«Με δυο λόγια δηλαδή, α σιχτίρ. Τελείωσε το μεταξύ μας, και πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Άμα γυρίσεις πίσω, θα σε στείλω από εκεί που ήρθες. Και δε θα προσπαθήσω ούτε εγώ να σε προσεγγίσω ξανά. Καλά;»
Ποτέ, κανείς.
Οκ, εντάξει, συγχωρήστε με, αρχίζω κάπως απότομα, αλλά αγαπητοί μου πελάτες, παρατηρώ κάτι που με βάζει σε σκέψεις πολύ, πολύ καιρό τώρα.
Γιατί χωρίζουν ορισμένοι άνθρωποι, αφού τους είναι τόσο δύσκολο να μείνουν χώρια;
Γιατί αποφασίζουν να τερματίσουν την κοινή τους πορεία, όταν και οι δύο γνωρίζουν ότι δεν μπορούν (ή σημαντικότερα, δεν θέλουν) να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα;
Και φυσικά, γιατί επιλέγουν να επιστρέψουν στον ίδιο άνθρωπο τον οποίο και είχαν απαρνηθεί (ή που τους είχε εκείνος «στείλει»), μερικές φορές με πολύ άγαρμπο και σκληρό τρόπο;
Είναι ευρέως γνωστό ότι ο άνθρωπος ως ζώον κοινωνικόν μα και συνασθηματικόν, έχει την έντονη ανάγκη τόσο να επικοινωνήσει, όσο και να αισθανθεί.
Ίσως η ανάγκη του αυτή να αισθανθεί είναι τόσο βαθιά και θεμελιώδης σε φύση, που τον οδηγεί σε «σφάλματα».
Και κυριότερα, στην επανάληψη των σφαλμάτων που κάνει.
Τα άσματα που περιλαμβάνουν στίχους όπως «πάλι ξαναπέφτω στο ίδιο το λάθος» ή «θέλω και τα παθαίνω» είναι θαρρώ ενδεικτικά. Συμπεριφορισμός είναι. Αν αισθανθείς έντονα συναισθήματα για έναν άνθρωπο, και το ερέθισμα που εκείνος σου προξενεί είναι θετικό/ευχάριστο, τότε θα τον αναζητήσεις ξανά.
Ανεξάρτητα του πόσο ακατάλληλος για σένα μπορεί να είναι (και είναι!). Αφού εξηγήσαμε λοιπόν γιατί κάνουμε μαλακίες…
…πάμε τώρα να δούμε τι είναι αυτό το μυστηριώδες πραγματάκι που μας κάνει να επιστρέφουμε εκεί όπου δεν πρέπει να επιστρέψουμε, και να κάνουμε τη ζωή μας (και των τριγύρω μας) ανυπόφορη!
Ε λοιπόν, δε θα το πιστέψετε. Εγωισμός είναι! «Καλά, μας κοροϊδεύεις τώρα;», θα ρωτήσετε, και δε σας αδικώ. Ούτε εγώ το πίστευα πριν κάποιο καιρό. Πάντοτε θεωρούσα ότι το να επιστρέφεις στον/ην πρώην δεν είναι παρά σημάδι αδύναμου χαρακτήρα, μειωμένων αντιστάσεων προς εκείνο το άτομο και μη σταθερής προσωπικότητας.
Έφταιγε δηλαδή η αδυναμία σου…
Μπα… Άλλο φταίει. Είσαι εγωιστής, και δεν θα αφήσεις τόσο εύκολα τον άλλο να φύγει και να προχωρήσει, όσο κι αν αντιλαμβάνεσαι ότι το μεταξύ σας τελείωσε.
Είχες βολευτεί, βλέπεις, και σου είναι δύσκολο να κάνεις το επόμενο βήμα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σου φταίει κι ο άλλος! Το να μην αφήνεις το άλλο άτομο να προχωρήσει είναι ενδεικτικό εγωισμού, και μάλιστα τεράστιου. Οι δικές σου ανάγκες είναι «πιο μεγάλες», «πιο σημαντικές», και πιθανότατα έτσι ήταν και εν μέσω σχέσης.
(Παρεμπιπτόντως, κατάλαβες ότι σε δουλεύω, έτσι;)
Οι ανάγκες είναι ισάξιες, καθώς τα δύο μέλη της σχέσης (ιδανικά) είναι ισότιμα. Ούτε εσύ ήσουν το θύμα, ούτε ο άλλος ο «κακός» της υπόθεσης. Δεν φταίει που δεν μπόρεσε να σε ικανοποιήσει, πιθανότατα η ισορροπία της σχέσης είχε ξεφύγει προς το μέρος σου και οι προσδοκίες σου ήταν αρκετά υψηλές.
Είτε σε χώρισε είτε εσύ έφυγες, το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι το μεταξύ σας τελείωσε.
Το να δεις το άλλο άτομο να προχωράει (ή ακόμα και να είναι καλά μόνο του) σου προκαλεί συναισθήματα ζήλειας και οργής, και αναρωτιέσαι: «μα πώς τόλμησε να κάνει κάτι άλλο, ούτε πέντε χρόνια δεν περάσανε που έχουμε χωρίσει!» Δε σε κατηγορώ που αισθάνεσαι έτσι. Φυσιολογικό είναι και δύσκολα ελέγχεται.
Αν όμως αυτά τα συναισθήματα σε οδηγούν να προσπαθήσεις να επιστρέψεις στον άλλο, εκεί αλλάζει το πράμα. Εκεί δεν έχεις δικαιολογία για τον αχταρμά που θα προκύψει (και θα προκύψει).
Φυσικά, δεν κατηγορώ μόνο εσένα. Το ίδιο ισχύει και για το άλλο άτομο, που δεν σου «ξεκόβει» τις συμπεριφορές αυτές, και πιθανότατα τον τρώει ο κώλος του κι εκείνον.
Εάν και εφόσον και ο άλλος κολακεύεται από το πιθανό σου πισωγύρισμα, και έτσι αισθάνεται ότι «περνάει ακόμα η μπογιά του», τότε δεν θα κάνει και τόσο τον δύσκολο. Και πιθανότατα θα καταλήξετε πάλι μαζί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Σε κάθε περίπτωση, το ιδανικό σε ένα τέλος είναι να είναι τελειωτικό. Αλλιώς, το μόνο που καταφέρνουν εκείνοι που δεν μπορούν να κρατηθούν «πρώην» είναι να συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν στην ίδια (αποτυχημένη) σαπουνόπερα, πυ σας διαβεβαιω ότι όλοι έχουν βαρεθεί να βλέπουν.
Τελειώνετε επιτέλους!
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
