Αν ήξεραν οι νυν τι πέρασαν οι πρώην, δε θα ζήλευαν αλλά θα συμπονούσαν

Υπάρχει αυτή η καθόλου ωραία φήμη, ότι οι νυν εξ ορισμού ζηλεύουν τους πρώην. Αν, βέβαια, ήξεραν οι νυν τους λόγους που οι πρώην είναι πρώην, ίσως να μη ζήλευαν τόσο. Ίσως να ένιωθαν συμπόνια ( ; ) ή και σε πιο ακραία περίπτωση, να ήθελαν επιτόπου να γίνουν ομοίως πρώην. Άντε και ζηλεύουν, εδώ που τα λέμε, τι καταλαβαίνουν; Ίσως να είναι θέμα σύγκρισης, που αφορά στα συναισθήματα που υπήρχαν και τις εμπειρίες που έζησαν. Από την άλλη, βέβαια, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, άρα ποιο το νόημα της ζήλιας και της σύγκρισης;

Όταν θέλουμε κάποιον πολύ, είναι σαν να θέλουμε να γίνουμε το «πρώτο» του. Το πρώτο φιλί, το άγγιγμα, το πρώτο συναίσθημα, η πρώτη φορά στο σ3ξ, η πρώτη φορά του «σ΄αγαπώ». Η πιο εντυπωσιακή πρωτιά, η πιο αδιανόητα ανατριχιαστική πρεμιέρα. Αυτό που δε θέλουμε να καταλάβουμε, είναι ότι δε γίνεται. Είναι σαν να ζητάμε να γίνει ρύθμιση του εγκεφάλου κι όλα ξαφνικά να διαγραφούν. Να ένα restart εμπειριών σαν την «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού». Είναι αστείο. Κι είναι κι εντελώς αβάσιμο, αφού οι εμπειρίες, οι απογοητεύσεις, οι χαρές κι όλα όσα έχει νιώσει προηγουμένως είναι που έχουν χτίσει τον άνθρωπο που έχουμε ερωτευτεί.

Βέβαια, αν οι πρώην είναι σαν εξώφυλλο περιοδικού ή οι master του σ3ξ κι εσύ πας στα τυφλά ή με το μικρόβιο της ζήλιας πριν καν ειπωθεί το οτιδήποτε, το παιχνίδι έχει χαθεί και θα γελάμε όλοι μαζί παρέα. Κι αυτό γιατί την ανασφάλεια πολλοί αγάπησαν, ενώ ταυτόχρονα δε θέλησαν να δουν τα δικά τους μοναδικά κι υπέροχα στοιχεία. Αντί λοιπόν να εστιάσουμε στο τι έχουμε και τραβήξαμε αυτόν τον άνθρωπο κοντά μας, μένουμε σε όλα όσα δεν έχουμε, αλλά διαθέτουν οι πρώην. Και σίγουρα, δε θέλουμε να καταλάβουμε ότι οι πρώην, είναι πρώην για κάποιον λόγο.

‘Ισως να σε έσωζε από τον ίδιο σου τον εαυτό και τη δηλητηρίασή του, η έξης απλή σκέψη: Τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, μην τον κρατάς επειδή θες να αποδείξεις ότι είσαι εξελιγμένο μοντέλο από το πρώην. Να είσαι εκεί, γιατί το νιώθεις και σε γεμίζει. Γιατί σε κάνει και αισθάνεσαι μια αυτοπεποίθηση και μπορείτε να πάτε παρακάτω μαζί, με τα ίδια θέλω και στόχους. Γιατί υπάρχει πρώτα απ’ όλα σεβασμός, που εξαφανίζει τις δεύτερες σκέψεις, για λοξοκοιτάγματα και «αλλού τρώει, αλλού πίνει και αλλού πάει και τον δίνει». Γιατι δεν έχεις την παραμικρή πρόθεση ή ανάγκη να βρίσκεσαι σε διαρκή μαραθώνιο για τη σχέση, γιατί δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να θέλεις να αποδείξεις ότι θα τα καταφέρεις (σε ποιον άλλωστε να το αποδείξεις;). Μιλάμε για σχέσεις και στις σχέσεις αξίζει για μια φορά να προσπαθήσουμε να δούμε ότι τα πράγματα -αν θέλουμε- μπορούν να είναι εύκολα, με την έννοια ότι κανένας από τους δύο δε θα ζορίζεται και δε θα καταπιέζεται.

Κι ας πούμε ότι σαν νυν, μια στο εκατομμύριο ζηλεύεις γιατί σου δίνει αφορμές κι αιτίες η τωρινή σου σχέση. Εσύ γιατί κάθεσαι; Τι είσαι; Σάκος του μποξ για κάθε συναισθηματικό κατάλοιπο που δε λέει να ξεπεραστεί; Ή μήπως ένα νέο είδος ψυχολόγου; Ή μήπως είχες τόσο ελεύθερο χρόνο που σκέφτηκες να γιατροπορέψεις και κάποιον άλλον πληγωμένο;

Η ζωή είναι μικρή για μη υγιείς σχέσεις και σκέψεις περί πρώην.