Αισθήματα σαν φθηνά cheeseburger

Όλοι μας έχουμε φάει στα McDonald’s. Σωστή σαβούρα του ξημερώματος, comfort food βγαλμένο από την κόλαση, μόδα και τάση ινσταγκραμική. Είναι νόστιμα, μπορείς να φας μέχρι να σκάσει το στομάχι σου· όσοι μένουν παιδιά θα θυμάστε τον Καλαμάρι από τον Μπομπ Σφουγγαράκη που έσκασε από τα πολλά μπέργκερ/ καβουροπάτι. Όμως, τελικά, αυτό το κακό έχει το fast food: σου προσφέρει απόλαυση, είναι γρήγορο, έρχεται στην πόρτα σου χωρίς κόπο και κάποια προσπάθεια, αλλά στην ουσία είναι ένα μάτσο πλαστικά χωρίς κάποιο σοβαρό όφελος προς τον οργανισμό σου. Σου γεμίζει το στομάχι, αλλά για λίγο, αφήνοντας μια αίσθηση βρωμιάς κι εν τέλει, γρήγορης πείνας.

Έτσι είναι και τα συναισθήματα σήμερα. Instagram, Tinder, Facebook, σχέσεις μόνο από την εικόνα, τι είναι σέξι και τι όχι. Σχέσεις επιφανειακές, χωρίς πολλά πολλά, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Βάθος δεν υπάρχει- γιατί να υπάρξει; Θα ζορίσουμε την καρδιά μας και το μυαλό μας χωρίς λόγο κι αιτία. Άσε κιόλας, που αν πληγωθούμε, μετά πώς θα ανακάμψουμε; Υπάρχει λόγος, να σπάμε σε χίλια κομμάτια για τον καθένα; Άλλωστε, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί, ποιος πρόκειται να μας φερθεί καλά και ποιος θα μας πετάξει σαν την τρίχα από το ζυμάρι- έτσι ποιο το νόημα;

Τη φοβόμαστε την οικειότητα, δεν την αντικρίζουμε πια. Δε θέλουμε να παραδεχτούμε ότι πλέον είμαστε ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Ότι πλέον καταναλώνουμε στιγμές, ανθρώπους, κρεβάτια, φιλιά, φλερτ σε κλαμπ σαν cheeseburgers, πριν το επόμενο ραντεβού για συνέντευξη για δουλειά. Αν σας φαίνεται άστοχη  η παρομοίωση, φαΐ και φαστφουντάδικο, δεν έχετε παρά να σκεφτείτε το τελευταίο μήνυμα που λάβατε στα social σας, από έναν άγνωστο.

Ξεκινάω εγώ, ως προς διευκόλυνσή σας: ένας τυπάς μου έστελνε επίμονα πριν λίγο καιρό, για να γίνει ο sugar daddy μου. Θα μου πείτε, πού κολλάει αυτό, ως προς τον «ευκολοφάγωτο έρωτα». Υπό άλλες συνθήκες, δε νομίζω να ερχόταν κάποιο γράμμα μ’ αυτή την τόσο «δελεαστική» πρόταση, τόσο άμεσα δοσμένη. Η επιλογή του swipe left or swipe right, με βάση το πρόσωπο κάποιου μας έχει κάνει να νομίζουμε ότι το πέσιμο είναι μπίζνα. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε κάποιο τρυφερό τραγούδι, με την εικόνα κάποιου στο μυαλό σας; Πότε δακρύσατε τελευταία φορά για κάποιον χωρίς να νιώσετε ντροπή για την ευαισθησία που δείξατε;

Μην αναφέρουμε και την καραντίνα κι όσα βιώσαμε δύο χρόνια σχεδόν κλεισμένοι στα σπίτια μας κι ακόμη έχουμε δρόμο. Καμία επαφή ουσιαστική, χειρονομίες, αγγίγματα, αγκαλιές, όλα απαγορευμένα. Μόνο μια οθόνη για επαφή με πολλούς και πολλές που ήθελαν απλώς να ξεφύγουν από τον εγκλεισμό. Μια αρπαχτή για να κυλήσουν τόσες ώρες μέσα στους τέσσερις τοίχους. Κι έπειτα οι μάσκες. Οι μάσκες που πάγωσαν την κάθε έκφραση στο πρόσωπό μας και μας έκαναν να ξεχάσουμε πώς είναι να χαμογελάμε τρυφερά κι αληθινά στους άλλους γύρω μας.

Και φτάσαμε στον έρωτα. Στον έρωτα που για χάρη του, έχουν γραφτεί ποιήματα, τραγούδια, έχει χυθεί αίμα. Που αρκετοί πίστεψαν και πέθαναν γι’ αυτόν και σήμερα στη φωτεινή οθόνη, τον σκοτώνουμε χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες. Αλήθεια, ποιος έμαθε πού ζει; Γιατί όπως φαίνεται, πια, είναι είδος προς εξαφάνιση, που δε σκοπεύουμε να σώσουμε άμεσα. Μένουμε στο φαίνεσθαι, ξεχνώντας το «είναι», επιθυμώντας τη σάρκα για μια στιγμή πάνω στην ένταση της ημέρας. Μένουμε να κυνηγάμε κάτι που θα καλύψει το κενό για λίγες ώρες, με συνέπεια, όταν θ’ αδειάσει πάλι, ο επόμενος αντικαταστάτης να μπορεί να το καλύψει γρήγορα κι ανώδυνα, χωρίς πολλά πολλά.

Την επόμενη φορά που θα επισκεφτείς τα McDonald’s είτε για το στομάχι σου είτε για το κρεβάτι σου, φρόντισε να είσαι σίγουρ@ για την επιλογή σου. Γιατί έτσι δε γεμίζουν οι άνθρωποι, απλώς για λίγο, χορταίνουν.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!