Ρώτησαν κάποτε έναν ψυχολόγο τι είναι το πάθος. Πώς το ορίζει, και τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο, τόσο ενδιαφέρον και τόσο προκλητικό.
Εκείνος απάντησε ότι το πάθος είναι ένστικτο.
Είναι συναίσθημα, ένα από τα κυριότερα συναισθήματα, το οποίο μπορεί να ενδυναμώσει όλα τα υπόλοιπα.
Παθιάζεται κανείς όταν αγαπάει, όταν μισεί, όταν ζηλεύει, όταν θλίβεται.
Αλλά και όταν δουλεύει. Όταν κάθεται μπροστά σε μία οθόνη και γράφει στις δύο παρά τα ξημερώματα, όταν προπονείται κάθε μέρα, όταν ματώνει τα χέρια του μαθαίνοντας ένα όργανο ή όταν ματώνει το μυαλό του μαθαίνοντας μία γλώσσα.
Παθιάζεται όταν νιώθει ότι αδικείται, όταν του παίρνουν αυτό που θεωρεί ότι δικαιωματικά του ανήκει.
Και φυσικά, φέρεται αναλόγως. Με πάθος θα φιλήσει, με πάθος θα μισήσει, με πάθος θα ζηλέψει, με πάθος θα γράψει.
Το πάθος μπαίνει σαν πανοπλία πάνω στο υποκείμενο συναίσθημα και του δίνει διαστάσεις μεγαλύτερες, επικές μερικές φορές.
Κάνει τον κόσμο να ζηλεύει και να φοβάται, και να αναρωτιέται πώς να είναι άραγε να αισθάνεται κανείς έτσι;
Είναι μανία, είναι ρίσκο, είναι ένα φρικτό μείγμα φόβου και ενέργειας, που έρχεται σε εκείνους που με ασέβεια βγάζουν τη γλώσσα στον κόσμο και τους κανόνες του.
«Είναι κίνδυνος και πρέπει να το ελέγχεις», απάντησε ο επιστήμονας.
Ρώτησαν έπειτα έναν άνθρωπο της τέχνης.
Εκείνος τους είπε ότι πάθος είναι αυτό που τον κάνει να ματώνει τα πόδια του πάνω στο παρκέ. Είναι εκείνο που νιώθεις όταν εκτίθεται αυτό που έγραψες, σκάλισες ή τραγούδησες.
Είναι η προσμονή για το χειροκρότημα και τα γόνατά σου που κόβονται λίγο πριν βγεις στο σανίδι. Είναι και ο τρόμος μην παγώσουν τα πόδια σου, και σε καταπιεί το σκοτάδι το οποίο σπάει ο κεντρικός προβολέας.
Είναι ο πόνος που γίνεται μάθημα, είναι τα λεφτά, είναι οι ώρες που θα καταναλώσεις, είναι οι άπειρες πρόβες, τα άπειρα λάθη, τα άπειρα δάκρυα.
Είναι όμως και η ικανοποίηση του να τα καταφέρεις, το μεγαλύτερο άλλωστε και πιο ισχυρό αφροδισιακό.
«Είναι καύλα», απάντησε ο καλλιτέχνης.
Ρώτησαν τέλος και έναν άνθρωπο που ούτε γνώριζε από τέχνη, ούτε πολλά από επιστήμη, και μόνο από τα βιώματά του είχε κάτι να πει.
Εκείνος τους ξάφνιασε, καθώς είπε ότι το πάθος δεν το ορίζεις, παρά μόνο το ζεις.
Τους μίλησε για εκείνη τη φορά που έκανε έρωτα στη βροχή, όταν όλοι οι υπόλοιποι έτρεχαν να φυλαχτούν.
Τους μίλησε για τον τρόπο που έσφιγγε τις γροθιές του όταν εκνευριζόταν, για όταν αισθανόταν εκείνο το «τσίμπημα» στη ράχη όταν έβλεπε την κοπέλα απέναντι να τραβάει προς τα κάτω τη φούστα της, καλύπτοντας τα ακάλυπτα.
Τους είπε για εκείνη τη φορά που δεν δίστασε να αρπάξει μέσα στη μέση του κόσμου το άτομο που αγαπούσε και να το σηκώσει στον αέρα δηλώνοντας φωναχτά τα αισθήματά του.
Θυμήθηκε εκείνο το βράδυ που πέρασε προσπαθώντας παθιασμένα να κάνει κάποιον αγαπημένο να γελάσει, επειδή ήξερε ότι ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει.
Αναλογίστηκε βράδια γεμάτα ουίσκι και βαριές μυρωδιές ιδρωμένων κορμιών τα οποία δεν ξεκολλούσαν το ένα από το άλλο, και έφερε στο μυαλό του το πόσο λάθος ήταν, μα πόσο σωστό το αισθανόταν στα κόκαλά του.
Ήξερε πως θα τους σόκαρε άμα εξέφραζε την πίστη του ότι το πάθος απαιτεί, και συγχωρεί εκ των προτέρων την αμαρτία.
Θα ήταν ανήθικο λόγω πάθους να αφήσει κανείς τη σχέση του, τη δουλειά του, τη ζωή του, και να κυνηγήσει όνειρα που στα μάτια και τα αυτιά των άλλων φαντάζουν ουτοπικά.
Αλλά πόσο συχνά, σκέφτηκε, πονάνε οι άνθρωποι από τα πάθη τους, και πονάνε και τους άλλους, όταν εκείνοι δεν μπορούν να τους τα ικανοποιήσουν;
Που είναι η ηθική όταν σε προστάζει κάτι το οποίο καλά καλά δεν καταλαβαίνεις;
Δεν θα ήταν έτοιμοι να το ακούσουν, σκέφτηκε.
«Είναι αυτό που σε κάνει άνθρωπο», απάντησε ο άνθρωπος.
Εμένα με τα λόγια τους με κάλυψαν, καθώς όλα όσα έζησαν είτε τα έχω ζήσει, είτε τα ζηλεύω (και θα τα ζήσω).
Εσείς πόσο πάθος έχετε άραγε στη ζωή σας; Ελπίζω ποτέ να μην σας είναι αρκετό, και πάντα να το κυνηγάτε. Αυτό άλλωστε τη γεμίζει τη ζωή.
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
