Η ζωή είναι αστεία. Άλλα λες, άλλα κάνεις στην τελική, άλλα γίνονται κι ο Θεός γελάει- και καλά κάνει. Αν έχει τηλεόραση και καναπέ, κάθεται, γεύεται τα pop corn του και μας βλέπει να τρώμε τα μούτρα μας επικά, με τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Πιο πολύ όμως, θα γελά με τα πράγματα που μας έμειναν και δε λέμε ν’ αποχωριστούμε. Άτιμο πράγμα η μυρωδιά κι οι μουσικές. Καλώς ήρθατε στον κόσμο των «συναισθηματικά δεμένων».
Εδώ ο χρόνος σταματά και δεν υπάρχει τίποτα άλλο από μουσικές και μυρωδιές που μας έκαναν να δεθούμε με στιγμές κι ανθρώπους. Μένουν ανεξίτηλες και μας ρουφάνε. Για αυτό και αξίζουν ένα ξεχωριστό όνομα: Apocalypse.
Ακολουθεί ένα σύντομο story time μιας συναισθηματικά δεμένης με μυρωδιές και μουσικές. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 15 ή 16, όταν ταξίδεψα πρώτη φορά με το σχολείο στο εξωτερικό. Ήταν στην Αττάλεια, της Τουρκίας. Δεν ξέρω τι φταίει: το ότι ήμουν στο ίδιο ταξίδι με τον πλατωνικό μου έρωτα; Το ότι ερωτεύτηκα τ’ αεροπλάνα και τα ταξίδια κι αποφάσισα ότι θα ήθελα να γίνω αεροσυνοδός; (δεν έγινα ποτέ, μη σας απασχολεί). Με κάποιο περίεργο τρόπο, ανεξήγητο κι αστείο σχεδόν, μου έμεινε μια ευχάριστη μυρωδιά που υπήρχε στο ξενοδοχείο. Κανείς δεν τη μύριζε, μόνο εγώ! Τι φάση;
Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας απ’ όταν γυρίσαμε κι είχαμε Μεγάλη Τετάρτη. Ήμουν με τη μητέρα μου για ψώνια. Εκεί που χαζεύω στ’ αρώματα και μυρίζω, βρίσκω τη μυρωδιά του ξενοδοχείου και μουδιάζω. Έπαθα σοκ. Ήταν τόσο πρωτόγνωρο το συναίσθημα που θέλησα αυτοστιγμεί να το αγοράσω και να το έχω στο δωμάτιό μου, να το μυρίζω και να σκέφτομαι τον πλατωνικό μου έρωτα, τον Β.. Ακόμη το έχω και πιστέψτε, δεν έχει χάσει την αξία του.
Το άλλο μεγάλο crush των ανθρώπων, πέρα από τις μυρωδιές, είναι η μουσική. Το είχα υποψιαστεί ότι είχα ένα κόλλημα κι εγώ, αλλά δεν ήθελα να το ψάξω περαιτέρω. Ώσπου μαζί με το ταξίδι ήρθε και το «Wildest Moments» της Jessie Ware να μου επιβεβαιώσει κάθε υποψία. Δενόμουν και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ένιωθα πράγματα που με έκαναν να κλαίω και να χαίρομαι. Ήταν αγνά, όμως, αθώα και καθόλου βλαβερά.
Τότε δεν τα εκτιμούσα, έπρεπε να φτάσει το τέλος του πρώτου lockdown, για να καταλάβω ότι μεγαλώνοντας εκτιμάς και δένεσαι δυσκολότερα. Κανείς δε σε προειδοποιεί και κανείς δε σου εξηγεί τον λόγο που συμβαίνει. Δε σου μαθαίνουν στο σχολείο να εκτιμάς τις στιγμές. Θα ήταν υπέροχο κι εκπληκτικό να είχαμε τη δυνατότητα να φωτογραφίζουμε τα συναισθήματα που μας προκαλούν αυτά τ’ αρώματα κι ακούσματα, ή ακόμη και τα ίδια. Να είχαν υλική υπόσταση. Να μην τα αγκάλιαζε, με μεταφορικό τρόπο η ψυχή και το μυαλό, αλλά και τα ίδια μας τα χέρια.
Το πιο άσχημο στο apocalypse, είναι όταν σταματάς ακαριαία να το βιώνεις. Είναι σαν να χάνεται μια ασφάλεια; Ένα αόρατο σπιτικό; Όταν φεύγουν, είτε μιλάμε γι’ ανθρώπους, είτε στιγμές, είτε μέρη, υπάρχει ένας ύπουλος κίνδυνος που θα είναι κι οδυνηρός. Να εξασθενήσουν στο μυαλό μας ή να μπερδευτούν με άλλα και καλά apocalypse, που στην πραγματικότητα δε θα τ’ αγγίζουν στο ελάχιστο. Εκεί θα ψάχνεις απεγνωσμένα για μια αληθινή τζούρα που θα σου βγάζει τη χαμένη οικειότητα κι ασφάλεια. Αυτό το κάτι που για λίγο θα το μυρίσεις ή θα το ακούσεις, θα κλείσεις τα μάτια και θα χαθείς για ελάχιστα δεύτερα σε μια εικόνα άπιαστη και ποθητή, που άθελα ή ηθελημένα θα σε γεμίσει απότομα.
Θα χαμογελάσεις και θα ευχηθείς, μήπως κι υπάρχει ένα μαγικό ραβδί κι εμφανιστούν ξανά όλα μπροστά σου. Μπορεί πάλι να ευχηθείς ολόψυχα να γυρνούσες τον χρόνο πίσω, για λίγο μαστούρωμα από το δικό σου apocalypse, να επιλέξεις δρόμους που θα σε κάνουν να μην τ’ αποχωριστείς ξανά. Όταν ανοίξεις τα μάτια σου και προσγειωθείς στην γκρίζα πραγματικότητα, δεν ξέρεις αν πρέπει να κατηγορήσεις τη ζωή που είναι άδικη, ή εσένα. Μήπως εσύ έκανες άδικη τη ζωή; Μήπως εσύ τ’ απομάκρυνες κι έμεινες να ζητάς το apocalypse ή ο Θεός που πεθύμησε λίγα pop corn παραπάνω, μαζί με το δράμα σου;
Να δένεσαι με μυρωδιές και μουσικές. Για να θυμάσαι και να νιώθεις ζωντανός κι ας πονάς. Να γεμίζεις το μέσα σου με όμορφα πράγματα και να τα συνδυάζεις τη σωστή στιγμή, με τα σωστά πρόσωπα. Κι ας χαθούν. Κι ας τα χάσεις. Εσύ θα έχεις γνωρίσει κάτι καινούριο, θα σου έχει αρέσει και θα το ζητάς. Εξάλλου, η ζωή χωρίς μουσική, θα ήταν βαρετή, ενώ χωρίς άρωμα, βρωμερή.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ηλιάνα Τσακίρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
