Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Πάντα κάτι θα μας λείπει και θα υπάρχει ένα κενό μέσα μας, να μας υπενθυμίζει ότι δεν είναι όλα στο χέρι μας. Ωραία θα ήταν να μέναμε για πάντα υπό την προστασία των γονιών μας, να μας παρέχουν ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι και μ’ ένα ψεύτικο κλάμα, να το έχουμε σε χρόνο ντε ντε, στις παλάμες μας. Μεγαλώνω και φοβάμαι ότι τ’ απωθημένα που έχουν μαζευτεί μέσα μου, μια μέρα θα με πνίξουν. Φοβάμαι γιατί λένε ότι δεν ξεφεύγεις απ’ όσα θέλησες κάποτε πολύ και δεν έκανες, και δεν έχουν άδικο.
Έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που φοβάται να πάρει ρίσκα, να κάνει το επόμενο βήμα, να πάει παρακάτω. Ο λόγος; Για το τι θα πει ο κόσμος; Ο κόσμος ποτέ δεν είπε τίποτα και στην τελική πολύ που νοιάστηκε. Βάλε και τ’ απανωτά lockdown, την παύση στη ζωή μας· όσοι ήταν σαμιαμίδια παρέμειναν σαμιαμίδια, η απομόνωση δε βοήθησε κι ό,τι θέλαμε να πραγματοποιήσουμε, μπήκε στον πάγο ή τέλος πάντων μας έκλεισε το στόμα και την ψυχή για λόγους «ασφαλείας».
Έχουμε αναλογιστεί τ’ απωθημένα μας; Έχουμε σκεφτεί ποτέ πόσα χάνουμε κρατώντας τα για εμάς και κατά πόσο μεγαλώνουμε ηθικά προς τον εαυτό μας, θάβοντας τις ανάγκες μας; Λες και τις κρύψαμε, σαν τον Barney από το How I met Your Mother, που όταν ήθελε ν’ αφήσει πίσω του τη Robbin, όλες τις αναμνήσεις του μαζί της τις έκλεισε σ’ ένα κουτί, αφήνοντάς το σ’ ένα διαμέρισμα. Θα θέλαμε να έχουν αυτό το τέλος, άραγε, οι επιθυμίες μας;
Ο άνθρωπος που δεν έτρεξες να του εξομολογηθείς πώς νιώθεις, να δώσεις μια ευκαιρία μήπως σου πει το ναι, σ’ εκείνο το ραντεβού. Η δουλειά που δεν πήρες, γιατί πολύ απλά δεν πήγες στη συνέντευξη γιατί φοβήθηκες μήπως και σου πούνε όχι. Το ταξίδι που δεν πήγες γιατί δε βρήκες παρέα και φοβόσουν το solo travel, μην τυχόν σε κοιτάξουν περίεργα. Ρε, πόσα στερήθηκε αυτή η καρδιά από φόβο; Πόσα απωθημένα ν’ αντέξει; Μένεις με τα φώτα της καρδιάς σου ανοιχτά, να κοιτούν αυτό το «αν»: Αν είχες τολμήσει, αν είχες πει το ναι, αν δε φοβόσουν, αν πήγαινες, αν δεν πήγαινες, αν μιλούσες. Κολλημένος σε μια εικόνα με φώτα αναμμένα σε μια ζωή που είχες την ευκαιρία να ζήσεις, αλλά της γύρισες την πλάτη.
Κι αλήθεια, τι ενέργεια επιστρέφεις στους γύρω σου, ενώ κουβαλάς τόσα «αν» και «μακάρι να είχα κάνει»; Δεν προχωράς, δεν μπορείς να δώσεις και να δοθείς σ’ ανθρώπους και καταστάσεις. Χάνεις στιγμές και συνδέσεις, που θα μπορούσαν να σου χαρίσουν ό,τι άξιζες και ζητούσες. Τιμωρείς τον εαυτό σου και τον αυτομαστιγώσεις, βάζοντας στη φάση του περιθωρίου και στη νοοτροπία του χαμένου κάθε προσπάθεια που σκέφτεσαι να κάνεις, σαμποτάροντάς την εξ αρχής. Έχεις βγάλει ένα συμπέρασμα που ούτε στον χειρότερό σου εχθρό δεν αξίζει.
Πάψε να σε μειώνεις κι ό,τι θες, μπες στον κόπο να το δοκιμάσεις πριν αποφασίσεις πως δε θα σου κάνει τη χάρη. Περαστικοί είμαστε όλοι από παντού και στο τέλος το μόνο που μένει, είναι οι τούμπες και τα άλματά μας. Μη ζητάς σημάδια ή λόγια ενθάρρυνσης, η διαδικασία είναι πολύ πιο απλή απ’ όσο φαντάζεσαι. Μόνο μια ερώτηση χρειάζεται να σου κάνεις: Το λαχταράς;
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ηλιάνα Τσακίρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
