Ανάμεσα σε δύο

Είναι κάτι χαρακτήρες τελειωμένοι αναπτήρες, που λέει και το άσμα, και ειδικά στα των σχέσεων, δεν έχει και ιδιαίτερο άδικο.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα προκαλέσουν συναισθηματική «τρικυμία εν κρανίω» στους τριγύρω τους, ειδικά σε όσους τόλμησαν να εμπλακούν μαζί τους στον ερωτικό τομέα.

Ένα κλασικό παράδειγμα είναι φυσικά εκείνος ο άνθρωπος, είτε άντρας είτε γυναίκα (η συγκεκριμένη συμπεριφορά δεν κοιτάει καβάλο) που βρίσκεται σε «δίλημμα». Δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε δύο συντρόφους, του κάνουν «κούκου» και οι δύο ρε παιδί μου. Ή τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστεύει.

Όλα ξεκίνησαν μια ωραία πρωία όταν ο φίλος μας (ή η φίλη, μην ξεχνιόμαστε) γνώρισε όχι τον πρώτο άνθρωπο, όπως λογικά θα πήγαινε κάθε ιστορία, αλλά τον δεύτερο. Ο δεύτερος λοιπόν κουβαλάει μία αρχαία κατάρα: να είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, που όλα τα καλά θα τα ‘χει, αλλά να τον τρώει το κακό timing!

Η κατάρα αυτή αλλάζει τον δεύτερο άνθρωπο, και ως δια μαγείας, τσουπ, τον κάνει τρίτο…

Ο τρίτος άνθρωπος λοιπόν. Εκείνος που θα έρθει και, κατά την άποψη μερικών θα «σώσει την κατάσταση», και, κατ’ άλλους, «θα τα κάνει όλα σκατά».

Η πιο σημαντική όμως άποψη, το πιο σημαντικό συναίσθημα, και, φυσικά, η πιο σημαντική συμπεριφορά, μαντεύετε πού ανήκει; Μα φυσικά, στον πρώτο άνθρωπο. Εκείνος έχει τη δύναμη, θέλει δε θέλει. Εκείνος (ή εκείνη) θα μετρήσει σαν άλλη ζυγαριά τα συν και τα πλην. Θα προσπαθήσει καταπολεμώντας το συναίσθημά του να δει την κατάσταση λογικά, και θα κληθεί να πάρει μία απόφαση. Και θα τα κάνει σκατά, όπως προφητικά ειπώθηκε μερικές αράδες πίσω.

Ξέρετε γιατί; Επειδή ό,τι απόφαση και να πάρει, θα βασιστεί στη λογική. Έρωτας και λογική (τουλάχιστον ορίτζιναλ έρωτας, όχι μπλοκ μπάστερ, έτσι;) δεν πάνε μαζί, τα ‘χουμε πει αυτά και μην τα ξαναλέμε.

Δεν μπορώ να σε πείσω να με ερωτευτείς. Και το χειρότερο; Άμα μπορέσω εγώ να σε πείσω, δεν θα μπορέσει και κάποιος άλλος;

Η συναισθηματική φύση αυτού του περίεργου πράγματος που μας φέρνει κοντά είναι δίκοπο μαχαίρι.

Απ’ τη μία, ακυρώνει όλα όσα μας κάνουν ανθρώπους με λογική.

Απ’ την άλλη όμως, μας ξεκλειδώνει ένα χάος συναισθηματικό, τόσο φρικτό αλλά και τόσο άγρια όμορφο, χωρίς το οποίο δεν θα είχε κανένα νόημα να σηκωθούμε αύριο το πρωί απ’ το κρεβάτι μας.

Και μ’ αυτό τον τρόπο, δημιουργεί (όταν είναι αυθόρμητο κι αληθινό) σωστές σχέσεις, που δεν θα χαλάσουν, όσο καλά επιχειρήματα και να χει ο «δεύτερος άνθρωπος».

Πίσω στην επιλογή λοιπόν.

Αν γνωρίζω ότι εσύ, ο πρώτος άνθρωπος, ο άνθρωπος που ουσιαστικά θα επιλέξει βρίσκεται σε δίλημμα, την έχω εξ ορισμού πατήσει.

Τι σημαίνει αυτό;

Περίπτωση πρώτη: τα’ χουμε καιρό.

Εσύ, ο σύντροφός μου, δεν με έχεις εκεί όπου σε έχω εγώ.

Και μόνο αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό, και εγώ θα έπρεπε να φύγω άπαξ και κατάλαβα τι σκέφτεσαι.

Αλλά δεν είναι. Νιώθω, βλέπεις, και νιώθω σαν ρούχο παλιό, που όσο και να’ χει φορεθεί, όσο και να έχει αποδείξει την αξία και την αντοχή του, πάλι θα συγκριθεί με κάτι νέο.

Και πιθανότατα, αφού μπει για κάποιο καιρό στην ντουλάπα, κάποια στιγμή θα πάρει δρόμο.

Συμπέρασμα; Φύγε. Από τώρα.

Μην μένεις ούτε δευτερόλεπτο κοντά μου. Επειδή ακόμα κι αν επέλεξες να μείνεις, έδειξες μια πλευρά σου που δεν έπρεπε ποτέ να δω. Και θα σου γυρίσει πολύ άσχημα μπούμερανγκ αυτό που είδα. Φύγε λέμε!

Περίπτωση δεύτερη, και λιγότερο οδυνηρή: είμαστε «στα φτιαξίματα».

Όπως όλα δείχνουν, δένει το σιρόπι. Αλλά όχι.

Υπάρχουν αμφιβολίες βλέπεις, κι αυτές θα βρουν διέξοδο στο πρόσωπο του δεύτερου ατόμου. «Να δοκιμάσω;», σκέφτεσαι.

Μήπως να δω πώς είναι και με τον άλλον, μήπως και ο πρώτος αποδειχτεί μάπα το καρπούζι; Δεν είναι κακή η λογική σου, trial and error το λένε, και είναι ο πιο θεμελιώδης τρόπος να μάθεις και να εξελιχθείς.

Αλλά να μάθεις και να εξελιχθείς μακριά από μένα! Άι σιχτίρ δηλαδή.

Το ίδιο λάθος έκανες πριν, το ίδιο λάθος κάνεις και τώρα. Η λογική μπαίνει και κάνει κακό.

Αν δεν είναι αρκετό το συναίσθημά σου ώστε να μείνεις με μένα, μη μένεις.

Αν έχεις αμφιβολίες για το αν θέλεις εμένα, μη μένεις.

Αν αισθάνεσαι κάτι για κάποιον άλλον, μη μένεις.

Καλά;

Αντί να αφήσεις τον εαυτό σου να καταλάβει τι πραγματικά νιώθει (άλλο το συναίσθημα, άλλο το τι σκέφτεσαι, οκ;), βιάζεσαι. Κι όποιον πάρει ο Χάρος! Φέρνεις κοντά σου ανθρώπους, λες και θα φύγουν και θα τους χάσεις. Μα έτσι ακριβώς θα τους χάσεις, με αυτό το φέρσιμο!

Δώσε χρόνο λοιπόν στον εαυτό σου, κάθισε με ένα ποτό κι ένα τσιγάρο και φιλοσόφησέ το. Και μερικά χρόνια, αν χρειαστεί. Δεν πειράζει να μην αισθάνεσαι πράγματα για κάποιον, δεν είναι στο χέρι σου άλλωστε. Αποδέξου το αυτό.

Ξέρεις τι είναι στο χέρι σου όμως;

Το να μην τον αφήνεις ξεκρέμαστο, το να μην τον συγκρίνεις, και τον να μην τον πληγώνεις.

Φύγε λοιπόν. Άσε με εμένα.

Καλύτερα για μένα, για σένα, για όλους, να επιλέξεις τον άλλο άνθρωπο.