Φίλε έλα απόψε που θολώνω

Φίλε έλα απόψε που πονάω. Επειδή άμα ασχοληθώ εγώ… Κλάφτα Χαράλαμπε!

Φίλε έλα απόψε που δεν ξέρω τι μήνυμα να στείλω, τι προσέγγιση να χρησιμοποιήσω στο άτομο που με ενδιαφέρει.

Έλα επειδή για κάποιο μαγικό, ακατανόητο λόγο, εσύ μπορείς να με νιώσεις, να καταλάβεις το άγχος μου.

Αλλά κυρίως επειδή όταν εσύ παίρνεις το κινητό (και την κατάσταση) στα χέρια σου, είναι πολύ πιο πιθανό να μην τα σκατώσω. Αλλά γιατί σε χρειάζομαι, φίλε; Έχεις άραγε το κοκαλάκι της νυχτερίδας ή το ραβδάκι του Harry Potter;

Για να το δούμε λίγο αυτό.

Από τότε που με θυμάμαι, είχα την τάση να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους οι οποίοι είχαν τις καλύτερες προθέσεις όσον αφορά στην προσέγγιση του αντίθετου φύλου.

Αυτό που τους εμπόδιζε ήταν ο τρόπος που έβλεπαν τον άνθρωπο που τους ενδιέφερε.

Μαντεύετε λοιπόν το ρόλο του προαναφερθέντος φίλου που «έρχεται απόψε που πονάω»;

Είναι περίεργη η ανθρώπινη επικοινωνία, και κάποια πράγματα μπορεί να λέγονται με έναν τρόπο αλλά να εννοούνται αλλιώς. Εύκολα παρεξηγείται κανείς, ειδικά στο παιχνίδι.

Ένα μήνυμα σχετικά αθώο μπορεί να ερμηνευτεί ως «άγαρμπο πέσιμο» ή ακόμα και μία ξεκάθαρη πρόσκληση σε ένα πιο περίπλοκο φλερτ να παρερμηνευτεί ως «δούλεμα» ή ακόμα και «τα ήπιε πάλι αυτός!».

Τι το επηρεάζει αυτό όμως; Η λέξη που ψάχνετε είναι η αντικειμενικότητα.

Το να βλέπει κανείς δηλαδή την κατάσταση όπως είναι, ή τουλάχιστον όπως την βλέπουν και οι περισσότεροι τριγύρω του.

Οπότε και έχει μία πιο έγκυρη και up-to-date αντιμετώπιση της πραγματικότητας, χωρίς ορισμένα «πέπλα» που τείνουν να θολώνουν την κρίση του, να χρεώνουν τις κάρτες του ή να γεμίζουν με αλκοόλ τις φλέβες του.

Ποια είναι αυτά;

Κατ εμέ, είναι σίγουρα η διαθεσιμότητα των κατάλληλων ανθρώπων (οι οποίοι είναι είτε στη Ζιμπάμπουε, είτε στο διπλανό τραπέζι, αλλά με κάποιο άλλο «κατάλληλο» άτομο, οπότε γιόκ).

(Εκεί παρεμπιπτόντως, μπαίνει και η θεωρία του «ψυγείου τα ξημερώματα»: θα ξαναπάς και θα ξαναπάς στο ίδιο ψυγείο, επειδή πεινάς, κατεβάζοντας κάθε φορά τα στάνταρ σου, μέχρι το χτεσινό ιμάμ να σου φανεί αστακομακαρονάδα!). Καταλαβαίνετε που το πάω, έτσι;

Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο κάποιος μεγαλώνει και μαθαίνει να βλέπει τον κόσμο. Με στερεοτυπικές ίσως αντιμετωπίσεις, ή ακόμα και κόμπλεξ που μπορεί να μπουν τροχοπέδη στη σωστή αντίληψη των άλλων.

Αλλά κυρίως, ο ένας, ο μοναδικός, αυτός που λατρεύουμε και μισούμε, κυρίες και κύριοι… Ο Έρως.

Έχει ξαναειπωθεί, άμα αγαπάς κάνεις λάθη κρίσεως και υπερβολές. Κυρίως επειδή δεν βλέπεις την ολοκληρωμένη εικόνα.

Δεν θέλεις να δεις την ολοκληρωμένη εικόνα!

Ο άνθρωπος απέναντί σου είναι κάτι σαν θεός, τα χαρακτηριστικά του (ή της) που θα απέτρεπαν κάποιον άλλον από το να κάνει μία προσέγγιση είναι αόρατα σαν να τα πέρασε με cleanex για τα τζάμια. Τα γαβγίζει, αλλά εσύ δεν τα ακούς.

Ο τυπάς που κυνηγάς από μαγαζί σε μαγαζί και από κρεβάτι σε κρεβάτι μπορεί και να μην είναι «καλό παιδί που απλά δεν το δείχνει και σε σένα θα το δείξει», εξυπνοπούλι.

Ένα καυλωμένο παιδί είναι, και στις χειρότερες περιπτώσεις όχι τόσο έξυπνο όσο πιστεύεις.

Με γεια του, με χαρά του! Δεν έχει όμως αυτά που θέλεις, και η καπάτσα φίλη σου το αναγνωρίζει εκεί όπου εσύ δεν μπορείς.

Αντιστοίχως, η «κοπελάρα» από τη σχολή ή από τη δουλειά σου δεν είναι ούτε αστεία, ούτε ενδιαφέρουσα, ούτε αξίζει το χρόνο και τα συναισθήματά σου.

Είναι ένας ντενεκές ξεγάνωτος, τον οποίο αναγνωρίζει αμέσως η όποια θηλυκή σου παρέα (πάντα να ακούς τη θηλυκή σου παρέα!) και τον οποίο πιάνει με τη μία το «ραντάρ» του κολλητού.

Ο φίλος λοιπόν τα βλέπει αυτά, και μπορεί να σας συμβουλεύσει, εάν και εφόσον δεν έχετε τελείως τυφλωθεί από έρωτα ή από το άλλο, το κακό, που φουσκώνει μυαλά και παντελόνια.

Ο φίλος θα σας σταματήσει από το να κάνετε κάποιο απονενοημένο διάβημα, και θα σας επαναφέρει στην τάξη πριν φερθείτε με ακατάλληλο τρόπο.

Ο φίλος, δυστυχώς, δεν μπορεί να κάνει πάντα το ίδιο για εκείνον.

Αντιμετωπίζει και εκείνος το ίδιο θέμα υποκειμενικής θέασης του κόσμου και των ανθρώπων που τον ενδιαφέρουν.

«Θα μας πεις δηλαδή, αγαπητέ θεραπευτά, ότι είναι ένας φαύλος κύκλος αναζήτησης αντικειμενικότητας και σωστής οπτικής, όπου όλοι χρειάζονται κάποιον άλλον επειδή μόνοι τους θα τα κάνουν σκατά;»

Προς Θεού, όχι.

Δεν είμαστε μηχανές. Δεν μπορούμε να λάβουμε όλα τα δεδομένα υπ όψη, και φυσικά δεν πρέπει! Οπότε, δεν είναι κακό να έχουμε που και που λίγη βοήθεια.

Τα λάθη είναι για να γίνονται. Αλλιώς δεν μαθαίνεις.

Το θέμα είναι βέβαια μετά από κάποια τέτοια «μαθήματα», ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται καλύτερα τον εαυτό του και τους άλλους.

Έτσι ώστε ο «φίλος που έρχεται απόψε που πονάω», να έρχεται μεν, αλλά να κάνει απλά ένα «γκεστ».

Εσείς είστε άλλωστε οι πρωταγωνιστές, μην το ξεχνάτε.