Αστείο να επιμένεις να τα «βάλεις σε μια σειρά» στην Ελλάδα του 2023

Όλοι θέλουμε τη σειρά στη ζωή μας. Να είναι όλα σε κουτάκια σωστά, τοποθετημένα. Φοβόμαστε μην τυχόν μας ξεφύγει κάτι, ειδικά όταν χτυπάνε τα πρώτα -άντα. Θες η κοινωνία; Η οικογένεια; Το σχολείο; Οι σχέσεις; Θέλουν να μας βάλουν από μικρούς σε ένα καλούπι. Σε μια «σωστή» σειρά. Αλήθεια, ποιος καθορίζει τι είναι σωστό και ποιος ξέρει τι είναι σωστό για μένα; Κι αν εγώ θέλω να είμαι με τη ζωή μου σαν το φύλο στον αέρα, που έχει τραγουδήσει κι ο Σαμπάνης, γιατί να είναι κατακριτέο; Κι αν δε θέλω οικογένεια κι υποχρεώσεις, αλλά να αλλάζω δουλειά και πόλη όποτε μου έρθει η όρεξη, γιατί να θεωρούμαι από έναν τρίτο, ανεύθυνη;

Μεγάλωσα, όχι μόνο εγώ, αλλά αρκετοί από εμάς που ανήκουμε στη δεκαετία του ’90, πόσω μάλλον οι γενιές πριν από εμάς, με ένα συγκεκριμένο μοτίβο: σχολείο, καλοί βαθμοί, εξετάσεις, πανεπιστήμιο, πτυχίο, δουλειά, καλός μισθός, γάμος, παιδιά- οικογένεια. Και κάπου εκεί και η μονοτονία βαρέθηκε και left the chat. Μας πήρε ο ύπνος ομαδικώς και ξεχάσαμε ότι χρειάζεται κι άλλα πράγματα η ζωή για να θεωρηθεί δική μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως όποιος επιθυμεί τα παραπάνω δεν μπορεί και να τα έχει, αλλά τα πολλά κουτάκια και το πρόγραμμα, κουράζουν και τον πιο οργανωτικό. Το κλισέ που θέλει το ένα βήμα μετά το άλλο σε ρυθμούς μηχανικούς, χωρίς να μας ξεφύγει ο χρόνος, η αναμενόμενη σειρά, η εξασφάλιση, το καλούπωμα στο πρέπει και το πρόγραμμα του κύκλου μας, μας έκοψε τα πόδια, τη φόρα, τη χαρά. Έχουμε ανάγκη τη σειρά που, σύμφωνα με άλλους είναι σωστή, ειδάλλως είμαστε οι αποτυχημένοι οι καθυστερημένοι.

Υπάρχει αυτή η ρημάδα η αντίληψη, ότι αν δε βάλεις τη ζωή σου σε τάξη, θα είσαι αποτυχημένος, άχρηστος κι όπως λέμε και στη γενιά μου loser. Ο χρόνος τρέχει, τα χρόνια κυλούν, ενώ αναλόγως της θέσης σου στην κοινωνία ο χρόνος σπιντάρει στο x2 (πότε θα γίνεις γονιός, γιατί δε θες να γίνεις γονιός, γιατί δεν κοιτάς και λίγο την καριέρα σου, πώς θα βρεις άνθρωπο αν είσαι σε μόνιμη τρέλα για τη δουλειά,  γιατί δεν παντρεύεστε αφού τόσο καιρό είστε μαζί) και η λίστα μεγαλώνει και γράφεται φτάνοντας στον Θεό. Κανείς ποτέ δε συνυπολογίζει ότι η φάση γενικά, παίζει και λίγο με τα ποσοστά της τύχης (δυστυχώς ή ευτυχώς) κι είναι η πραγματικότητα πιο ρευστή από ποτέ. Το 5ετές πλάνο μοιάζει και λίγο αστείο σε έναν κόσμο που κάθε δευτερόλεπτο δεν είναι ίδιος, σε μια Ελλάδα που ξυπνάς και τρέμεις να διαβάσεις ειδήσεις, την ώρα που η αγορά εργασίας είναι ένα χάος και οι σχέσεις πιο περίπλοκες από ποτέ.

Φοβόμαστε τα λάθη και τα ρίσκα, μα είναι σαν να μας αναγκάζουν οι συνθήκες, έτσι κι αλλιώς να τα πάρουμε. Μας έμαθαν να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό και κανείς ποτέ δε μας είπε ότι μπορούμε να έχουμε την επιλογή να αγκαλιάσουμε την αβεβαιότητα, ή πως και τα σφάλματα για τους ανθρώπους είναι άλλωστε. Δε γεννηθήκαμε, εξάλλου, με μια πυξίδα στο χέρι κι οδηγίες χρήσης για το τι είναι σωστό ή όχι και τι μονοπάτια πρέπει να πάρουμε, τι συζητήσεις αξίζει να κάνουμε, τι χρειάζεται να διεκδικήσουμε και πώς πρέπει να αντιδράσουμε στην παραμικρή δυσκολία.

Ο χρόνος δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο κι είναι σαν μια κρεμάλα. Κρίνει, ή τουλάχιστον νομίζουμε ότι κρίνει, μαζί με όσους έχουν απαιτήσεις από εμάς, κι έτσι κάνει τέλεια δουλειά στο να μεταδίδει τον φόβο για την αποτυχία. Την αποτυχία και τη σύγκριση, που θα οδηγήσει, είτε στο να πας με κάτι δοκιμασμένο κι ας είσαι μίζερος μια ζωή, είτε να μαλώνεις διαρκώς μέσα σου και με τους γύρω σου γιατί έγινες το μαύρο πρόβατο και τράβηξες έναν εξωφρενικά διαφορετικό δρόμο. Γιατί, ο καθένας είναι μάστερ στο να κρίνει τον διπλανό του, ακόμη και ένας γονέας το ίδιο του το παιδί, αφού είναι κι ένας έξυπνος τρόπος να του φορτώσει τα δικά του απωθημένα. Γιατί πολύ απλά δεν κοιτά ο καθένας τη δική του δουλειά και προσωπική εξέλιξη, χωρίς να υψώνει το δάχτυλο και το μαστίγιο της κριτικής; Πόσο λιγότερα τραύματα θα είχαμε, άραγε, αν δε φοβόμασταν διαρκώς μήπως απογοητεύσουμε και μας απογοητεύσουν;

Εξάλλου και για να ελαφρύνουμε το κλίμα: Η ζωή είναι σαν τον χορό! Αν κάνεις ένα λάθος βήμα, απλώς συνεχίζεις!