Όλα σου φταίνε, όλα πάνε λάθος, ενώ ταυτόχρονα η προσωπική κι επαγγελματική σου ζωή είναι σε άριστη κατάσταση. Ωστόσο, νιώθεις την καρδιά σου σε ανύποπτες στιγμές να θέλει να σπάσει σε χίλια κομμάτια, με την ανάσα σου κάθε φορά που βγαίνει να σε κόβει στα δύο, με τα πνευμόνια διαλυμένα από τις κρίσεις άγχους. Είσαι αχάριστος;
Ιδανικό πλάνο να έχεις τη δουλειά που σε κάνει να ξυπνάς με αισιοδοξία κι όχι μιζέρια και πόνους στα κόκαλα. Ιδανικό επίσης, να μπορείς να πληρώνεις το ενοίκιο χωρίς να στερείσαι χαρές κι εξόδους. Ακόμη, ιδανικό να ξέρεις ότι έχεις βρει έναν άνθρωπο που σε στηρίζει και σ’ αγαπά γι’ αυτό που είσαι, χωρίς να θέλει να σε αλλάξει. Σε σέβεται και σου δηλώνει την εκτίμησή του, με κάθε τρόπο που μπορεί ανθρώπινος νους να σκεφτεί. Όμως, αυτό δεν αρκεί. Και κάθε φορά που το αντιλαμβάνεσαι, σε πονά και σε γεμίζει ενοχές. Κλείνεσαι στο μπάνιο και κλαις σαν μικρό παιδί, κάνοντας triggering εφηβικά δράματα που τώρα φαντάζουν ιδανικά.
Η λύση είναι μία κι η τυρόπιτα γωνία, που λέει κι ο μπαμπάς μου. Ο εαυτός σου καταπιέζεται γιατί δεν είναι πραγματικά χαρούμενος, ενώ παλεύεις μέσα σου να πειστείς πως είσαι, αφού «άλλοι δεν έχουν τίποτα». Χάνεις εσένα και την ταυτότητά σου, αργά και σταθερά, αφού για να πετύχεις όσα θες, έχεις κοπιάσει παραπάνω από όσ’ αντέχει ένας ανθρώπινος οργανισμός, πετυχαίνοντας πράγματα που δεν είσαι καν σίγουρος ότι ήθελες. Είπες κάποια στιγμή πως λογικά, θα έπρεπε να τα θέλεις, κι άρχισες να τα κυνηγάς.
Κάποτε είχα κι εγώ αυτά που ήθελα, για την περίοδο τουλάχιστον και την ηλικία που ήμουν, ώσπου κατάλαβα ότι ο εαυτός μου, πιο πολύ εγκλωβισμένος σε κλουβί ήταν, παρά στο κέντρο του στόχου του. Είχα πάρει μια πορεία απόλυτης καταπίεσης και ρουτίνας, που ήταν πιο βαρετή κι από το Ρετιρέ σ’ επανάληψη. Βέβαια, το μάθημά μου δεν το πήρα κι έμεινα μετεξεταστέα. Το δίνω και φέτος. Ξέρω, όμως πια, τι μου φταίει και δε μ’ αφήνει να χαρώ όσα θέλω.
Το μυαλό. Το ηλίθιο το μυαλό που μερικές φορές κολλάει. Κάποιες φορές πάει και μπαίνει μόνο του σε μια φυλακή, όταν νιώθει ότι ο κάτοχός του είναι σε μια λάθος φάση ή κατά βάθος δυστυχισμένος. Μπλοκάρει κι αδρανοποιείται μέχρι να πάρεις χαμπάρι ότι σταμάτησε να συνεργάζεται μαζί σου. Μέχρι ν’ αντιληφθείς ότι έχεις μπει στον αυτόματο. Κάθε φορά που καταπιέζεσαι ο οργανισμός σου, φροντίζει και σου στέλνει σήματα. Άστατος ύπνος, ταραχές στο φαγητό, αδύναμο ανοσοποιητικό, πονοκεφάλους συχνούς κι έντονους, ξηροδερμία στο τριχωτό της κεφαλής και κρίσεις πανικού, είναι κάποια από τα σημάδια που έρχονται και σου λένε πως η ζωή που κάνεις δεν πάει και πολύ καλά. Κι όλα αυτά έρχονται πολύ πριν τα ξεσπάσματα και το κλάμα, που πια ο οργανισμός σου έχει τερματίσει. Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, μπαίνεις στη διαδικασία συνεχούς σύγκρισης του εαυτού σου με τους άλλους. Νιώθεις πιο αδύναμ@, ενώ η στάση του σώματός σου- μαζεμένοι ώμοι κι ελαφριά καμπούρα- θα μαρτυρούν ότι μόνο ευτυχία δε νιώθεις.
Εδώ, έρχεται η βοήθεια ενός ειδικού κι η συζήτηση με τον εαυτό μας. Αν ξέραμε από νωρίς τι είναι ιδανικό για εμάς και ποια ευτυχία μας ταιριάζει θα ήταν ανησυχητικό. Άλλωστε, αυτό το λάθος κάνουμε εξ αρχής και νομίζουμε ότι έχουμε όσα θέλουμε. Τα ταξίδια που μπορεί για μένα να είναι ευτυχία, για τον διπλανό μου μπορεί να είναι μια κούρσα κρίσης κι άγχους και να θέλει να είναι απομονωμένος στο σπίτι του, νιώθοντας πιο πλήρης από ποτέ.
Η αναθεώρηση στόχων κι όρων είναι μια καλή αρχή. Εξάλλου, το ιδανικό κι η ευτυχία, δεν μπαίνουν μόνο σ’ ένα κουτάκι, δεν εμφανίζονται σ’ ένα μόνο πρόσωπο και δεν έρχονται από συγκεκριμένες καταστάσεις. Με το να περιορίζουμε τον εαυτό μας ως προς τις επιλογές, μόνο τα φτερά μας ξεπουπουλιάζουμε.
Αν νιώθεις ότι όλα σου φταίνε, τότε δε φταίνε μόνο τα πράγματα που σε περικυκλώνουν αλλά και όσα σε απαρτίζουν. Σου φταίει το παιδί μέσα σου που άφησες να κλαίει στο μπάνιο. Κάτι θέλει να σου πει, αλλά εσύ το αγνοείς κι αυτό είναι το λάθος. Ποτέ κανείς δεν ένιωσε πνιγμένος, χωρίς το νερό να έχει μπει στα πνευμόνια του.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου