Πονάει ο κόσμος. Και αλλάζει ο κόσμος. Και τον κόσμο που αλλάζει με τον παρακάτω τρόπο, μην τον υποτιμάτε. Θα σας φάει ζωντανές.
Η μαρτυρία είναι αληθινή, και αφορά έναν φίλο που προσπάθησε πολύ.
Και αφού προσπάθησε, βρήκε πως δεν έπρεπε άλλο να προσπαθεί.
Δεν κατάφερα να τον σώσω, ακόμα πονάει ο ίδιος και πονάει και τους άλλους.
Είναι δικά του τα λόγια. Για σένα αυτό Μήτσο.
«Κάποια στιγμή θα πάψει να με νοιάζει. Κάποια στιγμή θα σταματήσω να κοιτάζω την οθόνη μου.
Κάποια στιγμή μάλιστα, ίσως και να καταλάβω για ποιο λόγο το κάνω όλο αυτό μαζί σου.
Ίσως έρθει εκείνη η ημέρα που θα σταματήσω να ασχολούμαι με τις πιθανότητες και τα σενάρια. Αλλά μέχρι τότε, πρέπει να φανώ δυνατός.
Πρέπει να κερδίσω σε αυτό το καταστροφικό παιχνίδι, σε αυτό το γαιτανάκι συναισθημάτων και κόκκινων ειδοποιήσεων.
Πρέπει να σε κερδίσω.
Πρόσεξέ με, όχι να κερδίσω εσένα, όχι να σε κατακτήσω.
Αλλά να σε κερδίσω, να σε κάνω να σπάσεις τα δικά σου όρια και να φερθείς όπως δεν επρόκειτο ποτέ να φερθείς.
Να πανικοβληθείς, επειδή ο έλεγχός σου χάθηκε.
Να φερθείς σαν άνθρωπος, όχι σαν ρομπότ.
Τι έχω βέβαια εγώ να κερδίσω από αυτό; Προσωπικά, εγώ, τίποτα. Δε σε γουστάρω καν πλέον.
Κάποιος άλλος, ίσως και μετά από χρόνια να καρπωθεί του αποτελέσματος που θα πετύχω εγώ. Χέστηκα όμως, εγώ για μένα τα λέω.
Δεν με γαργαλάς, και αυτό το έχασες από την πρώτη κιόλας φορά που προσπάθησα να σε καταλάβω, να σε προσεγγίσω.
Έκανα μετά από καιρό την υπέρβαση, ασχολήθηκα. Θεώρησα καλό να κατεβάσω την άμυνά μου και να σε αφήσω να δεις το άβατο του μέσα μου.
Όχι να μπεις φυσικά, αλλά και μόνο η θέα του είναι αρκετή. Σημαίνει ότι σε έκρινα κατάλληλη. Κακώς βέβαια.
Θα μου πείτε, τι περίμενες; Δεν έχεις καταλάβει τι παίζει ολόγυρά σου; Είσαι τυφλός ή απλά αδαής; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είμαι εγωιστής πλέον.
Ένα εγωιστικό κάθαρμα, όπως πετυχημένα με έχουν αποκαλέσει διάφορες υπάρξεις, άλλοτε περισσότερο δικαιολογημένα και άλλοτε λιγότερο. Ένα γουρούνι, ένα γαϊδούρι, ένα ανώριμο συναισθηματικά πλάσμα, με μόνο του ενδιαφέρον να γεμίζει το κρεβάτι του και να αδειάζει την καρδιά του. Ουάου, έτσουξε αυτό, νομίζετε.
Θα σε κερδίσω, επειδή ξέρω τον τρόπο. Επειδή έχω την υπομονή. Και θα σε κερδίσω ξέρεις για ποιο σκοπό; Για να σε κάνω να νιώσεις ευτυχισμένη. Για να σε ανεβάσω στα ουράνια, για να σε κάνω να αισθανθείς τύψεις που δε μου ανοίχτηκες εξ αρχής.
Που να ήξερες βέβαια και εσύ!
Επειδή αμέσως μετά θα σε ρίξω κάτω. Θα σε ρίξω χαμηλά. Στο έχω πει από την αρχή, όταν με γνωρίσεις θα γελάσεις μαζί μου, αλλά στο τέλος θα κλάψεις με δάκρυ μαύρο και πικρό.
Δεν έχει σημασία αν σου αξίζει αυτό. Μάλλον σου αξίζει εδώ που τα λέμε, όλο και κάτι θα έχεις κάνει ύποπτο ή ξεκάθαρα φρικτό.
Έμελλε απλά εγώ να είμαι ο δήμιος. Θα σου μιλήσω όμορφα, θα σου πουλήσω παραμύθι, θα έχω την υπομονή όπως προείπα να σε κερδίσω.
Και θα σε πείσω. Και θα πέσεις.
Όπως αρκετές πριν από εσένα, που θεώρησαν καλό να παίξουν με άλλους, έτσι και εσύ θα φας τα νύχια και τα λυσσακά σου πάνω από τον ίδιο υπολογιστή, το περήφανο όπλο της αυτάρεσκης, γεμάτης φωτογραφίες και σχόλια, κενής ύπαρξής σου.
Δε σε λυπάμαι στο ελάχιστο, αυτό θέλεις. Έχω από πίσω μου μία ολόκληρη βιομηχανία που παράγει Πάολες και Παντελίδηδες να με υποστηρίξει.
Δε θα έκανες θεούς τους κλαψομούνηδες εάν δεν ήθελες να κλαίγεσαι κάθε Σάββατο στις μπουζουκλερί.
Γαμώτο, βοηθάω και την οικονομία εδώ που τα λέμε!
Αυτό θα με καθαρίσει από τη ρετσινιά σου.
Μην μπερδεύεσαι, δεν σε εκδικούμαι. Μαγκιά σου και καπέλο σου να παίζεις μπάλα με εμάς. Αλλά έτσι είμαι, και ας μην το καταλάβεις αυτό.
Καλά χαϊβάνια είμαστε άλλωστε και εμείς, και σου δίνουμε τη δυνατότητα αυτή, αντί να σε πετάξουμε κλοτσηδόν έξω από το σπίτι και το μυαλό μας.»
Ο Μήτσος ήπιε πολλές μπύρες εκείνο το βράδυ, για να γεμίσει ένα κενό το οποίο ένιωθα κι εγώ δίπλα του.
Τον καταλάβαινα μέχρι ένα σημείο, η ιστορία του πονάει και είναι αδικαιολόγητα κακοτράχαλη.
Εσείς όμως μην προσπαθήσετε να καταλάβετε τον άντρα που έγινε έτσι.
Προς Θεού, μην τον αφήσετε να έρθει κοντά αν θέλετε να παίξετε. Έχει καεί άσχημα, και τα εγκαύματά του καίνε ακόμα. Και θα σας κάψει.
Απλά να τον προσέχετε, και να ξέρετε ότι μόνο αγάπη θέλει, άντε και καμιά σφαλιάρα αν ξεπεράσει τα όρια.
Πιο πολύ θα την εκτιμήσει τη σφαλιάρα να ξέρετε.
Δεν γεννήθηκε έτσι το κάθαρμα. Αλλά δε χρειάζεται και να πεθάνει έτσι.
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
