Ποιος (δε) φοβάται να μείνει μόνος;

Όλοι φοβόμαστε την πιθανότητα να μείνουμε μόνοι μας. Να μη ζήσουμε με όσους αγαπάμε και θέλουμε στη ζωή μας. Κάποιες φορές απλά φοβόμαστε τη σιωπή του σπιτιού μας και άλλες πάλι, τη φασαρία μέσα στο κεφάλι μας. Ίσως κάποιες φορές, οι σκέψεις μας να είναι πιο τρομακτικές από ό,τι το αίσθημα της ίδιας της μοναξιάς. Αλήθεια, τελικά είναι το να μένεις μόνος σου προβληματικό ή απλά μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μόνοι μας αν δεν είναι κοντά κι άλλοι για να το δουν;

Συμφωνούμε όλοι ότι στα δύσκολα θέλουμε κάποιον δίπλα μας. Συμφωνούμε επίσης, ότι είναι ωραία να μοιραζόμαστε τη χαρά μας. Αλλά δε γίνεται να έχουμε πάντα κάποιον δίπλα μας. Οφείλουμε να κάνουμε παρέα και με τον εαυτό μας και να φροντίζουμε, ο χρόνος αυτός να είναι αν όχι ποιοτικός, τουλάχιστον ευχάριστος. Είναι αρκετά δημοφιλής η άποψη πως, όποιος μένει μόνος του, είναι είτε μίζερος είτε βαρετός, ή έστω κάτι δεν πάει καλά σε σχέση με τη συναισθηματική του κατάσταση. Κι έτσι, γεμίζουμε με τύψεις, κάνοντας μαύρες σκέψεις πως κάθε φορά που θέλουμε την ησυχία μας, αυτό αυτόματα σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς.

Μόνο που, άλλο μοναξιά κι άλλο μοναχικότητα. Η μοναχικότητα είναι κάτι που επιλέγουμε για να πάρουμε αποστάσεις από κάτι που μπορεί να μας βασανίζει, ή είναι το απαραίτητο ενδιάμεσο βήμα για να πάμε παρακάτω, και να μας φροντίσουμε. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται η μοναχικότητα με τη μοναξιά. Το να νιώθεις μοναξιά σημαίνει να σε πνίγει μια απουσία. Είναι να νιώθεις ένα κενό, να έχεις μια ανάγκη για επαφή που παραμένει ανικανοποίητη και με το πέρασμα του καιρού να μεγαλώνει. Να νιώθεις απομόνωση ή εγκατάλειψη, αλλά χωρίς κανέναν να βοηθήσει ή νομίζοντας ότι δεν έχεις κανέναν να σε βοηθήσει.

Η μοναχικότητα είναι ως έναν βαθμό και το αντίδοτο στα σημεία των καιρών μας. Ζούμε σε μια εποχή που όλα τρέχουν με ασύλληπτα γρήγορες ταχύτητες κι εμείς προσπαθούμε να προλάβουμε τα γεγονότα. Δεν έχουμε χρόνο για ηρεμία, δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και τις ίδιες μας τις ανάγκες και επιθυμίες. Όλα τα κάνουμε με μια ανάσα και χωρίς πολλές σκέψεις. Έτσι, χάνουμε στιγμές και ζούμε μηχανικά, πράγμα που πολλές φορές είναι το μεγαλύτερο μας λάθος.

Με το να παίρνεις αποστάσεις και να επιλέγεις τη μοναχικότητα, λοιπόν, αναθεωρείς. Βλέπεις με ψυχραιμία τα πράγματα, παίρνεις τον χρόνο και τις ανάσες σου. Σε προστατεύεις κι αποφεύγεις κινήσεις γεμάτες από απερισκεψία ή απλά ξεκουράζεσαι πραγματικά και χωρίς να δίνεις λογαριασμό, κάνεις αυτό που πραγματικά θέλει το μυαλό και το σώμα σου. Μιλώντας για μένα, πολλές φορές έχω βρεθεί, επιλέγοντας τη μοναχικότητα, να αντιμετωπίζω το στερεότυπο και το κλισέ των άλλων προς την επιλογή μου προσβάλλοντάς με με ατάκες του τύπου «μόνη βγαίνεις, άρα ψάχνεσαι», «γιατί μόνη; Τι είσαι;», «Δε νιώθεις άβολα; Δεν ντρέπεσαι;» και άλλα πολλά όμορφα που μεγαλώνουν τη λίστα. Δεν ξέρω, όμως και δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί πρέπει να υπάρχει αυτό το στίγμα για τη μοναχικότητα. Γιατί να γεμίζουμε με τύψεις για κάτι που είναι φυσιολογικό. Στην τελική ρε παιδιά, όποιος μπορεί 24 ώρες το 24ωρο εφτά στα εφτά να περιτριγυρίζεται από κόσμο, να βγει μπροστά να του δώσουμε συγχαρητήρια.