30+1 πράγματα που ξεκινάς να φοβάσαι μεγαλώνοντας

«Μεγαλώνω και φοβάμαι.» Για κάποιους πεζό, για κάποιους άλλους ανόητο και υπερβολικό. Επειδή όμως, βιώνουμε την εποχή του φόβου του να αισθανόμαστε και να λέμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε, σε αυτό το κείμενο με την αλήθεια για οδηγό, θα μοιραστούμε τους φόβους μας. Είναι λίγοι; Πολλοί; Τι σημασία έχει; Ο φόβος είναι φόβος και κάποιοι από εμάς, καθώς μεγαλώνουμε, αποκτάμε κι άλλες φοβίες, είτε υπαρξιακές είτε «άσχετες» που μικρότερους, δε μας είχαν απασχολήσει.

Μεγαλώνοντας κι έχοντας περάσει το 2023, ως μία από τις χειρότερες χρονιές (το μοιράστηκα και αυτό), έχω να πω ότι έκατσα και μέτρησα τις φοβίες μου. Ρώτησα κι άλλους και έμαθα. Κάποιοι φόβοι μας έχουν κοινό άξονα, κάποιοι πάλι τείνουν προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Μα έχουν όλοι, ένα κοινό στοιχείο: αποτελούνται από όλα εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε αβοήθητοι.

Οι παρακάτω φράσεις ειπώθηκαν από πολλά διαφορετικά στόματα στη σκέψη του τι σημαίνει γι’ αυτούς «μεγαλώνω και φοβάμαι».

Φοβάμαι μην και τυχόν ζήσω, χωρίς να έχω ζήσει. Χωρίς να έχω κάνει τα όσα ονειρευόμουν από την εφηβεία ή σημείωνα σε κάποιο σημειωματάριο. Ταξίδια κυρίως.

Φοβάμαι μην και τυχόν δε βρω τον έρωτα τον απόλυτο. Αυτό που θα πω «εδώ είμαστε». Τον έρωτα που θα σου σφίγγει το στομάχι σε κάθε αναπνοή.

Φοβάμαι τους αποχωρισμούς. Κυρίως αυτούς που δεν επιλέγω. Όταν οι άλλοι φεύγουν χωρίς εξηγήσεις.

Φοβάμαι αυτοί που θα φύγουν και δε θα προλάβω να αποχαιρετήσω κι ο αποχωρισμός αυτός θα είναι οριστικός.

Κάποιες φορές, φοβάμαι για τις αποφάσεις μου. Αν είναι σωστές ή λάθος. Αν επιλέγω μόνο λάθος είτε εν αγνοία μου είτε από γκαντεμιά, τι κάνω;

Ο φόβος του να ζω όντως την τελευταία μου μέρα και να μην το ξέρω. Και η τελευταία μου μέρα, να είναι η πιο αδιάφορη που θα έχω ζήσει.

Φοβάμαι να γνωρίζω ανθρώπους που είναι οι λάθος για μένα. Λάθος με τις έννοιες του να πληγωθώ και να χάσω κομμάτια μου εξαιτίας τους.

Ο φόβος το να μην αποκτήσεις όσα αξίζεις ή τέλος πάντων όσα πιστεύει ο καθένας ότι αξίζει.

Ο φόβος της αδιαφορίας. Η μάστιγα της εποχής το «διαβάστηκε».

Οι κρίσεις πανικού.

Η προδοσία.

Το κέρατο.

Η άσχημη μορφή της μοναξιάς.

Να δίνεις και να μην παίρνεις ούτε ψίχουλο πίσω.

Ο φόβος του να επενδύεις σε ψεύτικες υποσχέσεις.

Ο φόβος το να μένεις στην άγνοια ή τέλος πάντων να ζητάς απαντήσεις σε ερωτήματα που σε καίνε και να μην παίρνεις απαντήσεις.

Ο φόβος των γυναικοκτονιών.

Ο φόβος του να πάψεις να νιώθεις παιδί.

Ο φόβος του να χάσεις την αθωότητα σου.

Να μη νιώσεις ποτέ ξανά κάποιο έντονο συναίσθημα.

Φοβάμαι να μου λένε οι άλλοι ψέματα.

Φοβάμαι να μη χάσω τον δικό μου προορισμό ή τέλος πάντων να μην τον βρω ποτέ.

Ο φόβος του να χάσεις τον μεγάλο σου έρωτα.

Ο φόβος του να είμαι «φλώρος».

Ο φόβος να ονειρεύομαι κοινά πράγματα με τα λάθος άτομα.

Η φοβία του προαισθήματος. Να προαισθάνομαι καταστάσεις οι οποίες έχουν κακό σενάριο και να είναι εν τέλη αληθές.

Η φοβία της αποτυχίας.

Να απογοητεύσω και να απογοητευτώ.

Το να χάνουμε στιγμές.

Ο φόβος το να ζήσεις τελικά μια ζωή, που δεν ήταν για σένα.

Να ακούω λόγια και υποσχέσεις που στο επόμενο λεπτό το άλλο άτομο μπορεί να τις αναιρέσει, παίζοντας με την ψυχολογία μου και τα συναισθήματά μου.

Τελικά, είναι τρομακτικό να μεγαλώνεις; Ή μήπως ζούμε σε κάθε ηλικία σήμερα την εποχή του φόβου; Κι αν τελικά δε μάθουμε ποτέ πως τα ξεπερνάμε τα δύσκολα, πόσο δική μας και όμορφη, θα είναι μια ζωή γεμάτη από φόβους κι ανασφάλειες;