«Είμαι γυναίκα και φοβάμαι από τότε που γεννήθηκα»

Μπορούσε να είναι και χειρότερα. Το γνωρίζω. Δε ζω σε κανένα μικρόκοσμο. Σε κανένα ροζ συννεφάκι. Θα ήθελα να είναι όλα αλλιώς, αλλά δυστυχώς κάποια πράγματα, από ό,τι φαίνεται, δεν είναι γραφτό ν’ αλλάξουν. Είμαι γυναίκα και φοβάμαι. Μου έμαθαν να φοβάμαι και τα γεγονότα τα ίδια, πέρα από τη φύση μου, που τρέχουν με ανεξέλεγκτους ρυθμούς και το ένα δυσάρεστο νέο διαδέχεται το άλλο. Κι απ’ ό,τι δείχνει η ιστορία και η μάστιγα του scroll down, οι άνθρωποι ξεχνάνε! Ξεχνάνε και προσπερνάνε. Συνήθεια; Επιλογή; Αναισθησία; Δυσκολία Διαχείρισης; Ο καθένας, επιλέγει και παίρνει.

Μπορεί το κείμενο αυτό να φανεί υπερβολικό σε πολλούς, μπορεί πάλι άλλοι να το κατανοήσουν. Ίσως το προνόμιο να μην αφήνει κάποια μυαλά να δουν καθαρά, πως η γυναίκα ήταν και είναι ακόμη σε μειονεκτική θέση. Ήταν 28 Μαΐου του 1952 όταν ψηφίστηκε ο Νόμος 2159, με τον οποίο απονεμήθηκε (επιτέλους) και στις Ελληνίδες το πολυπόθητο κι αυτονόητο δικαίωμα ψήφου για τις βουλευτικές εκλογές. Βρε, πώς περνούν οι καιροί κι αλλάζουν τα χρόνια. Όμως, πόσο αλλάζουν όντως;

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. 17/1/2021 Χανιά. Η 54χρονη Βασιλική βρίσκεται νεκρή μέσα σε λίμνη αίματος από τον σύντροφό της. Στις 5 Απριλίου, η 28χρονη Κωνσταντίνα και ο αδερφός της βρίσκουν τραγικό θάνατο μέσα στο πατρικό τους στη Μακρινίτσα από τον 31χρονο πρώην σύζυγό της.  11/5/2021. Η 20χρονη Καρολάιν Κράουτς, στα Γλυκά Νερά δ@λοφονείται, από τον 32χρονο σύζυγό της, παρουσία του 11 μηνών βρέφους τους. Η 64χρονη Ελένη στις 3 Ιουνίου, δέχθηκε δ@λοφονική επίθεση από τον εν διαστάσει 75χρονο κακοποιητή και σύζυγό της. Η 26χρονη Γαρυφαλλιά, αφού πρώτα κακοποιήθηκε βάναυσα, δ@λοφονήθηκε τον Ιούλιο από τον σύντροφό της στη Φολέγανδρο. Την πέταξε από τα βράχια. Οκτώ σφαίρες στον θώρακα και στο κεφάλι δέχθηκε η 43χρονη Μαρία, μητέρα τριών παιδιών από τον εν διαστάσει 54χρονο σύζυγό της στις 3 Αυγούστου στη Λάρισα. Στις 22 Σεπτεμβρίου, η 32χρονη Δώρα (Ντόρα) Ζαχαριά στη Ρόδο δέχθηκε δυο σφαίρες από τον 40χρονο πρώην σύντροφό της, την ώρα που πάρκαρε. Με 23 μαχαιριές σκ@τωσε την 48χρονη γυναίκα του ένας 49χρονος στην Πολίχνη της Θεσσαλονίκης στις 28 Νοεμβρίου. Τα στοιχεία όλα, ανήκουν στην ΕΡΤ.

Δεν είναι μόνο οι γυναικοκτονίες. Είναι τα γεμάτα μίσος σχόλια κάτω από post, που αναφέρουν βίαιες πράξεις κατά γυναικών και μπορεί 3/10 να προέρχονται από γυναίκες, που υποστηρίζουν τον δ@λοφόνο και με θράσος αναγράφουν και την έκφραση «ας πρόσεχε». Είναι τα κακοποιητικά σφυρίγματα στον δρόμο, το γλοιώδες βλέμμα του γέρου στο αστικό. Είναι το «ζητείται κοπέλα εμφανίσιμη» στις αγγελίες και το «μη γυρίσεις μόνη σπίτι το βράδυ» των γονιών σου. Είναι ότι από τη στιγμή που γεννιέσαι πρέπει να προσέχεις, για να σου πουν μετά «ας πρόσεχες».

Φοβάμαι. Γυρνάω το βράδυ με γρήγορο τρέξιμο, ειδικά στην περιοχή που πλέον μένω. Σκέφτομαι τρεις φορές τι θα βάλω, αν τύχει και βγω βράδυ και φιλτράρω αρκετές φορές τι θα πω, για να μη μεταφέρω λάθος μηνύματα, καθώς όλα πλέον παρεξηγούνται σε χρόνιο μηδέν. Κοιτάω με καχυποψία και δε μου αρέσει, αλλά πλέον είναι κάτι που έχει γίνει συνήθεια, για να νιώθω κατά μία έννοια ασφαλής αν απλώς μπορώ να προβλέψω το χειρότερο σενάριο.

Δεν υπάρχει κάποιος επίλογος. Παρά μόνο μια ντροπή, αηδία και θλίψη, που σε έναν μήνα αλλάζει το έτος. Που μπαίνουμε στο 2024 κι ακόμη μιλάμε για τα πιο στοιχειώδη: την ελευθερία, την ισότητα και την ασφάλεια.