Υπάρχει το άλλο μας μισό; Κι αν ναι; Τι κάνουμε για να το βρούμε; Είναι κλισέ, μεγάλος μύθος, εύρημα κινηματογραφικό ή η Ατλαντίδα που πια δε μας αφορά η εύρεσή της; Ίσως η πραγματική ερώτηση να αφορά το πώς τελικά μπορούμε να λειτουργήσουμε καλύτερα, ως μονάδες ή ως δυάδες. Αντίστοιχα, αν έχουμε ή όχι ανάγκη τη δέσμευση και τι στο καλό γίνεται στην περίπτωση που νιώθουμε πράγματα για παραπάνω από έναν άνθρωπο. Τότε είμαστε εμείς το μισό κι οι άλλοι το μοιράζονται δια δύο ή παίρνουμε όλοι το 1/3 της μερίδας του ολόκληρου;
Πολλές οι ερωτήσεις, για κάποιους σημαντικές και για άλλους αδιάφορες. Αλλά μην αγχώνεστε, δεν είναι ότι θα σπαταλήσουμε και πολλή ενέργεια πάνω στον έρωτα. Δε μας έχει απομείνει, βλέπεις. Έχουμε τόσα γεγονότα καθημερινά που μας χτυπούν αλύπητα που μόνο αν καταφέρουμε να γεννήσουμε χρόνο, ενέργεια και διαύγεια θα μπορέσουμε κάτι -παραπάνω- να κάνουμε στον τομέα αυτό.
Ψάχνοντας λοιπόν να εντοπίσω, χάριν της έρευνας και με σκοπό πλήρως εγωιστικό, τον έρωτα λες κι είναι ρεπορτάζ, κατέγραψα 3 μάλλον άτυχες περιπτώσεις. Η μία είναι η Π. που ερωτεύτηκε στην εφηβεία, έναν αρκετά μεγαλύτερό της. Κι αφού σμίξανε και χώρισαν μαζί μ’ αυτούς κι οι δρόμοι τους, ξαναβρέθηκαν μετά από χρόνια στην ίδια γειτονιά. Τυχαία. Καρμικά. Μόνο που εκείνος τώρα πια είναι παντρεμένος κι εκείνη με υψηλή αίσθηση του δικαίου κι ηθικού. Κακός συνδυασμός για να καρποφορήσει. Κι έτσι, μένουν χώρια, μ’ αυτή να λιώνει στο άκουσμα και μόνο της φωνής του κι εκείνον να κρύβει καλά, κάθε μικρό κρακ συναισθηματισμού.
Από την άλλη, έχουμε τον Κ. που ερωτεύτηκε στα 18. Μαζί με τον απόλυτα νεανικό του έρωτα έφυγαν ένα μικρό ταξίδι μαζί κι όταν γύρισαν, εξαφανίστηκε χωρίς κάποια ιδιαίτερη δικαιολογία. Δεν έπαψε να σκέφτεται ποτέ γιατί δεν του έδωσε μια απλή εξήγηση κι έτσι, φτάνοντας πια στα 25 του κι ενώ θέλει να ερωτευτεί, να αφεθεί και να εμπιστευτεί, πέφτει σε κάτι περιπτώσεις που θα έπρεπε να απαγορεύονται να είναι γενικώς σε διαθεσιμότητα, κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο, βουτηγμένος στην ανασφάλεια εκείνης της πρώτης σχέσης. Κι ας λέει πως την έχει προ πολλού ξεπεράσει.
Τελευταία έχουμε την Α. που βρήκε το ιδανικό, μόλις, στα 19 της. Το απάτησε όμως αυτό το ιδανικό και τώρα είναι σε σχέση με κάποιον άλλο, εντελώς μη ιδανικό, εδώ και δύο χρόνια. Της δίνει τα πάντα, είναι εκεί για εκείνη, όμως λείπει αυτό το αόριστο “κάτι”. Αν τη ρωτήσεις τι πραγματικά θέλει, θα σου πει πως σε ανύποπτο χρόνο, ονειρεύεται να γυρίσει στα 19, να ξεκινήσει ξανά από το μηδέν και να προσπεράσει αυτό που νόμιζε πως ήθελε τότε ν’ αλλάξει.
Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα. Ελπίζουν, ψάχνουν, απογοητεύονται και ξαναρχίζουν. Και οι τρεις έχουν δηλώσει, ότι μόνοι μπορούν καλύτερα και ξέρουν ότι όντως ισχύει. Όμως, όταν έρχεται η στιγμή του ύπνου, κλωθογυρίζουν στο μυαλό τους το άτομο που όντως θα ήθελαν να είναι πλάι τους.
Ίσως να ερωτευόμαστε μία φορά αληθινά. Ίσως πάλι, να έχουμε συγκεκριμένες «δόσεις αγάπης» για τον κάθε άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή μας. Από την άλλη μπορεί να μη βρούμε ποτέ το ιδανικό για εμάς. Η φίλη μου η Κατερίνα, δεν πιστεύει στο timing και στο άλλο μισό. Πιστεύει ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα, που οφείλει να ψάχνει μια άλλη ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Ότι μεγαλώνοντας αλλάζουν τα «θέλω» και τα γούστα μας κι αυτό είναι υγιές. Ότι άλλα ήθελες πριν μια πενταετία κι άλλα θα θέλεις αργότερα. Αυτός είναι κι ο λόγος που δεν είναι κακό να χωρίζουν οι δρόμοι μεταξύ ανθρώπων.
«Πιστεύω ότι η πραγματική ευτυχία, πηγάζει από μέσα μας. Έχω πάψει να τη περιμένω από τους άλλους», είπε κάποτε η Ράνια των singles. Είτε ψάχνεις το άλλο σου μισό, είτε το άλλο σου ολόκληρο, είτε θες να είσαι polyamorous, είτε μια μονάδα, φρόντισε να προστατεύεις πάντα εσένα. Κάθε σου επιλογή, ακόμη κι αν θες να τα ξεσηκώσεις όλα στο διάβα σου, φρόντισε να έχουν ως κύριο μέλημα τη δική σου φροντίδα. Και μην ξεχνάς ότι και το ιδανικό ταίρι να μη βρεις για σένα, δε θα είναι επειδή είχες την ατυχία να σε λούζει, αλλά επειδή δε συμβιβάστηκες με κάτι λιγότερο απ’ όσα άξιζες.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου