Λοιπόν, επειδή πολύ καιρό τώρα ασχολούμαι με θέματα αυτοβελτίωσης, αυτοκατανόησης, και γενικότερα αυτογνωσίας, θαρρώ πως ήρθε η ώρα να ξαναπιάσω ένα θέμα παλιό μεν, αγαπημένο και πάντα επίκαιρο δε.
Ναι, το σεξ.
Αλλά αυτή τη φορά σε μία φόρμα διαφορετική. Αυτή του ελέγχου, των παρορμήσεων, των κοινωνικών και ηθικών επιταγών.
Σεξ λοιπόν! Θέμα χιλιοειπωμένο, χιλιογραμμένο και γενικότερα χιλιογα… καταλάβατε τέλος πάντων.
Άρα ποιος ο λόγος να το ξαναπιάσουμε;
Επειδή σήμερα θα μιλήσουμε για εκείνους που δεν θα απασχοληθούν με τα «πρέπει», τα «απαγορεύεται», τα «δεν είναι σωστό», «μην το κάνεις αυτό, με ενοχλεί» και τα συναφή.
Όπως και κάθε τι που προσφέρει απόλαυση, έτσι και το σεξ έχει μία καλή δόση ενοχοποίησης ακόμα και στη σημερινή κοινωνία. Τόση, που πολλοί πλέον το βιώνουν περισσότερο σαν ένα «ξεμπούκωμα» από αυτούς τους κοινωνικούς περιορισμούς.
Δεν το αντιμετωπίζουν ούτε ως αληθινή έκφραση συναισθήματος, ούτε ως μία ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των δύο, μια πράξη σχεδόν μεταφυσική που αναπαριστά τα γενικότερα μοτίβα συμπεριφοράς του ζευγαριού – μια διαδικασία που καλύπτει τεράστιο ποσοστό της μη λεκτικής επικοινωνίας και συντονισμού του.
Αφαιρώντας αυτή την διάσταση από το σεξ, στέκονται στον αντίποδα.
Πήδημα = Ξεκούμπωμα + Ξεμπούκωμα. Αγνή ευχαρίστηση και καθησυχασμός των ενστίκτων.
Είναι και κάποιοι όμως που όχι μόνο δεν αγνοούν την εσωτερική διάσταση του σεξ, αλλά που το αναγάγουν σε τέχνη, σε διαδικασία ενδοσκόπησης τόσο προσωπικής όσο και του εκάστοτε συντρόφου.
Ψάχνουν τρόπους να το βελτιώσουν, να το βιώσουν σε περισσότερο βάθος (σεμνά, ξέρετε τι εννοώ), να πάρουν απ’ αυτό όλα όσα έχει να προσφέρει.
Και τι είναι αυτό που κάνει αυτό το είδος «τέχνης» ξεχωριστό;
Μα φυσικά, το ότι μέσα σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία, υπάρχουν και εκείνοι που δεν έχουν πρόβλημα να πάνε πέρα από τα καθιερωμένα για να το βιώσουν.
Σημαντικό: όχι όλοι, ορισμένοι. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές σήμερα.
Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στα της κρεβατοκάμαρας (ή κουζίνας, ή ταράτσας, όπου βολεύεται ο καθείς). Είναι ολόκληρο mindset, ή αλλιώς «πλαίσιο σκέψης» που το συνοδεύει.
Είναι άραγε τυχαίο το ότι το θέμα σχεδόν ποτέ δεν συζητιέται μεγαλοφώνως;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που συζητήσατε δημοσιως κάτι για το σεξ και τα ντεσιμπέλ δεν έπεσαν στο πάτωμα ξαφνικά;
Γιατί ακόμα κοκκινίζει εκείνος που θα το φέρει στο τραπέζι;
Εντάξει, δε λέω, μία εξέλιξη την έχουμε βιώσει, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Ο κόσμος αρχίζει να μορφώνεται πάνω στο αντικείμενο, και ο τρόπος με τον οποίο όλο και περισσότεροι ξεκινούν να είναι σεξουαλικά ενεργοί από μικρότερες ηλικίες είναι ενδεικτικός του ότι κάτι πάει να αλλάξει.
Βέβαια, όχι πάντα προς το καλό, μην παρεξηγηθώ.
Το θέμα εδώ είναι πως κάποιοι βλέπουν αυτά τα κοινωνικά «όρια», τα αντιλαμβάνονται ως περιορισμούς και δεν τους νοιάζει να τα ξεπεράσουν.
Στο βωμό αυτής της τέχνης, αυτής της διαφορετικού τύπου και επιπέδου ικανοποίησης, θα φτύσουν κατάμουτρα το κοινωνικό comme-il-faut και απλά θα κάνουν ό, τι τους καυλώσει (κυριολεκτικά!).
Δεν θα λογαριάσουν χώρο, χρόνο και την πιθανή παρουσία άλλων.
Δεν θα κάνουν πίσω στο άκουσμα μίας άλλης σχέσης, δεν θα σεβαστούν ούτε θα εκτιμήσουν δεσμούς και ιστορίες.
Εννοείται πως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν τους απασχολεί η δημιουργία δικών τους ουσιαστικών σχέσεων, ή τουλάχιστον δεν είναι προτεραιότητα.
Δεν θα υπολογίσουν αντιδράσεις, επειδή εκείνη τη στιγμή παίρνουν μία δόση από το δικό τους «ναρκωτικό», που είναι ο σύντροφός τους.
Απιστία; Διαφορές ηλικιακές; Στερεότυπα;
Όλα τα «πρέπει», «μη», «δεν είναι σωστό» χάνονται εκείνες τις στιγμές, και το μόνο που μένει είναι η παροντική διάσταση των δύο, αποκομμένη από τις πιθανές συνέπειες των άλλων.
Σας φοβίζει λίγο αυτό; Δεν έχετε άδικο.
Ποτέ δεν ξέρετε πότε θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα φτύσετε κι εσείς στα μούτρα το «δεν είναι σωστό».
Ποτέ δεν μπορείτε να είστε σίγουροι για τον έλεγχό που οι ίδιοι ασκείτε στις ορμές σας, όσο κι αν θεωρείτε ότι είστε «on top». Μην κοροϊδευόμαστε, καλά;
Ακόμα και να ζηλεύετε τον τρόπο που εκείνοι οι άνθρωποι βλέπουν και βιώνουν την επαφή δεν είναι παράλογο.
Το θέμα είναι, θέλετε να αναθεωρήσετε τη δική σας προσέγγιση ή είστε καλά εκεί που είστε;
Επειδή δεν είστε μηχανές, και επειδή το σεξ δεν «φτιάχτηκε» για να γίνει αποδεκτό από την κοινωνία, αλλά η κοινωνία «φτιάχτηκε» για να το στεγάσει, να το πλαισιώσει και να το προστατέψει.
Αρχικά τουλάχιστον, γιατί στην πορεία το ξέσκισε!
Και τώρα δειλά-δειλά, προσπαθεί ξανά να το προσεγγίσει.
Έχετε ακούσει ποτέ να μιλά κάποιος για μία τέτοια εμπειρία, όπου αυτό που έκανε δεν συμφωνούσε με τα πρέπει;
Έχετε παρατηρήσει τον τρόπο που περιγράφει τη συνεύρεση, την έλξη, τη χημεία και επικοινωνία;
Παρατηρήσατε μήπως τον ενθουσιασμό του, σαν μικρού παιδιού;
Για άλλους ντροπή, για εκείνον θρίαμβο.
Άλλωστε, είναι τυχαίο το ότι το σεξ, και πόσο μάλλον το «έξω από τα κοινωνικώς αποδεκτά πλαίσια» πουλάει τόσο πολύ;
Να είναι μήπως η ανάγκη μας να το βιώσουμε κι εμείς με αυτό τον τρόπο, αλλά χωρίς να κριθούμε γι’ αυτό;
Μία επιθυμία που ποτέ δεν εκφράζεται; Άγνωστο τι ωθεί τον καθένα.
Για να καταλήξω, δεν υποστηρίζω την άκριτη και μαζικής κατανάλωσης σεξουαλικότητα.
Ούτε θα επικροτήσω την καταπάτηση των σχέσεων, όσο λίγο κι αν συμμερίζομαι τη δεσμευτικότητά τους.
Δεν θα δώσω δίκιο σ’ αυτούς που «ξεφεύγουν» στο βωμό της ικανοποίησης, αλλά, μεταξύ μας, δεν θα τους κρίνω κιόλας.
Δεν γίναμε άλλωστε τόσο Ευρώπη ακόμα, ούτε είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο.
Αλλά ποτέ δεν ξέρετε πότε μπορεί κι εσείς να μην λογαριάσετε τα «πρέπει» και τα «μη». Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, αν δεν σας έχει ήδη συμβεί, να είστε έτοιμοι να δείτε τα όποια κοινωνικά σας δεσμά με ειλικρίνεια, κι αν το κρίνετε σωστό, «μη» διστάσετε να τα σπάσετε.
Θα με θυμηθείτε.
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
