτό του. Μπορεί να είστε ο φοιτητής που τρέμει μπροστά στην ανεργία που είναι σχεδόν βέβαιο πως θα καταβροχθίσει τα όνειρά του μόλις πιάσει το πτυχίο στα χέρια αλλά παραμένει αισιόδοξος.
Ίσως είστε το μαύρο πρόβατο του κύκλου σας, αυτό που αποτυγχάνει στα πάντα κι ό,τι κρατάει στα χέρια του διαλύεται. Μπορεί όμως ν’ αγαπάει τον κόσμο και να στηρίζει όποιον το έχει ανάγκη χωρίς να το διατυμπανίζει. Μπορεί να έχετε βοηθήσει κάποιον άγνωστο να βρει τον εαυτό του, μπορεί να πιάσατε απ’ το χέρι ένα φίλο που έπεσε, μπορεί να είστε η ηλιαχτίδα στη ζωή ενός περαστικού. Είναι πιθανό να χαμογελάτε ελπίζοντας κάποια στιγμή να σταματήσετε να είστε αόρατος και κάποιος να δει το χαμόγελό σας και να χαμογελάσει κι αυτός.
Δίνουμε τελικά τα χειροκροτήματά μας σε όσους τα αξίζουν; Σφίξαμε ποτέ το χέρι ενός πρόσφυγα που ενώ εκδιώχθηκε απ’ τη χώρα του συνεχίζει να προσπαθεί για το καλύτερο; Είπαμε ποτέ συγχαρητήρια σ’ ένα άτομο με ειδικές ικανότητες για τη δύναμή του, την υπομονή, το κουράγιο του; Δώσαμε λίγη αισιοδοξία στον έφηβο που ψάχνει τον εαυτό του σ’ ένα χαώδη κόσμο; Ή κρατήσαμε όλη τη δόξα για τους όμορφους, παύλα πετυχημένους παύλα ολόσωστους ηθοποιούς που νιώθουν ασφάλεια μόνο όταν μας κοιτάζουν απ’ τη σκηνή, από εκεί που δεν μπορούμε να τους αγγίξουμε;
Είναι περίεργο το γεγονός πως μοιράζουμε απλόχερα τη δόξα σε όσους λάμπουν χωρίς όμως να τους κοιτάξουμε ποτέ από κοντά για να δούμε από πού προέρχεται η λάμψη τους. Γιατί αν η λάμψη αυτή έχει να κάνει με το φωτισμό τότε προφανώς δεν αξίζουν κανένα χειροκρότημα. Αν όμως φωτίζει το μέσα τους, αν είναι η ψυχούλα τους αυτή που εκπέμπει τη λάμψη τότε δώστε τους όλο το θαυμασμό που υπάρχει, γιατί τον κέρδισαν θυσιάζοντας ό,τι είχαν και δεν είχαν. Δεν καταφέρνει κανείς έτσι απλά κι αναίμακτα να γίνει πηγή φωτός.
Κι είναι ειλικρινά κρίμα κι άδικο να μην απολαμβάνουν μια θέση στη σκηνή όσοι την αξίζουν πραγματικά. Χαρίστε τους λοιπόν όλη τη δόξα του κόσμου και μη φοβηθείτε καθόλου. Γιατί όσοι την αξίζουν, δε θα τη θεωρήσουν δεδομένη ούτε για μια στιγμή. Θα τη φυλάξουν με ταπεινότητα και θα προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο να φανούν αντάξιοι του χειροκροτήματος του κοινού. Όσοι κέρδισαν τη δόξα με προσωπικό κόστος, δε θα θαμπωθούν ποτέ απ’ τη λάμψη της και θα είναι αυτοί που θα συνεχίσουν να χαμογελούν με όλο τους το είναι ακόμα κι όταν η αυλαία κλείσει.
Θα μείνουν πίσω και θα βοηθήσουν στο καθάρισμα, θα χαιρετήσουν μέχρι και τον τελευταίο ταξιθέτη. Και μπορεί τελικά να μη γίνει το όνομά τους γνωστό σε όλον τον κόσμο, μπορεί να μην υπογράψουν ούτε μισό αυτόγραφο. Οι άνθρωποι που τους γνώρισαν όμως θα τους θυμούνται για πάντα κι αυτή τη δόξα δε θα μπορεί να τους την κλέψει κανείς. Δώστε δόξα λοιπόν σ’ όσους βρίσκονται στα παρασκήνια, γιατί χωρίς αυτούς δε θ’ ανέβαινε καμιά παράσταση.
Χειροκροτήστε τους γιατί είναι αυτοί που σας κοιτάζουν στα μάτια και πατάνε γερά στο έδαφος που πατάτε κι εσείς. Ή μάλλον μην το κάνετε. Γιατί δε θέλουν δόξα, ούτε χειροκροτήματα. Θέλουν έναν κόσμο που θ’ ακούει όσους έχουν κάτι να πουν κι όχι όσους μιλάνε απλώς για να ακούγονται. Κατεβάστε λοιπόν απ’ τη σκηνή όλα τα ετερόφωτα πλάσματα για να κάνουμε χώρο για τους πραγματικά φωτεινούς ανθρώπους. Ας μη χαραμίσουμε περισσότερη δόξα σε άλλους ψευτοήλιους κι ας μάθουμε επιτέλους να ξεχωρίζουμε τα διαμάντια απ’ τους άνθρακες.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
