Γιατί δε θα έκανες ποτέ παρέα με τον Dr. Ηouse

Μοιράσου το:

Lights On?

Περάσαμε κάποιες καραντίνες με το Netflix, να μας κρατά το χέρι. Είδαμε ένα σωρό ταινίες και σειρές. Κάποιες μας άρεσαν και κάποιες άλλες τις μισήσαμε. Είχαμε χρόνο να τις επεξεργαστούμε, να τις συζητήσουμε και να μπούμε στο πετσί του ρόλου των πρωταγωνιστών κι όχι μόνο. Με το παγωτό αγκαλιά ή με μια σακούλα pop corn για δεύτερο μαξιλάρι, είδαμε πολλούς διαφορετικούς ήρωες, σε διαφορετικές ιστορίες, με σασπένς και διαφορετικά τέλη. Κι έτυχε να ήμασταν από τη μεριά του ηθοποιού που έπαιζε τον κακό. Τον αλαζόνα. Τον περίεργο. Τον κυνικό, χειριστικό και σαρκαστικό.

Πάρτε τον αγαπημένο σε όλους μας Dr. House. Ο ηθοποιός με το έντονο και βαθύ βλέμμα, ενσάρκωσε έναν χαρακτήρα με έντονη κι αντιφατική προσωπικότητα. Ειρωνικός, επαναστάτης, εγωιστής, «ανάποδο» κεφάλι. Κρύβει τα συναισθήματά του, φοβάται να δείξει την ευαίσθητη πλευρά του, ενώ υπερισχύει μόνο σε ευάλωτες στιγμές ανάγκης. Υπερασπίζεται την άποψή του, με τέτοιο πάθος, που ταυτόχρονα νευριάζει τους άλλους αλλά και γοητεύονται από αυτό.

Για όσους δεν τον ξέρουν, ας πάρει τους πρωταγωνιστές του La Casa De Papel. Ληστές μεν, αλλά γεμάτοι πάθος για τη ζωή, τη δόξα και τον έρωτα. Διαφορετικές προσωπικότητες, πληγωμένοι από πολλές απόψεις, ενωμένες, να υπερασπίζονται ως το τέλος ο ένας τον άλλον, σαν οικογένεια, χωρίς εξαιρέσεις.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να το κατακρίναμε με την παιδική ψυχή μας, να παίρναμε το μέρος του καλού και του δίκαιου. Στην ενήλικη ζωή όμως, επικεντρωνόμαστε στον ενδιαφέρον, εκείνον που το προσωπικό του όφελος ενδεχομένως να είναι exciting κι ας μην είναι και το πιο ηθικό. Στα παραπάνω δύο παραδείγματα, είτε συμπάσχουμε μαζί τους, είτε τους θαυμάζουμε , είναι γιατί βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας, ή θα θέλαμε να έχουμε κάποιο στοιχείο τους, στην προσωπικότητά μας. Είναι όλα όσα δε θα γίνουμε, γιατί ακριβώς υπάρχει η φωνή της ηθικής. Είναι ένα παράθυρο σε έναν κόσμο τρέλας, εγωισμού κι απελευθέρωσης, που σαφώς θα πλήγωνε πολλούς ανθρώπους αν ήταν πραγματικότητα. Δεν παύει όμως να ερεθίζει το μυαλό ως πιθανότητα κι είναι απολαυστικό να το βλέπεις, από απόσταση.

Τους «αγκαλιάζουμε» πιο εύκολα και τους δικαιολογούμε τους κακούς με προσωπικότητα κι έξυπνα κίνητρα. Αν στην πραγματική ζωή, συνέβαινε μία από της δύο ληστείες του La Casa De Papel, θα ήμασταν εναντίον και με τρόμο θα παρακολουθούσαμε την ομηρία. Θα το κατακρίναμε. Στη σειρά όμως, είμαστε με το μέρος τους και θέλουμε να τη σκαπουλάρουν και να πάρουν τον χρυσό. Μισούμε τον νόμο, χαιρόμαστε με την εξυπνάδα του Καθηγητή κι αποζητάμε την εξόντωση όποιου προσπαθεί να αποτρέψει το σχέδιο- ακόμη κι αν είναι ένας φοβισμένος όμηρος.

Ίσως ένα μας κομμάτι, να νιώθει κι ανακούφιση γιατί τελικά δεν είναι τέλειοι, γιατί στην τελική, κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε ελαττώματα, ακόμη κι οι πρωταγωνιστές. Η ηθική μας εξάλλου, καθημερινά κλονίζεται κι η ανθρωπότητα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ίσως μέσα από αυτό να κατανοούμε ότι κυνηγώντας το τέλειο, μόνο σε αναποδιές θα πέφτουμε κι ότι αν ήμασταν τόσο καιροσκόποι ή παρτάκιδες θα σκορπούσαμε γύρω μας το χάος, μεγαλύτερο από ό,τι ήδη επικρατεί.

Από την άλλη, μπορεί να νιώθουμε και κάποια έλξη. Έλξη, είτε για τη γοητεία του ιδιότροπου/ μη σωστού χαρακτήρα/ αυτού που δε θα συναναστρεφόμασταν ποτέ στην κανονική ζωή μας. Έτσι με τον τρόπο αυτό, να θαμπώνουν τα μη ηθικά στοιχεία του. Βέβαια, η έλξη μπορεί να είναι όντως στον χαρακτήρα, γιατί ως γνωστόν τα ετερώνυμα έλκονται κι όταν βρεθούν, προκύπτει κάτι μαγικό και διαφορετικό. Είναι αντίθετοι από εμάς, άρα άγνωστοι και θέλουμε να τους εξερευνήσουμε και να τους μάθουμε, να τους δώσουμε μια ευκαιρία.

Υπάρχει κι η περίπτωση, η προσοχή μας να επικεντρώνεται μόνο στο παρελθόν του αντιφατικού πρωταγωνιστή. Να έχει πληγωθεί, να έχει ζήσει ζόρια που εμείς δε ζήσαμε κι ούτε θα θέλαμε. Περιπτώσεις που χρειάστηκαν βοήθεια και μπορεί να πνίγονταν σε μια κουταλιά νερού, χωρίς κανείς να ήταν εκεί για συμπαράσταση. Αυτόματα μέσα μας, το μυαλό κι η ηθική μας, τους δικαιολογούν και νιώθουμε δικαίωση για τις πράξεις τους, είτε είναι σωστές είτε όχι. Δικαιολογούμε την όποια συμπεριφορά- αλαζονεία, χειριστικότητα, εγωισμό, κυνισμό, «σφάξιμο με το γάντι».

Αν το καλοσκεφτούμε, τέτοιοι χαρακτήρες καμιά φορά λένε και τα πιο σοφά λόγια, που έπειτα τα ψάχνουμε σε memes από εδώ κι ‘κει στο Pinterest. Λόγου χάρη ο Dr. House, έχει αφήσει τρεις αρκετά δυνατές ατάκες: