Ξέρετε κάτι; Έχουμε νεύρα. Πολλά νεύρα. Ως άτομα, ως έθνος, ως είδος.
Είναι ένα πράγμα φοβερό τα νεύρα, και ακόμα και στις ελάχιστες φορές που χρειάζονται για να τοποθετηθούν όρια ή να επιλυθούν διαφορές, το κόστος στην ψυχή είναι βαρύ.
Διαγράφονται στα μάτια, στο κορμί και το μυαλό. Γράφονται σαν χιλιόμετρα στο κοντέρ, και κάνουν και τις πιο νεανικές ψυχές να φαίνονται πολυκαιρισμένες. Γίνονται πρόσωπα συνοφρυωμένα, γίνονται ρυτίδες, τσιγαρόβηχας και μαύροι κύκλοι απ’ την αϋπνία. Α, και πονοκέφαλος. Φρικτός πονοκέφαλος.
Από την πρώτη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο χτυπιόμαστε, φωνάζουμε και οδυρόμαστε. Είμαστε φοβισμένοι και το κυριότερο εκνευρισμένοι: «Γιατί ρε αλήτη με έβγαλες από εκεί που ήμουν; Καλά ήμουν!»
(Και όσο περισσότερα νεύρα έχουμε, τόσο λιγότερο θα μείνουμε εδώ, έτσι;)
Φυσικά όσο περνάει ο καιρός, οι λόγοι που θα εκνευριστούμε και θα χάσουμε την ηρεμία μας διαφοροποιούνται, όπως επίσης και οι άμυνές μας. Το μόνο που μένει αναλλοίωτο όμως στο χρόνο είναι ένα: η ανάγκη μας να έρθει κάποιος και να μας ηρεμήσει.
Από το πρώτο χάδι της μάνας και το τύλιγμα με την πετσέτα, μέχρι τη φιλική αγκαλιά του κολλητού εκείνο το βράδυ που χώρισες και έσπασες επιτέλους, η παρηγοριά και η ασφάλεια του άλλου είναι ένα πράγμα απερίγραπτο.
Και όσο σημαντική και να είναι η οικογένεια και η φιλική αγκαλιά, είναι άλλη η ηρεμία που θα αισθανθείς όταν εκεί δίπλα είναι ο κατάλληλος άνθρωπος. Ο δικός σου άνθρωπος.
Εκείνος ο άνθρωπος που μπορεί να πάρει τη θύελλα που οργιάζει μέσα στο μυαλό σου και να την κατευνάσει. Εκείνος που μπορεί να δαμάσει το τέρας που ξυπνάει μέσα σου και θέλει να φάει τον κόσμο, και να το ξαναστείλει για ύπνο.
Εκείνος με τον οποίο μπορείς έστω για λίγο να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να πάρεις μία ανάσα.
Εκείνος που οι δαίμονές του παίζουν ευχάριστα με τους δικούς σου.
Μη με παρεξηγείς, ξέρεις ότι συνήθως δεν θα παρασυρθώ σε συνειρμούς ερωτικούς και ποιητικούς, αλλά δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις στο ότι κι εσύ έχεις αναζητήσει (ή σε πιο ευχάριστες περιπτώσεις, ανακαλύψει) το άτομο που μπορεί να σε επαναφέρει όταν αισθάνεσαι ότι χάνεται ο κόσμος.
Έχει τρομερή σημασία αυτό.
Ο άνθρωπος εκείνος δεν είναι απαραίτητα επαγγελματίας, απλά τυχαίνει να λειτουργεί σε τέτοιο μήκος κύματος που ταιριάζει με το δικό σου. Σχεδόν χωρίς προσπάθεια θα καταφέρει να σου δείξει τον τρόπο να βγεις απ’ το αδιέξοδο, ή τουλάχιστον θα βοηθήσει να αναπτερωθούν οι ελπίδες σου.
Θα σε πάρει αγκαλιά όταν δεν θα το περιμένεις, θα σου πει αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι να ακούσεις, θα κάνει κάτι που του είχες κάποτε πει ότι σε ηρεμεί και θα σ’ αφήσει με το στόμα ανοιχτό, επειδή νόμισες ότι το ‘χε ξεχάσει.
Και μόνο η παρουσία του θα έχει αποτέλεσμα ευεργετικό για την ψυχή σου.
Δε μου είναι άγνωστο το συναίσθημα, καθώς ανακάλυψα πολύ πρόσφατα την επιρροή αυτή στο δικό μου ψυχισμό, και είναι πραγματικά μεγάλη η έκπληξη για ένα νευρικό (πολύ νευρικό) άτομο να βλέπει τον εαυτό του να ηρεμεί. Δεν τα λέω έξω απ’ το χορό…
Σπάνιο; Φυσικά. Φαντάσου πόσοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το σκοτάδι και το χάος τους μόνοι, χωρίς εκείνο το βλέμμα, εκείνο το άγγιγμα, εκείνες τις λέξεις που γίνονται βάλσαμο στο ταλαιπωρημένο τους μυαλό. Πόσο σημαντικό θα ήταν για εκείνους να ξεχαστούν για λίγο και να ηρεμήσουν…
Είναι δίκοπο μαχαίρι όμως αυτό.
Όσοι το έχουν βρει έστω για λίγο αυτό το άτομο (ή τα άτομα) μπορούν να θεωρούν εαυτούς τυχερούς, καθώς έχουν ανακαλύψει και έναν εαυτό πιο όμορφο, πιο ήρεμο, πιο αγαπητό ακόμα.
Και γι ‘αυτό είναι φρικτό το ότι κάποια στιγμή αυτό το άτομο θα φύγει. Ή ότι θα το διώξεις εσύ. Επειδή όταν μάθεις στην ηρεμία που σου προσφέρει ο άλλος είναι δύσκολο μετά να ημερέψεις μόνος το τέρας μέσα σου.
Θα αναζητήσεις ξανά παρόμοια ηρεμία, με λύσσα όμως και ανυπομονησία.
Και όσο την αναζητάς, το χάος και η ταραχή σου μπορεί να γίνουν ακόμα και ισχυρότερα από ότι ήταν πριν από εκείνον. Πρέπει να είναι λοιπόν σοφές οι κινήσεις σου μαζί του, γιατί αυτό που σου προσφέρει είναι τόσο σπάνιο πλέον…
Γι’ αυτό το λόγο έχουμε νευριάσει τόσο, επειδή έχουμε απομακρυνθεί. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι σημαντικό να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλο. Μόνο έτσι θα ηρεμήσουμε.
Μέχρι τότε, μακάρι να έχουν όλοι την τύχη να βρουν έστω για λίγο κάποιον να τους κάνει να τα ξεχάσουν όλα.
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
