Από την πρώτη στιγμή που διάβασα τον τίτλο του pillowfights, κάτι είχα αντιληφθεί ότι μου θύμιζε. Αλλά τι;
Μετά από ορισμένες αποτυχημένες προσπάθειες να συνεννοηθώ με το «ασθενές» φύλο, είχα φτάσει σε κάποια συμπεράσματα, ένα εκ των οποίων θα ήθελα να μοιραστώ με έναυσμα ακριβώς τον τίτλο που προανέφερα.
Πριν από πολλά χρόνια, όταν δειλά δειλά έκανα τα πρώτα μου βήματα στο λεγόμενο «παιχνίδι» της γάτας με το ποντίκι, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το πόσο σοβαρή υπόθεση είναι. Επίσης, δεν είχα απολύτως καμία ιδέα για το πόσο στην πλάκα θα έπρεπε να το πάρω, το οποίον και τελικά συνέβη.
Δεν θα μακρηγορήσω με τα θεωρητικά, στο προκείμενο. Ό,τι προσπάθεια και να έκανα για δημιουργήσω μία σχέση έπεφτε στο κενό, και εγώ ως ρομαντική τότε φύση εύλογα απογοητευόμουν. Τι όμως πήγαινε στραβά;
Το κλειδί είναι στο ρήμα: Προσπαθώ.
Χρόνια, ουίσκια, χυλόπιτες αλλά και επιτυχίες μετά, έφτασα σε ένα απλό αλλά συνάμα τόσο τρομακτικό συμπέρασμα – δεν με νοιάζει! Δεν προσπαθώ. Πιο συγκεκριμένα, όταν δεν με νοιάζει, όλα ως διά μαγείας λύνονται. Οι φίλοι νιώθουν πιο άνετα μαζί σου, το αντίθετο φύλο για έναν ανεξήγητο λόγο σε βλέπει «αλλιώς». Το ίδιο ισχύει και για εσάς κυρίες μου, μην νομίζετε.
Πώς όμως αυτή η συνειδητοποίηση συνδέεται με το μαξιλάρι;
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν ανέπτυξα και εξέλιξα μία διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, για την οποία έχω φάει πολύ χώσιμο από φίλους και συγγενείς. Όλοι βλέπετε γίνονται Ασκητές και ξέρουν καλύτερα, ενώ εσύ «τι μαλακίες είναι αυτές τώρα;»
Δεν έχει τόση σημασία το συναίσθημα. Δεν έχει τόση σημασία η αναζήτηση του «ενός». Back to basics, λέω εγώ. Σε είδα, σε γούσταρα, θα διακοσμήσεις απόψε το υπέρδιπλό μου, και τέλος.
Άμα τώρα μας έρθει διαφορετικά η όλη φάση και προτιμήσουμε μία πιο Χολιγουντιανή εξέλιξη στο νταλαβέρι μας, έχει καλώς. Αλλά μεταξύ μας, ποιος χέστηκε;
Αυτή η φιλοσοφία έχει φανατικούς εχθρούς. Αλλά έχει και τα καλά της.
Κάποιες βραδιές μου έχει συμβεί το εξής. Τηλέφωνο ή μήνυμα, αργούτσικα το βράδυ, από άτομο που ξέρω, αλλά όχι και πολύ καλά. Άτομο που ξέρει πώς σκέφτομαι. Άτομο που ξέρει πώς θα αντιδράσω. Χοντρικά η συζήτηση, δεν μας παίρνει και ο χώρος.
– Γεια, τι κάνεις; (Ενθουσιασμός!)
– Καλά μωρέ, εσύ. (Χωρισμένη ακούγεσαι)
– Θες να κάνουμε τίποτα απόψε; (Είμαι μπερδεμένη)
– Κάτσε να δω τι έχω να κάνω… Όχι, τίποτα, μπορώ. Τι ώρα να έρθω; (Θα σε ξεμπερδέψω εγώ)
Πρώτη σκέψη. Χυδαίο. Προσβλητικό. Επίθεση στις αρχές και τη προσωπικότητά μου. Λύση της στιγμής.
Δεύτερη σκέψη. Καπότες έχω; Έχω. Κομπλέ.
Το είπα και πριν. Δε με νοιάζει!
Δεν θα περιγράψω το τι έγινε εκείνες τις φορές, βρώμικο μυαλό έχετε, το πιάσατε το υπονοούμενο.
«Σε γεμίζει αυτό;», θα ρωτήσετε. Όχι. Δεν είμαι ρομπότ. Αλλά δε με αδειάζει κιόλας.
Προσφέρω και μου προσφέρεται, και για κάποιον που βλέπει το σεξ σαν τέχνη και όχι σαν ανάγκη, σιγά να μην καθίσει να το αναλύσει. Αλλά για στάσου.
Κάποιος χωρίζει, πλακώνεται στις γρήγορες με τον σύντροφό του ή απλά θέλει λίγο «χώρο». (Σκατά στα μούτρα όσων θέλουν χώρο, παρεμπιπτόντως, βρείτε επιτέλους τα balls και χωρίστε σαν μεγάλα παιδιά, α στα διάλα πια.)
Ορισμένες φορές κάποιος άλλος θα μπει προσωρινά εκεί ανάμεσα να καλύψει την ανάγκη που προέκυψε. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος άνθρωπος – μαξιλαράκι (The rebound guy αγγλιστί).
Και τότε μου ήρθε. Έχω υπάρξει ο άνθρωπος μαξιλάρι! Έχω κατά καιρούς μπει στη θέση αυτή, και δεν πέρασα και άσχημα… Αντιθέτως, μπορεί και να βοήθησα το άλλο άτομο να συνέλθει, ενώ παράλληλα έβγαλα και εγώ τα γούστα μου.
Με χαλάει αυτό; Για να δούμε.
Όχι τόσο όσο με φτιάχνει. Ναι, ξέρω, ακούγεται κενό. Αλλά σε σύγκριση με άλλες κενές εμπειρίες, δεν είναι και τόσο άσχημη. Όταν σου αρέσει το «παιχνίδι», πρέπει να μάθεις να παίζεις και με διαφορετικούς κανόνες και να το απολαμβάνεις με διαφορετικούς τρόπους. Κανείς δεν σε ανάγκασε να το κάνεις με έναν ορισμένο τρόπο.
Το κουτί σου είναι αποκλειστικά δικό σου.
Είναι μία φάση που πρέπει να περάσουμε; Είναι κομμάτι του χαρακτήρα μας; Πρέπει να το επιλέξω τώρα αυτό; Όχι.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι μέχρι να βρεθεί η κατάσταση ή το άτομο που θα σε εμπνεύσει, άντλησε έμπνευση από όπου μπορείς. Εγώ αυτό κάνω και δεν ακούω παράπονα.
Ας τα βρούμε λίγο με τις ανάγκες μας, μπορεί στην τελική να είμαστε πιο ευτυχισμένοι από όσο πιστεύουμε.
Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου
