Η αίσθηση της ελευθερίας που νιώθεις όταν οδηγείς μηχανή

Η απόκτηση διπλώματος οδήγησης ήταν  για τους περισσότερους – αν όχι για όλους – η πρώτη κίνηση μετά τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Η στιγμή που σηματοδοτούσε την ενηλικίωση περισσότερο κι από το να σβήσεις τα 18 κεράκια. Η αίσθηση της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας αλλά και της ευθύνης που φέρνει το δίπλωμα οδήγησης, είναι κάτι ασύγκριτο για ένα παιδί που ξεκινάει να μαθαίνει τον κόσμο και κάνει βήματα έξω από τη ζώνη άνεσης του. Σαν παιδί μπορεί να σε έβαζαν οι γονείς σου στο αυτοκίνητο να «παίξεις» με το τιμόνι και εσύ να ονειρευόσουν τη στιγμή που θα είσαι μεγάλος και θα είσαι εσύ ο οδηγός και θα διασχίζεις τους δρόμους.

Τι γίνεται όμως όταν αυτό το παιδί εξελίσσεται σε έφηβο και μέσα σε όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν, τον ελκύει περισσότερο η ιδέα της μηχανής; Αυτές οι δυο ρόδες που τόσο φόβο και άγχος προκαλούν ανεξαρτήτως ηλικίας. Πώς να κρατήσεις έναν έφηβο μακριά από τη σκέψη της μηχανής, ειδικά αν υπάρχει ένα πιεστικό-υπερπροστατευτικό περιβάλλον; Είναι ίσως η αντίδραση που χαρακτηρίζει τα εφηβικά χρόνια. Η μηχανή είναι το άκρο της απόλυτης ελευθερίας στο μυαλό ενός εφήβου. Είναι το μέσο με το οποίο νιώθει πως έχει τον έλεγχο και ας είμαστε ειλικρινείς τον κάνει να ξεχωρίζει από τους συνομήλικους του. Είναι μαγκιά, είναι τρέλα, είναι αντίδραση, είναι έρωτας, είναι ελευθερία. Πιθανόν, ένα κράμα με όλα τα παραπάνω, ένα εκρηκτικό κράμα.

Εάν, ερωτευτείς τις μηχανές – ειδικά την περίοδο της εφηβείας – τότε αυτός ο έρωτας μάλλον θα διαρκέσει κι αφού κάνει τον κύκλο της η ταραχώδης περίοδος της εφηβείας. Είναι από τους έρωτες εκείνους που σου δίνουν μια ακαταμάχητη ενέργεια και αύρα. Νιώθεις ίσως πως φοράς τη στολή κάποιου σούπερ ήρωα ή παραμένεις απλά ο έφηβος εκείνος που πάει κόντρα στο ρεύμα και κάνει την επανάσταση του. Μια επανάσταση, η οποία είναι απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό και όχι τόσο απέναντι στην οικογένεια σου ή τον κοινωνικό περίγυρο. Εν τέλει, η επανάσταση που κάνουμε απέναντι στους φόβους μας και τα άγχη μας, δεν είναι άραγε η επανάσταση που πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα;

Πόσο επαναστατικό είναι να ανεβαίνεις στη μηχανή σου ξέροντας τον φόβο που υπάρχει γύρω από αυτές; Η ασφάλεια εξάλλου στην οδήγηση είναι το άλφα και το ωμέγα και όλοι πρέπει να κινούμαστε βάσει αυτής. Είναι αυτό το δίπολο που δημιουργεί ο φόβος από τη μία και η απόλυτη ελευθερία από την άλλη. Δυο άκρα αντίθετα, τα οποία οφείλουν να είναι σε ισορροπία.

Πόσο όμως ξεχνάς τον φόβο όταν νιώθεις τον αέρα να σε χτυπάει όταν κάνεις τα πρώτα χιλιόμετρα και νιώθεις να παίρνει μαζί του τις σκέψεις και όσα κουβαλάς μέσα σου. Σε αποσυμπιέζει η αίσθηση αυτή. Νιώθεις τη δυναμική που εκπέμπει η μηχανή και αυτόματα νιώθεις και εσύ πιο δυνατός. Ο έλεγχος που επιβάλλεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου με το χέρι σου συνεχώς να είναι στο γκάζι. Οι στιγμές εκείνες που νιώθεις πως το παρακάνεις και κατεβάζεις ταχύτητα, είναι ίσως η ισορροπία που ψάχνεις μέσα σου. Όταν βρίσκεσαι πάνω στη μηχανή νιώθεις συγχρόνως εκτεθειμένος αλλά και προστατευμένος, γιατί εμπιστεύεσαι τόσο εσένα αλλά και τη μηχανή σου.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μορφή ψυχοθεραπείας η οδήγηση. Πόσο μάλλον όταν οδηγείς μηχανή. Είσαι εσύ, η μηχανή σου, το κράνος σου και ο δρόμος που απλώνεται μπροστά σου. Είναι ίσως πιο μοναχικό να οδηγείς μηχανή. Είναι για να μένεις πιο πολύ με τον εαυτό σου και μπορεί να τον μαθαίνεις καλύτερα όταν είσαι πάνω στη μηχανή σου. Ίσως λέει πολλά για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ατόμου που επιλέγει να οδηγεί μηχανή, ας τον παρατηρήσουμε καλύτερα. Είναι ελευθερία την οποία τη νιώθεις έχοντας καταρρίψει πολλούς φόβους. Μια στάση ζωής η οποία θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής. Δοκίμασε το.

Υ.Γ Φοράμε πάντα κράνος!