Θέλω να σκεφτείτε κάτι. Πόσο κόσμο γνωρίζετε που σας έχει αναφέρει ότι «παρακαλάει» για κάτι;
Πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιο πρόσωπο να λέει «Μα τον παρακαλάω να βγούμε» ή «Την ικέτευα, ρε φίλε, να βρει μία ώρα να βρεθούμε, τι άλλο να κάνω πια;»
Κάποιοι το έχουν αναγάγει σε τέχνη, κλαψουρίζοντας συνεχώς στις παρέες τους –ή και στα social media- επειδή οι ικεσίες τους δεν εισακούονται, και φυσιολογικά μένουν μπουκάλες.
Θεωρώντας ως σωστότερη επιλογή το να γίνουν φορτικοί, ακόμα και λιγδιάρηδες, συνεχίζουν να ελπίζουν πως με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσουν αυτά που επιθυμούν.
Να σταματήσετε να παρακαλάτε ρε. Πώς σας ακούγεται αυτό;
Για να μην ξεχνιόμαστε, άλλη μια φορά δε θα βγάλω την ουρά μου απ’ έξω.
Έχω στείλει μηνύματα, έχω πάρει τηλέφωνα, έχω περάσει και εγώ άπειρες ώρες μπροστά από οθόνες να περιμένω, παρακαλώντας να γίνει το απίθανο.
Και για ποιο λόγο στην τελική; Μήπως θα κέρδιζα κάτι με το να χαμηλώνω αυτοβούλως την αυτοεκτίμησή μου; Μήπως, ως δια μαγείας, το αντικείμενο (εντάξει, υποκείμενο) του πόθου μου θα εκτιμούσε το παρακαλετό μου και αίφνης θα έπεφτε στην αγκαλιά μου;
Δεν δουλεύει έτσι. (Για την ώρα δεν έχει και σημασία πώς δουλεύει, θα το δούμε άλλη στιγμή αυτό.) Ο τωρινός προβληματισμός μου έρχεται σε δύο μέρη.
Το πρώτο αφορά την αξία που δίνουμε στον εαυτό μας και τους άλλους και το δεύτερο αφορά τη φαινομενική «μοναδικότητα» του ατόμου που μας ενδιαφέρει.
Ένα από τα χειρότερα ατοπήματα απέναντι στον εαυτό μας είναι το να ξεχνάμε την αξία μας και μάλιστα εντελώς συνειδητά.
Το να παρακαλάς για να αποκτήσεις το οτιδήποτε, δηλώνει ότι υποβιβάζεις την αξία σου στο επίπεδο που την έχει αναγάγει κάποιος άλλος.
Τουτέστιν, εάν κάποιος ή κάποια, τον οποίο παρακαλάς να σου δώσει αξία σε θεωρεί ανάξιο, πιθανότατα είσαι και μάλιστα με τις δικές σου ευλογίες. Φοβερό, έτσι;
Η αξία του ατόμου είναι εντελώς υποκειμενική και δέκα άτομα θα δώσουν δέκα διαφορετικές απαντήσεις, εάν τους ρωτήσουν πώς την αξιολογούν σε αυτό το άτομο.
Κυρίως όμως, η αξία του είναι ευθέως ανάλογη με την εικόνα που έχει για τον εαυτό του.
Όσο περισσότερο κάποιος εκτιμά τον εαυτό του, τόσο με τα θετικά όσο και με τα αρνητικά του, τόσο πιθανότερο είναι η αξία του να είναι μεγαλύτερη στα μάτια των άλλων, καθώς ο ίδιος την κοστολογεί υψηλότερα.
Με άλλα λόγια, εγώ θεωρώ ότι αξίζω τόσα.
Εάν και εφόσον εσύ και ο οποιοσδήποτε εσύ, δε μου δίνεις την αξία που θεωρώ ότι έχω, ώρα καλή στην πρύμνη σου κι αέρα στα πανιά σου.
Κατανοητό; Δεν παρακαλάμε κανέναν.
Υπάρχει μια λατρεμένη παροιμία, με κάτι «παρακαλετό» που στο τέλος γίνεται «ξινό». Λυπάμαι, αλλά εκείνο ειδικά δεν το μπορώ αν είναι ξινό.
Καταλαβαίνω ότι μερικές φορές είναι ανεδαφικό το να κάνετε πέρα συναισθήματα έντονα και να προτάξετε τον εγωισμό σας, ακόμα και αν εκείνος χρησιμεύει για τη δική σας προστασία (τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή), αλλά ταλαιπωρείστε άδικα και χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.
Ένας από τους πλέον καίριους παράγοντες που μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην ικεσία είναι η άποψή του ότι το άλλο άτομο, εκείνο για το οποίο πονάει το δοντάκι του είναι μοναδικό.
Ανεπανάληπτο ρε παιδί μου, τέλειο. Εκείνη η κοπέλα που δουλεύει στην καφετέρια ή εκείνο το παλικάρι από το γυμναστήριο.Τέλος πάντων, το αντιληφθήκατε.
Εκείνοι που θα παρακαλέσουν για λίγη προσοχή, ένα ραντεβού ή ακόμα και για κάτι παραπάνω σε περίπτωση που το πράγμα έχει προχωρήσει, κάνουν ένα μοιραίο σφάλμα.
Θεωρούν μοναδικό το άτομο που επιθυμούν. Αυτό είναι, και κανένα άλλο.
Στο βωμό του να κερδίσουν το εν λόγω άτομο, το «κελεπούρι» που ανέφερα προηγουμένως, βάζουν παρωπίδες.
Περιορίζοντας τελείως τον εαυτό τους, αποκλείουν άλλες επιλογές και προσδοκούν θετική ανταπόκριση από κάποιον ο οποίος πιθανότατα την έκλεισε τη δουλειά μαζί τους, οπότε το ενδιαφέρον του μάλλον στέρεψε.
Οπότε, γιατί να ασχοληθεί περαιτέρω;
Εντάξει, ωμός ρεαλισμός, αλλά κακά τα ψέματα, έτσι είναι.
Συνοψίζοντας, δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να παρακαλάτε τον οποιονδήποτε.
Εάν και εφόσον οι άλλοι επιθυμούν κάτι τέτοιο από εσάς, δείξτε τους την πόρτα και μην σκεφτείτε τι χάνετε, αλλά μόνο τι κερδίζετε. Πρώτο και κύριο, αξιοπρέπεια.
Εκεί άλλωστε θα ξεχωρίσουν και οι αμνοί από τα ερίφια και όσοι αξίζουν θα παραμείνουν, ερωτικά μιλώντας και μη.
Ας κάνετε, λοιπόν, μια προσπάθεια να προμοτάρετε την αυτοεκτίμησή σας, κόντρα στις προσδοκίες των άλλων.
Σας αξίζει.
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
