Είναι πραγματικά αδιανόητο πόσο συχνά και πόσο καθολικά ζητάμε την αποδοχή από ανθρώπους που ούτε συμπαθούμε, συχνά ούτε εκτιμάμε. Ωστόσο κάνουμε τα πάντα για να μας συμπαθούν εκείνοι. Τι μας τραβάει και θέλουμε, απαιτούμε και κρυφο-ελπίζουμε να μας εκτιμούν, ή τέλος πάντων να τους είμαστε αρεστοί; Πόσο οξύμωρο να τοποθετούμε τον εαυτό μας σ’ αυτή τη διαδικασία, αφού εν τέλει δε μας αφορά ουσιαστικά; Ποιο το νόημα που το διεκδικούμε;
Απαιτούμε θαυμασμό, αποδοχή, σεβασμό, κατανόηση, συμπόνια, από ένα πρόσωπο που δε μας ταιριάζει, παλεύοντας έτσι να ανέβουμε προς την κορυφή της πυραμίδα συμπάθειας, κάτι που θεωρούμε ωφέλιμο για το πρόσωπό μας, για το κύρος μας, για τους κόπους μας. Η ανάγκη για επιβίωση κι επιβεβαίωση. Ανάγκη να μη σε χαντακώσουν, να μη σε θάψουν, να μη σου μαυρίσουν τ’ όνομα, γιατί όπως λέει ο σοφός λαός: «καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα». Δε θέλουμε την απόρριψη, είναι ένα είδος ντροπής κι αποτυχίας. Όσο και να ξέρουμε ότι δεν είναι φυσιολογικό όλοι να τα πηγαίνουν καλά με όλους, θυσιάζουμε τον εαυτό μας στον βωμό, ώστε να επιλέγουν εμάς ακόμη κι αν εμείς δε θα τους επιλέγαμε.
Και δεν είναι απλώς ότι πνιγόμαστε για την αποδοχή ατόμων που δε μας ενδιαφέρουν. Κάποιες φορές φτάνουμε να θυσιάζουμε απόψεις, ιδέες, γνώμες, τα ιδανικά μας τα ίδια. Όταν καταφέρουμε ν’ αποδεχτούμε ότι, όπως εμείς οι ίδιοι έχουμε το ελεύθερο δικαίωμα να επιλέγουμε, έτσι το έχουν κι οι γύρω μας, ξεκινάμε να σπάμε τα δεσμά μας κι αντιλαμβανόμαστε ότι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι η συνειδητοποίηση πως δεν είμαστε πατάτες τηγανητές.
To να απαιτούμε από τον εαυτό μας να είμαστε αρεστοί από ανθρώπους που δεν εκτιμάμε ή δε μας ενδιαφέρει η γνώμη τους είναι μια βαριά μορφή καταπίεσης από εμάς για εμάς και καταλήγει σε άρρωστες σχέσεις, προβληματικές συνεργασίες και γενικώς μη υγιείς συναναστροφές. Με το να θέλουμε ν’ αρέσουμε και στους πιο αποστασιοποιημένους από εμάς κι εκτός του ενδιαφέροντός μας, αυτόματα κάνουμε υπερβολικά πολλές υποχωρήσεις έτσι ώστε να διατηρήσουμε τη συναναστροφή- που στην ουσία δε θέλουμε! Ξεχνάμε να λέμε το «όχι» που οριοθετεί τον προσωπικό χώρο που έχει ανάγκη ο καθένας μας.
Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία, με το άγχος τι θα πει ο ένας τι θα πει ο άλλος. Με το, έχεις τους φίλους κοντά, μα τους εχθρούς κοντύτερα. Με τη γειτονιά που δε θέλουμε να μας πιάσει στο στόμα της, ή με το να μη δίνουμε αυτά τα γαμημένα δικαιώματα. Κράτα κι αυτή την επαφή κι ας μη θες- ίσως αύριο, μεθαύριο να ‘ναι μεγάλος και τρανός και να σε βοηθήσει. Ποτέ κανείς δε φρόντισε πραγματικά να μας μάθει, όμως, ότι με το να είμαστε ειλικρινείς και καθαροί, χωρίς πολλές ψεύτικες και δήθεν προσπάθειες, κερδίζουμε αυτούς που πραγματικά αξίζουμε.
Όλοι θέλουμε ν’ ανήκουμε κάπου. Αυτό είναι κοινωνική ομάδα. Όλοι έχουμε ανάγκη να δείχνουμε σημαντικοί. Το θέμα είναι να επενδύεις σωστά, γιατί η προσωπικότητα κι η αξιοπρέπεια, είναι πιο σημαντικές από κάθε προαγωγή και κοινωνικό στάτους ή χρήμα που μπορεί ν’ αποκτηθεί από λάθος κινήσεις, με πολύ λάθος ανθρώπους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ηλιάνα Τσακίρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
