Πόσες φωτογραφίες βγάζεις την ημέρα; Στο περίπου, ξέρεις; Έχεις μετρήσει; Δέκα, είκοσι, πενήντα; Πόσα μεγκαμπάιτ; Μήπως είναι γκιγκαμπάιτ; Πιο πάνω είναι το τεραμπάιτ; Δεν πιστεύω να είσαι κανένας από αυτούς που δε βγάζουν καθόλου και μετά ζητάνε από τους φίλους τους να τους στείλουν τις δικές τους. Αποκλείεται. Δεν υπάρχει άνθρωπος με πρόσβαση στο internet που σέβεται τον εαυτό του και δε βγάζει κάποιες δεκάδες φωτογραφίες την ημέρα. Εκτός αν γέμισε η μνήμη του κινητού του και δεν μπορεί να βγάλει. Τότε ναι, το δέχομαι. Πάρε ένα backup ρε αδελφέ όμως και συνέχισε το έργο. Αν είναι δυνατόν.
Φωτογραφίζουμε λοιπόν τα μούτρα μας –πρώτα και καλύτερα φυσικά, τα μούτρα των φίλων μας, τους πανέμορφους καφέδες μας, τα λατρεμένα κατοικίδιά μας, τα αισθητικά γευστικότατα φαγητά μας, τα μοναδικά ηλιοβασιλέματα της πόλης μας, τα περίεργα φωτισμένα στενάκια της γειτονιάς μας, τα καταπληκτικά κοκτέιλ μας, τα καινούρια αθλητικά μας που δε φοράμε ποτέ, αλλά τα πήραμε μπας και πειστούμε να ξεκινήσουμε γυμναστήριο.
Γενικά φωτογραφιζόμαστε και φωτογραφίζουμε. Γιατί; Ξέρετε γιατί. Αρχικά γιατί είναι δωρεάν και δεύτερον γιατί κάπως πρέπει να γεμίσει το timeline και ταυτόχρονα να τραφεί το αίσθημα της επιβεβαίωσης. Ή αλλιώς, το κάνουμε για τα like. Και για εμάς προσωπικά όμως. Για να θυμόμαστε πώς ζούσαμε, τι κάναμε κάθε μέρα, πώς αλλάξαμε κι αλλάζουμε συνέχεια. Γεμίζουμε σκληρούς δίσκους, κάρτες μνήμης, φλασάκια, cloud χώρους αποθήκευσης κι ό,τι άλλο κυκλοφορεί που μπορεί να φιλοξενήσει τις πολύτιμες φωτογραφίες μας και δεν ξέρουμε τελικά τι θα τις κάνουμε όλες αυτές τις χίλιες λέξεις επί χιλιάδες χιλιάδων φωτογραφίες, άρα τρισεκατομμύρια εικόνες με έναν πρόχειρο υπολογισμό.
Φωτογραφίζουμε με τα κινητά μας, με τις compact φωτογραφικές μας, με τις DSLR μας, με τις action camera μας, με τις instant сamera μας, ακόμα και με το μυαλό μας. Προφανώς. Τέτοιοι είμαστε. Και μετά κάνουμε συγχρονισμό όλων των παραπάνω μήπως καταφέρουμε και συγκεντρώσουμε όλες αυτές τις καλύτερες στιγμές που έγιναν φωτογραφίες σε έναν αποθηκευτικό χώρο. Είναι σημαντικό να μπορέσουμε να τις οργανώσουμε για να βρίσκουμε εύκολα καμιά καλή φώτο να στέλνουμε στο αίσθημα όταν λείπει κι έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια για να βγάλουμε μια σέλφι εκείνη τη στιγμή που κανένα φίλτρο δε σώζει την κατάσταση και το φώτοσοπ είναι too much για την περίσταση.
Οργανώνουμε λοιπόν όλο αυτό το υλικό αλφαβητικά, ανά κατηγορία, χρονολογική σειρά και φίλτρο –επεξεργασμένες και μη δηλαδή. Αλλού οι φίλοι, αλλού η οικογένεια, αλλού «εγώ». Και μετά πάνε και τα τοπία, οι αφηρημένες και καλά καλλιτεχνικές, τα φαγητά, τα ποτά, τα ξενύχτια που έκλεισαν τα καλύτερα σπίτια, οι φωτογραφίες με το αίσθημα και τα πρώην αισθήματα, οι φωτογραφίες που δε θέλουμε να δει ποτέ κανείς, οι φωτογραφίες του σκύλου μας, οι φωτογραφίες των διακοπών που δείχνουμε σε κόσμο, οι φωτογραφίες των διακοπών που δε δείχνουμε σε κόσμο -σημείωση: το περσινό μαγιό θυμήσου να το κάψεις- και τέλος φωτογραφίες με διάφορες βλακείες που βλέπουμε στο internet και τις κατεβάζουμε για κάποιον λόγο που δε θα μάθει ποτέ κανείς. Πολλή φωτογραφία ρε παιδιά.
Φτιάχνουμε φακέλους, υποφακέλους και άλλους υποφακέλους για τους υποφάκελους. Βρίσκουμε διπλές φωτογραφίες, παρατηρούμε πως μας λείπουν κάποιες, τις ζητάμε από τους φίλους μας αλλά πιάνουν πολλά γκίγκα και δεν μπορούν να τις στείλουν, οπότε ελπίζουμε κάποτε να καταφέρουμε να τις μαζέψουμε όλες αν και πολύ πιθανό αυτό να μη συμβεί ποτέ. Τόσες φωτογραφίες τι θα τις κάνουμε όμως; Εκτυπώνουμε καμία ή μένουν τελικά όλες κλειδωμένες σε κάποιον φάκελο ενός σκληρού δίσκου που βρίσκεται μονίμως σε ένα συρτάρι που δεν ανοίγουμε παρά μόνο για να του φορτώσουμε έναν νέο φάκελο πιθανότατα με άλλες φωτογραφίες που δε θα δούμε ποτέ ξανά; Κι αν πάθει κάτι ο σκληρός; Φτου, φτου μακριά από ‘μας!
Σίγουρα σκέφτεστε τώρα πόσο πραγματικά ισχύει το χιλιοειπωμένο «οι καλύτερες στιγμές δεν έγιναν ποτέ φωτογραφίες». Ισχύει κι ανάποδα. Οι καλύτερες φωτογραφίες δεν έγιναν ποτέ στιγμές. Γιατί πάνω στην επιθυμία να πετύχεις τον καλύτερο φωτισμό και να βγάλεις την τέλεια φωτογραφία σε μια μοναδική στιγμή, όντως προσπερνάς τη στιγμή αυτή καθώς την κοιτάζεις μέσα από ένα φακό και δεν τη ζεις. Οπότε το να έχεις τη φωτογραφία της δε θα έχει καμιά σημασία. Δες το κι αλλιώς. Αν κόστιζε η κάθε φωτογραφία όσο κοστίζει η εκτύπωσή της θα επέμενες να βγάζεις φωτογραφίες με το κιλό;
Καλύτερα λοιπόν να αφήσεις το παραπάνω κλισέ να βγει αληθινό και να μην έχεις καμιά φωτογραφία της καλύτερης στιγμής. Θα έχεις όμως τη στιγμή. Κι η στιγμή ούτε διαγράφεται, ούτε ξεχνιέται ποτέ. Άσε που είναι αδύνατο να γνωρίζεις πως η στιγμή είναι η καλύτερη όταν είσαι μέσα της και τη ζεις. Και το να φωτογραφίζεις συνέχεια δεν είναι λύση. Δε χρειάζεσαι πολλές φωτογραφίες, σίγουρα όμως χρειάζεσαι πολλές καλές στιγμές. Κι οι στιγμές δεν μπορούν να χωρέσουν σε καμιά μονάδα μέτρησης ποσότητας πληροφορίας, όσα τέρα κι αν έχεις στη διάθεσή σου. Όσο περισσότερες φωτογραφίες βγάζεις, τόσο περισσότερες στιγμές χάνεις. Σκέψου το αυτό στο επόμενο κλικ.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
