Σταματήσαμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον

Τι πήγε τόσο λάθος; Γιατί δε νοιαζόμαστε πια για τις συνέπειες που θα προκαλέσουμε με τις αποφάσεις μας; Όλα γύρω μας, αλλάζουν τραγικά γρήγορα και τα δυσάρεστα νέα κάθε μέρα γίνονται και χειρότερα. Μοιάζει να είναι ο κόσμος ένα μέρος που πια στράγγιξε από ελπίδα. Κι αν κάποιος ζητήσει απεγνωσμένα βοήθεια κι υπάρχουν 30 άτομα, μαζί με σένα 31, θα τρέξει μόνο ένας. Τριάντα ζευγάρια χέρια, μάτια και μυαλά, αγνοούν να βοηθήσουν, να τρέξουν, να δώσουν λύσεις. Γιατί; Τι πάει λάθος και τέλος πάντων πού χάθηκε ο αλτρουισμός και η φράση: «είμαστε ο ένας για τον άλλο»;

Είναι πολλά τα παραδείγματα από το ζωικό βασίλειο, που αλληλοβοηθούνται και σέβονται το ένα πλάσμα το άλλο. Τα αρσενικά καβούρια, όταν μάχονται σε ένα λαγούμι, ποτέ δε θα συνθλίψουν το ένα το σώμα του άλλου με τις δαγκάνες τους. Οι κροταλίες, από την άλλη, όταν παλεύουν ποτέ δε θα δαγκώσουν ο ένας τον άλλο, ενώ ο πίθηκος Bonobo φτάνει μέχρι το σημείο να βοηθάει ξένους ακόμα και χωρίς να του ζητηθεί. Εμείς, γιατί κατευθείαν στοχεύουμε στο ψαχνό; Θέλουμε να πληγώσουμε με τον κάθε δυνατό τρόπο και ζητάμε ακόμη κι αίμα να δούμε, δείχνοντας έτσι την τάχα δύναμή μας.

Μας έχει δοθεί η ευκαιρία να έχουμε ένα μεγάλο προσόν και να το εκφράζουμε με λόγια, πράξεις, να το μοιραζόμαστε δεξιά κι αριστερά, ζητώντας κι άλλη βοήθεια για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Ν’ αυξάνονται έτσι οι πιθανότητες να πετύχει κάτι όμορφο κι ουσιώδες. Αντί αυτού πια, η αδιαφορία κυριαρχεί, λες κι η απάθεια είναι η μόνη επιλογή που μας έμεινε. Κυριαρχεί και μαζί της ακολουθεί κι η αγένεια. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μπορεί να θεωρήσουν τη βοήθεια ως μέσο χειραγώγησης ή κρυφού συμφέροντος, αφού το «απλώς να βοηθάς», δεν είναι πια στο μενού μας κι ίσως να μην ήταν και ποτέ.

Οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη λένε:

[…]Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

φτωχή ανθρωπότητα,

δεν μπόρεσεςούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.

Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο

ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.

[…]Σκληρός, άκαρδος κόσμος,

που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα

πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα

για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία

για να μένουν νεκροί για πάντα.

[…]Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη

μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί

σαν ένα τραγούδι, που καθώς βρέχει

 παίρνει το μέρος των φτωχών.

[…]Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.

Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.

Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,

αλλά εκείνη αρνείται.

Αν δεν προσπαθήσουμε ο ένας για τον άλλον, όμως, τότε ποιο το νόημα να ζούμε; Χάνουμε τον στόχο της ζωής μας και την αρετή να μοιραζόμαστε και να ζούμε μέσα από τους άλλους. Αλτρουισμός, ευγένεια, καλοσύνη, συμπαράσταση κι αγάπη. Λέξεις, έννοιες, φράσεις, εντελώς ξεχασμένες, σκονισμένες και θυσιασμένες στον βωμό της αχαριστίας μας και της πάρτης μας.

Θεωρούσα ότι μετά το πρώτο lockdown κι ολόκληρη πανδημία που βιώσαμε, θα βγαίναμε διαφορετικοί. Βγήκαμε και για ελάχιστες στιγμές θα κατανοούσαμε ότι έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον. Ότι αν περπατήσουμε πλάι-πλάι με φωνές ενωμένες και χέρια αγκαλιασμένα, θα φτιάξουμε τα σάπια κομμάτια της κοινωνίας μας. Τα κακώς κείμενα θ’ αλλάξουν και θα γραφτούν από την αρχή με μια διαφορετική συνέχεια κι ίσως ένα ονειρικό τέλος.

Τίποτα δεν άλλαξε, αντιθέτως η σαπίλα συνεχίζεται, παίρνοντας διαστάσεις πιο τρομακτικές. Το παιδάκι που κρύβουμε μέσα μας, όσο μπορούμε δηλαδή, θα τρόμαζε και θα έκλαιγε σε μια γωνία με τις εξελίξεις και τα γεγονότα που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας. Αν προσπαθούσαμε ο ένας για τον άλλον, όμως, ουσιαστικά κι όχι γιατί έχουμε κάτι να κερδίσουμε επί προσωπικού, αλλά γιατί δε θα ξέραμε άλλον τρόπο, ίσως να ήταν όλα καλύτερα. Δε θα περνούσε απ’ το μυαλό μας να πατήσουμε επί πτωμάτων για ένα κομμάτι γη και λίγη αναγνώριση. Θα υπήρχε αλληλεγγύη χωρίς κανένα εισαγωγικό και μια ανάγκη να είσαι κι εσύ καλά κι ο πιο πέρα, για να είμαι κι εγώ.

Μήπως ν’ αλλάξουμε ματιά και να θυμηθούμε ό,τι ξεχάσαμε; Να βγάλουμε τις παρωπίδες μας και να εκτιμήσουμε ξανά την ανάγκη μας να ζούμε σε αγέλες; Να προχωρήσουμε μαζί μπροστά κι όχι ο καθένας χώρια. Αν μιλούσε μόνο η φύση μας, μόνο το ένστικτό μας, τότε θα ήμασταν ο ένας για τον άλλον. Και κανένας άλλος τρόπος δε θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!