Παρασκευή και 13. Σήμερα μιλάμε για τα αιτήματα φιλίας που περιμέναμε πολύ, θέλαμε πιο πολύ, αλλά για κάποιο λόγο το σύμπαν δε συνωμότησε και δεν ήρθαν ποτέ. Αιτήματα που σήμαιναν για εμάς το ξεκίνημα μιας γνωριμίας, ενός φλερτ και γιατί όχι κι ενός έρωτα. Αιτήματα που δεν ήρθαν το επόμενο πρωί και μας γκρέμισαν τα όνειρα που κάναμε το βράδυ. Αιτήματα που δεν τολμήσαμε να κάνουμε εμείς, από ντροπή, από δειλία, από εγωισμό, από πείσμα, από άποψη.
Πόσες φορές σου έχει τύχει να γνωρίσεις κάποιον ή κάποια σε κοινή παρέα, να σου αρέσει χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά να μη σου ζητήσει ποτέ να μπεις στη διαδικτυακή ζωή του; Μετρούσες τις μέρες από εκείνο το βράδυ που χορέψατε αγκαλιά, που σου έπιασε κατά λάθος το χέρι, που σου ψιθύρισε στο αυτί, αλλά τελικά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αρκετό για να πατήσει αυτό το ρημάδι «προσθήκη στους φίλους»;
Είπες γι’ αυτό το πρόσωπο σε όλους, ξέχασες για χάρη του ακόμα και τον ανεκπλήρωτο έρωτα που μέχρι εκείνη τη στιγμή σου έτρωγε το μυαλό, άνοιξες καινούρια σελίδα στη ζωή σου, αλλά έμεινες με το στυλό στο χέρι και τη σελίδα εκνευριστικά λευκή.
Παρακολουθούσες κάθε μέρα το προφίλ του και είχες μάθει πια απ’ έξω τη σειρά των post του, τα ονόματα των καλύτερών του φίλων και τη σειρά των δικών τους post. Είδες αμέτρητες φορές τις φωτογραφίες που είχε ανοιχτές, μέχρι που ζήτησες από έναν κοινό φίλο να σε αφήσει να μπεις από τον δικό του λογαριασμό για να δεις και τις υπόλοιπες.
Έκανες αγαπημένο σου το τραγούδι που δημοσίευσε τελευταία και προσπαθούσες να καταλάβεις αν το ανέβασε πριν ή μετά τη γνωριμία σας. Περίμενες υπομονετικά, αλλά το αίτημα φιλίας δεν ερχόταν. Κι αν το έστελνες εσύ; Πολύ απελπισμένο; Μάλλον ναι. Κανείς δε θέλει να είναι αυτός που κάνει το πρώτο βήμα. Αντέχεις όμως να περιμένεις μια πρώτη κίνηση που ίσως δεν έρθει ποτέ;
Αποφασίζεις να δείξεις «φιλική» διάθεση και πατάς επιτέλους το κουμπί του αιτήματος φιλίας, κλείνοντας τα μάτια και κρατώντας την αναπνοή σου. Απομακρύνεις το χέρι από το ποντίκι με αργά και σταθερά βήματα και παίρνεις ανάσα. Κι εκεί που πίστευες πως ο κόμπος στο στομάχι θα λυνόταν, αυτός έγινε ακόμα πιο σφιχτός τώρα που πρέπει να περιμένεις την αποδοχή του αιτήματος.
Θα καταλάβει ότι είσαι εσύ, έτσι; Μήπως η φωτογραφία προφίλ σου δεν είναι αρκετά καλή; Μήπως δεν έχει πολλά like; Την αλλάζεις, πριν προλάβει να τη δει. Κάνεις έναν γρήγορο έλεγχο στα τελευταία σου post. Διαγράφεις τα μισά. Κι αν κατέβει και πιο κάτω; Ε, ας κατέβει. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Σε παίρνει ο ύπνος πάνω στο πληκτρολόγιο. Καμία ειδοποίηση ακόμα. Κι αν δε θέλει να γίνετε φίλοι; Μα ούτε κι εσύ θέλεις. Το τελευταίο πράγμα που θέλεις, είναι να γίνετε φίλοι. Σε αυτό το σημείο έχεις μετανιώσει που χτύπησες εσύ την πόρτα της διαδικτυακής του ζωής και δεν περίμενες κι άλλο λίγο να δείξει αυτός πρώτος το ενδιαφέρον του. Είδατε κάπου μια ειδοποίηση; Αφήστε την κάτω. Είναι δική μου. Ουπς. Λάθος συναγερμός. Είναι αργά να πάρεις πίσω το αίτημά σου; Ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Το παίρνεις πίσω με περηφάνια και αποφασιστικότητα. Προφανώς «το πρόσωπο» δε θέλει να γίνετε φίλοι.
Αν ήθελε να γίνετε κάτι, οτιδήποτε, θα σε περίμενε ήδη για το τρίτο σας ραντεβού και δε θα είχες σημάδια από το πληκτρολόγιο στο δεξί σου μάγουλο αυτή τη στιγμή. Αν ήθελε πραγματικά, δε θα έψαχνες δικαιολογίες να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Δε θα σκαρφιζόσουν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας με απαγωγείς που τον κρατάνε φιμωμένο και δεν μπορεί να στείλει αυτό το πολυπόθητο αίτημα φιλίας. Δε θα σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό πως μπορεί να του χάκαραν το λογαριασμό, να έπαθε αμνησία, ατύχημα, να είναι στη φυλακή για φόνο εκ προ μελέτης και γι’ αυτό να μην επικοινωνεί μαζί σου. Αν ήθελε πραγματικά, θα το ήξερες. Το αίτημα φιλίας θα σε περίμενε στο facebook πριν καν προλάβεις να γυρίσεις σπίτι εκείνο το βράδυ που γνωριστήκατε.
Όποιος θέλει να σε βρει, θα σε βρει χωρίς να σου δώσει χρόνο να αναρωτηθείς αν θέλει να σε βρει. Χωρίς κανένα περιθώριο αμφιβολίας, χωρίς παιχνίδια. Θα ζητήσει το τηλέφωνό σου την ώρα που χορεύετε, θα σε αποχαιρετήσει λέγοντας «πότε θα σε ξαναδώ», θα έχει μπει στη ζωή σου χωρίς να χρειαστεί να στείλει κανένα αίτημα φιλίας, χωρίς να ζητήσει την έγκρισή σου, πριν καταλάβεις καλά-καλά πως το τραγούδι τελείωσε και σε κρατάει ακόμα αγκαλιά.
Επιμέλεια Κειμένου Ελίνας Ανδρεάδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
