Οι κρίσεις πανικού έγιναν οι καλύτερές μου φίλες

Ας βουτήξουμε, χωρίς πολλά πολλά, απευθείας στα βαθιά. Οι κρίσεις πανικού έγιναν οι καλύτερές μου φίλες. Οξύμωρο; Ειρωνικό; Παράλογο; Κάτι δεν κολλάει και το ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι παλεύω με αυτές στήθος με στήθος πιο έντονα από τον περασμένο Γενάρη. Στην αρχή, δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Κάτι η δεύτερη δουλειά, κάτι που ήμουν σε άγνωστα επαγγελματικά ύδατα για μένα, κάτι που μπήκαν ή καλύτερα άφησα να μπουν στη ζωή μου ακατάλληλοι για εμένα άνθρωποι, ήρθε κι έδεσε το γλυκό.

Το σώμα μας, έχει ένα τρελό χάρισμα, να μπορεί να χτυπάει καμπανάκι και να ζητάει βοήθεια, όταν το μυαλό, η λογική μας κι ο εγωισμός μας, μάς φωνάζουν ότι είμαστε καλά, ενώ ισχύει το εντελώς αντίθετο. Το σώμα, λοιπόν, θα αντιδράσει. Στην αρχή πιο ήπια και μετά πιο άγρια κι είναι λογικό κι επόμενο. Για μένα, όλα ξεκίνησαν γύρω στις 20 Ιανουαρίου. Το αποκορύφωμα, όμως, ήταν όταν μούδιασαν χέρια, χείλη και πόδια. Σκέψου να δίνει εντολή ο εγκέφαλος να σηκωθείς κι όλο σου το σώμα, να μην υπακούει. Το έχεις νιώσει;

Τα συμπτώματα τα γνωρίζεις, αν θες σου τα θυμίζουμε κι εμείς:

• Ιδρώτας, περισσότερο από το συνηθισμένο
• Σφίξιμο στο στήθος κι αυξημένος καρδιακός παλμός
• Δυσκολία στην αναπνοή ή υπερβολικά γρήγορη αναπνοή
• Ζαλάδα
• Τάση εμετού
• Δάκρυα
• Αίσθημα παράλυσης, να θέλεις να κουνηθείς και τα πόδια σου να μην παίρνουν την εντολή ή να νιώθεις ότι θα σωριαστείς

Οι αιτίες επίσης σίγουρα θα σου είναι γνωστές:

-Άγχος, που είτε προκαλείται από τον εργασιακό χώρο, εξετάσεις, σχολή, ανθρώπινες σχέσεις ή και από το ίδιο μας το σπίτι.

-Μετατραυματικό στρες

-Θάνατος αγαπημένου ανθρώπου

– Προσπάθεια αντιμετώπισης βίας, για την οποία δεν έχουμε μιλήσει

-Αγωνία για το πώς να εκφραστούμε ή πώς να ζητήσουμε να λάβουμε βοήθεια

Έξτρα μπόνους στην τούρτα του άγχους μας, όταν σκεφτόμαστε κι υπεραναλύουμε τι θα πούνε οι άλλοι για εμάς, πώς θα αξιολογήσουν το πρόβλημά μας κι αν θα μας κρίνουν αρνητικά. Αλήθεια, πότε θα πάψουμε να σκεφτόμαστε τι θα πει ο κόσμος και γιατί θα το πει, αν θα το πει και πώς θα το πει; Πότε θα καταλάβουμε, ότι πρέπει να λύνουμε τα δικά μας προβλήματα κι η μόνη μας εμπλοκή με άλλα να είναι αποκλειστικά για βοήθεια; Και στην τελική, κάποια στιγμή, καλό είναι να καταργηθεί ο όρος «κουτσομπολιό».

Δεν είμαι ειδικός, ούτε το παίζω έξυπνη σε κανέναν. Λέω απλώς, πως δεν αξίζει να ζεις με αυτό το πρόβλημα, χωρίς να παλέψεις για τον εαυτό σου. Μίλα όσο είναι νωρίς, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σε βοηθήσουν με τις γνώσεις τους και την ειδικότητά τους κι ανάλογα με το μέγεθος του προβλήματός σου, να σου πουν τι να κάνεις, όταν μια κρίση σου ξαναχτυπήσει την πόρτα.

Μην τα συσσωρεύεις όλα μέσα σου, ποτέ δε βοήθησε αυτό, ακόμη και τον πιο εγωιστή ή γενναίο. Να θυμάσαι ότι η ψυχική υγεία πρέπει να είναι πάνω από όλα κι αξίζει πολλά παραπάνω από το τι θα πει ο κόσμος.