Τι τρομερός έρωτας πρέπει να είναι αυτός που περνάς, ρε παιδί μου. Να μη σε αφήνει λεπτό να ηρεμήσεις, να πάρεις μία ανάσα, να καταλαγιάσουν λίγο τα ντουζένια σου!
Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί.
Πρέπει να σκάνε πυροτεχνήματα όταν αγκαλιάζεστε, πρέπει να λέει cut ο σκηνοθέτης όταν φιλιέστε, μήπως και ξεκολλήσετε. Πρέπει να είναι ρομάντζο βιβλικών προδιαγραφών αυτό που βιώνεις, και γι’ αυτό καθόμαστε άλλη μία φορά, μία ολάκερη παρέα, και σ’ ακούμε γι’ αυτόν. Και δεν θα είναι η τελευταία, φυσικά.
However, υπάρχει ένα παράδοξο εδώ.
Ακόμα μία φορά, δεν σε ακούμε να εκθειάζεις το σύντροφό σου, αλλά να δηλώνεις ότι θέλεις να χωρίσεις.
Αν και έχεις παραμείνει πιστό σκυλί δίπλα του, αν και η σχέση αυτή έχει περάσει των παθών της τον τάραχο (κι εμείς μαζί της), αν και έχουμε πληρώσει ακριβά τη γκαβωμάρα του θεού Έρωτα, εσύ δηλώνεις ότι θέλεις να χωρίσεις.
Και το έχουμε ακούσει ξανά αυτό.
Και ξανά. Και ξανά…
Θέλω καμιά φορά να σε βαρέσω. Ναι, εσένα. Που διαρκώς κάνεις δηλώσεις του στιλ: «Δεν πάει άλλο, θα το τελειώσω» ή «Χωρίζω παιδιά, το αποφάσισα»…
Ξέρεις ότι κάθε φορά που κάνεις τέτοια δήλωση, ένας ακόμα ελαφρολαϊκός σκυλοτροβαδούρος (ξέρεις εσύ ποιους λέω) τρίβει τα χέρια του, έτσι;
Επειδή πάλι στα λόγια θα μείνεις. Δευτέρα το πήρες απόφαση, Παρασκευή το πήρες πίσω. «Ε αφού με ξέρετε, μωρέ, έτσι τα λέω. Παθαίνω κάτι και κολλάω.».
Κι επειδή πάλι θα απογοητευτείς, πάλι θα ακυρώσεις τον εαυτό σου, κι εν τέλει πάλι θα μεταθέσεις αλλού τις ευθύνες. Και πάλι θα σε δω να εκλογικεύεις τα παράλογα, και πάλι θα νιώσω κι εγώ μαλάκας που σου έδωσα μία συμβουλή και την απαθανάτισες καλλιγραφικά στ’ αρχίδια σου.
Ακόμα χειρότερα, θα αισθάνεσαι ότι το ‘βγαλες από μέσα σου, θα νιώθεις ότι δικαίωσες κάπως τον αδικημένο σου ψυχισμό (τον οποίον εσύ αδικείς, να εξηγούμεθα) και θα συνεχίζεις να παραμένεις εκεί που είσαι, μέχρι την επόμενη έκρηξη.
Με τον ίδιο τον άνθρωπο που σε ταλαιπωρεί (όπως λες), το συζήτησες; Επειδή σε μένα ωραία τα λες. Ο άμεσα ενδιαφερόμενος όμως έχει μαύρα μεσάνυχτα, και μπορεί να του ‘ρθει καμία κεραμίδα και να ψάχνεται.
Πλάκα-πλάκα, μπορεί να μην ξέρει καν ότι εσύ αισθάνεσαι έτσι. Μπορεί να είναι και ζώον, δε λέω. Αλλά μπορεί και όχι. Σε εκείνη την περίπτωση, τα νύχια του να μυρίσει;
Δεν είναι εύκολο, στο αναγνωρίζω αυτό. Καμιά φορά η πιθανότητα να μείνεις μόνος/η σε φοβίζει πιο πολύ απ’ αυτά που ήδη σε ταλαιπωρούν. Δεν είναι παράλογο.
Δε θέλω να σου χαϊδέψω τα αυτιά, αλλά το ξέρω το συναίσθημα.
Είναι όπως όταν ονειρεύεσαι, που σε κυνηγάνε και προσπαθείς να τρέξεις, αλλά για κάποιο λόγο τα πόδια σου κολλάνε στο πάτωμα και δεν μπορείς. Η «πόρτα» είναι εκεί, τη βλέπεις, ξέρεις ότι πρέπει να κλείσει. Αλλά το χέρι σου πάει σε αργή κίνηση, και δεν φτάνεις ούτε στο πόμολο.
Για λόγους που ακόμα αγνοείς, χάνεις τελευταία στιγμή τη δύναμή σου.
Έχεις ακούσει όλο τον κόσμο να παραπονιέται για όσα λες ότι περνάς, αλλά πόσοι άραγε κάθισαν να σε ακούσουν προσεκτικά, χωρίς έτοιμη (και για εκείνους ανώδυνη) απάντηση στα χείλη;
Πόσοι σε υποστήριξαν στις επιλογές και στα λάθη σου, δίχως όρους;
Ακόμα κι εγώ πέφτω σ’ αυτή τη λούπα, και με συγχωρείς. Θεωρώ ότι ξέρω καλύτερα, ίσως. Ίσως και να ‘μαι και βαθιά νυχτωμένος.
Ακόμα κι εγώ που στα λέω αυτά, όμως, δε στα λέω για να καλύψω μία δική μου ανάγκη αλλά επειδή πραγματικά θεωρώ ότι ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, και πως κάνεις κύκλους γύρω απ’ το ίδιο πράγμα, περιμένοντας κάποιον να σε αφυπνίσει. Μπορεί να ‘χω και άδικο βέβαια, αλλά φίλος σου δεν είμαι;
Σημασία, βλέπεις, δεν έχει να κάνεις το βήμα του χωρισμού για τους φίλους σου, για τη φουκαριάρα τη μάνα σου ή για μένα που με διαβάζεις μία Κυριακή στο κάθε τόσο (καλά κάνεις).
Αλλά για σένα. Μόνο για σένα. Μόνο εσύ μετράς στην τελική, και όσο δύσκολο κι αν είναι να το αντιληφθείς, είναι αξίωμα. Τέλος.
Αν πρέπει να πάρεις μία τέτοια απόφαση για τη ζωή σου, δεν μπορεί παρά να είναι αποκλειστικά δική σου αυτή η απόφαση.
Οπότε το να ζητάς επιβεβαίωση (γιατί αυτό κάνεις) από μένα που σε ακούω για το αν κάνεις καλά που θες «να το τελειώνεις επιτέλους το ρημάδι» δε σε οδηγεί πουθενά. Ακόμα χειρότερα, θρέφει την αδυναμία σου.
Συμπέρασμα; Δικά σου τα γένια, δικά σου και τα χτένια. Πάρε μία απόφαση δική σου, γιατί για τη δική σου ευτυχία μιλάμε, και όχι κάποιου άλλου. Σκέψου το.
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
