Δεν είμαστε πια ο ένας για τον άλλο

Μεγάλωσα, ε και; Τι κατάλαβα! Άλλα φανταζόμουν, άλλα ήθελα, άλλα σχέδια είχα. Σε καμία περίπτωση δε φανταζόμουν ότι η κοινωνία θα πήγαινε προς το χειρότερο. Ότι όντως θα βρισκόμουν κι εγώ να κάνω μια δουλειά, άσχετη από το πτυχίο που πήρα. Φοβάμαι τον κόσμο όπου μεγαλώνω. Τις άψυχες εκφράσεις μας. Το βλέμμα μας στραμμένο σε μια φωτεινή οθόνη, που νομίζουμε ότι μας προσφέρει τόσα, ενώ στην ουσία τίποτα. Αποξένωση. Απομάκρυνση από τα πιο όμορφα συναισθήματα. Γέλιο, χαρά, φλερτ. Δε βρισκόμαστε πλέον με τη παρέα μας για να συζητήσουμε, αλλά για να βγάλουμε τα κινητά μας βόλτα. Ανά δυο κουβέντες, κοιτάζουμε και το κινητό μας και για να μην πλήξουμε δημοσιεύουμε μια selfie, να δείξουμε ότι είμαστε έξω κι ότι περνάμε καλά, ενώ ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουμε πώς νιώθουμε.

Δε βρισκόμαστε με τη σχέση μας για να φιληθούμε, ν’ αγκαλιαστούμε, να κάνουμε πράγματά που κάνουν όλα τα ζευγάρια ή τουλάχιστον έκαναν, αλλά για να πούμε ότι βγήκαμε και βγάλαμε insta stories και φωτογραφίες για τα social media. Αλήθεια, κρατάμε πια κάτι προσωπικό για εμάς; Έχουν χαθεί οι αναμνηστικές φωτογραφίες κι οι κρυφές στιγμές; Μήπως έχουμε ξεχάσει να ζούμε για εμάς και ζούμε για να τρέφουμε και να συντηρούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Τι θα γινόταν αν για μια ολόκληρη μέρα ή βδομάδα κανείς ανά τον κόσμο, δε δημοσίευε τίποτε, πουθενά; Θα το αντέχαμε; Θα αποκτούσαμε αληθινή ζωή;

Κι έτσι αποξενωμένοι και μόνοι, δεν είμαστε πια ο ένας για τον άλλο. Αντί να βοηθήσουμε, στρέφουμε το βλέμμα και την προσοχή μας αλλού. Γινόμαστε κι εμείς συνεργοί άθελά μας, με τη σιωπή μας σε όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που με το που βγουν στη φόρα μας μένει ένα «έπεσα από τα σύννεφα». Κι είναι πολλά, πάρα πολλά και δεν αντέχονται πια να συσσωρεύονται στον λαιμό τα τόσα. Από τη βία στη σιωπή κι από τη σιωπή στη βία. Κι όλα αυτά σε ένα κράτος που δε δίνει δεκάρα, που κάνει διακοπές και πίνει το εσπρεσάκι του στη θέρμη από τη φωτιά της Εύβοιας με πάγο από την Αττική οδό.

Έχουμε συνηθίσει τη βία, το ξύλο, το αίμα, τον φόβο. Θεωρούμε φυσιολογικό να φοβόμαστε να γυρίσουμε στο σπίτι μας με ασφάλεια. Το #metoo ήρθε για να φέρει την αλλαγή, αλλά ακόμη πασχίζουμε να μιλήσουμε για τα αυτονόητα, σκυμμένοι στο βωμό της πατριαρχίας. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει ένα ελάττωμα: ξεχνά! Κι αυτό δε συγχωρείται. Ξεχνά κι η ιστορία επαναλαμβάνεται κι αντί για βήματα προς τα μπροστά, κάνουμε βήματα ολοταχώς πίσω. Δείχνει τη συμπαράστασή του πάνω στο πάθος της στιγμής και πάνω στον χρόνο παρόμοιο περαστικό με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και μέρη ξανά γεννιέται. Πάλι σοκάρει. Μα πια η βιαιότητα δεν είναι ίδια. Γιατί όσο σε σοκάρει τόσο το περιμένεις κιόλας. Περιμένεις το κακό. Απλώς δεν ξέρεις την έκτασή του, ή την πηγή του. Μα έμαθες να το περιμένεις.

Η εποχή της αθωότητας πέθανε. Το αστείο είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα για να την αναστήσουμε. Συμβιβαζόμαστε σε ό,τι κατεστραμμένο μας δίνεται. Έχουμε αποδεχτεί το χάος και τη διάλυσή μας, χωρίς να μας νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από τους εαυτούς μας. Έχουμε γίνει ναρκισσιστές -άθελά μας;-.  Εμείς να τη βγάζουμε καθαρή και να είμαστε καλά και για τους άλλους έχει ο Θεός. Το ερώτημα είναι ένα: η κατάσταση αυτή αλλάζει ή είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε και να πληρώνουμε καταστάσεις εις στους αιώνας των αιώνων;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!