Μας έχουν πει τρελούς, μας έχουν πει προβληματικούς, μας έχουν πει δαιμονισμένα φρικιά. Παλιά ίσως μας πείραζε, μα όχι πια –έκανα και ρίμα, πανάθεμά με. Τώρα πλέον δεχόμαστε κάθε περιπαιχτικό χαρακτηρισμό ως κοπλιμέντο και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να απαντήσουμε. Μα φυσικά μιλάμε για όλους εμάς τους χαριτωμένα ψυχαναγκαστικούς, για όλους εμάς τους περίεργους τύπους που δηλώνουμε ως χόμπι την παραξενιά.
Είμαστε εμείς που βάζουμε δέκα ξυπνητήρια με διαφορά δέκα λεπτών το ένα από το άλλο και δε σηκωνόμαστε ποτέ από το κρεβάτι αν δεν πάει η ώρα ακριβώς. Ακούμε τα ίδια τραγούδια, με την ίδια σειρά κάθε πρωί στο δρόμο για τη σχολή ή τη δουλειά ακολουθώντας πάντα τον ίδιο δρόμο. Έχουμε οργανωμένες τις φωτογραφίες μας ανά χρονολογική σειρά και περίσταση ταυτόχρονα και τις ταινίες μας αυστηρά αλφαβητικά και ανά είδος. Μας αρέσει να τρώμε την ίδια ώρα κάθε μέρα το μεσημεριανό μας κι έτσι και βρούμε φαγητό που μας αρέσει, μπορούμε να το τρώμε μέχρι να το απαγορεύσουν στη χώρα με υπουργική απόφαση. Πίνουμε τον καφέ μας στην ίδια κούπα από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας κι αν τολμήσει κάποιος άλλος να τη χρησιμοποιήσει, κινδυνεύει επικίνδυνα η σωματική του ακεραιότητα.
Πάντα συνεπείς στα ραντεβού μας και τις υποσχέσεις μας, έχουμε λίγους και καλούς φίλους, οι οποίοι αντέχουν την περίεργη λογική μας κι εμείς αντέχουμε τον ακατάσχετο ρομαντισμό τους. Βλέπουμε πρώτα τα λάθη και μετά τα σωστά στους άλλους και φροντίζουμε να τους τα υποδεικνύουμε σε κάθε ευκαιρία. Μας αρέσει να διορθώνουμε τα πάντα, να βρίσκουμε λύσεις σε προβλήματα, να δημιουργούμε προβλήματα για να τα λύνουμε. Κάνουμε άπειρους συνειρμούς το δευτερόλεπτο, μιλάμε γρήγορα, είμαστε κυνικοί στον έρωτα και περίεργοι στο χιούμορ. Θεωρούμε τα συναισθήματα απρόβλεπτα και χαοτικά και αποφεύγουμε να μιλάμε γι’ αυτά. Περιοριζόμαστε σε ένα «μου αρέσει», «δε μου αρέσει».
Η λίστα με όσα δε μας αρέσουν είναι ατελείωτη. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα μπορούσαμε να τη στέλνουμε με email κάθε πρώτη του μήνα σε γνωστούς και φίλους για να μη χρειάζεται να την επαναλαμβάνουμε και να γινόμαστε κουραστικοί. Δε μας αρέσει να μας ακουμπάνε, να πειράζουν τα πράγματά μας, να χάνουμε πράγματα, να μας ακυρώνουν ραντεβού, να μας στήνουν στα ραντεβού, να μην απαντάνε στις ερωτήσεις μας, να μην καταλαβαίνουν τα αστεία μας, να μην απαντάνε στα μηνύματά μας στο ίδιο μέσο που χρησιμοποιήσαμε για την ερώτησή μας. Το «όχι» είναι η αγαπημένη μας λέξη. Μισούμε θανάσιμα τα ορθογραφικά λάθη, τα μικρόβια και τα ανοιχτά ντουλάπια. Εφιάλτης μας είναι οι δεκαδικοί αριθμοί και οτιδήποτε δεν ολοκληρώνεται, όπως σειρές που κόπηκαν στη μέση και δε μάθαμε ποτέ αν οι πρωταγωνιστές τα φτιάχνουν στο τέλος.
Μας αρέσει να έχουμε πρόγραμμα κι ας μην το ακολουθούμε ποτέ. Δίνει μια αίσθηση τάξης στη ζωή μας. Ζούμε συνεχώς με το φόβο ότι ξεχάσαμε κάτι. Το σκυλί μας ατάιστο, το λογαριασμό του τηλεφώνου απλήρωτο, το θερμοσίφωνο αναμμένο, τον μεγάλο μας έρωτα να μας περιμένει. Σχεδόν πάντα δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω, παρ’ όλα αυτά γυρνάμε συνέχεια πίσω για να ελέγξουμε.
Έχουμε φωτογραφική μνήμη και είμαστε τελειομανείς στο έπακρο. Αν μας αναθέσεις μια δουλειά, θα ξενυχτήσουμε, θα ματώσουμε, αλλά θα σου την παραδώσουμε στην ώρα της και θα της βάλουμε κι έναν φιόγκο. Μεγάλο, κόκκινο. Όταν δεν ξέρουμε κάτι, θα κινήσουμε γη και ουρανό μέχρι να βρούμε την απάντηση. Όχι τόσο για ‘σένα, αλλά περισσότερο για εμάς αφού δε θα μας πιάνει ο ύπνος το βράδυ.
Αυτό που απεχθανόμαστε περισσότερο απ’ όλα, είναι οι αλλαγές και οι εκπλήξεις. Έχοντας συνηθίσει σε μια κατάσταση την οποία ορίσαμε ως ασφαλή, δενόμαστε και είναι αδύνατο για εμάς να την αλλάξουμε όσο κι αν μας σκοτώνει η ρουτίνα. Ο μόνος τρόπος για να δεχτούμε την αλλαγή είναι να γίνει σταδιακά, μεθοδικά και με πλάνο. Θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο σε όλα όσα αφορούν εμάς αλλά πολλές φορές και τους γύρω μας. Το control freak είναι ένα ψευδώνυμο που δεχόμαστε περήφανα και λέμε κι ευχαριστώ όταν μας το προσδίδουν. Μας αρέσει ένα είδος μουσικής, ένα φαγητό, ένα ποτό (άλλο για καλοκαίρι, άλλο για χειμώνα), ένας φίλος κι ένας έρωτας. Αν τα είχαμε όλα αυτά, θα ήμασταν αιώνια ευτυχισμένοι.
Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύουμε πως είμαστε τέλειοι, ανώτεροι ή καλύτεροι από τους άλλους. Σίγουρα πιστεύουμε όμως, πως είμαστε μοναδικοί. Για εμάς τέλειο είναι το συμμετρικό. Τέλειο είναι το μυστήριο, το προβληματικό, το παράξενο. Τέλειοι είναι οι γρίφοι. Ό,τι μπορεί να λυθεί. Είμαστε κυκλοθυμικοί, εγωιστές, τύραννοι. Σίγουρα όμως όχι βαρετοί. Το όνειρο κάθε ψυχαναγκαστικού είναι να βρει κάποτε κάποιον σαν και του λόγου του και να κουμπώσουν οι χημείες τους. Φυσικά, για να μας αντέξεις, θέλεις γερό στομάχι, γερά νεύρα, ανοιχτό μυαλό και πρέπει να σου αρέσουν οι προκλήσεις. Αν αποφασίσεις όμως να μας δώσεις λίγο χρόνο, θα δεις πως κατά βάθος όλες οι παραξενιές μας κάνουν χαριτωμένους, ερωτεύσιμους και εθιστικούς. Πραγματικά πιστεύεις πως μπορείς να μας αντισταθείς;
Επιμέλεια Κειμένου Ελίνας Ανδρεάδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
