Τι να πεις για μια ζωή πόσους φίλους να χωρέσει(ς)…
Λένε, πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε, εκείνοι που συναντάμε έξω από το οικείο και γνώριμο οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο κάποιες φορές δεν καλύπτει τις ανάγκες μας για αγάπη, στιγμές όμορφες, χαμόγελα αλλά και στήριξη, σεβασμό, κατανόηση. Είναι εκείνοι που στέκονται δίπλα μας στις δυσκολίες και τα εμπόδια που -δυστυχώς ή ευτυχώς- αποτελούν κομμάτι όλου του παζλ της ζωής. Διαφορετικά, πού μπορείς να απευθυνθείς; Ποιος θα είναι αυτός που θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα σε ακούσει, θα έρθει να σε βρει, θα «αγκαλιάσει» τα όποια συναισθήματα ή σκέψεις σε κατακλύζουν; Αν είσαι τυχερός, θα έχεις ήδη σκεφτεί τουλάχιστον ένα άτομο το οποίο απαντάει στα παραπάνω ερωτήματα και ναι, μπορείς να χαμογελάσεις.
Οι άνθρωποι αυτοί, που συναντάς στη διαδρομή σου, με έναν μαγικό τρόπο αποφασίζετε μαζί να αποτελεί ο ένας κομμάτι της καθημερινότητας του άλλου και να μοιράζεστε τόσο τα καλά όσο και τα άσχημα, να δημιουργείτε παρέα στιγμές, να εξελίσσεστε μαζί. ‘Oλα αυτά να έρχονται αβίαστα και αμοιβαία, γιατί μόνο τότε αξίζει να προσπαθούμε να χτίζουμε την οποιαδήποτε σχέση. Κι επειδή ασφαλώς αυτό είναι δύσκολο, εξηγεί και γιατί χάνουμε φίλους όσο μεγαλώνουμε· αλήθεια τους χάνουμε όντως, ή απλά δεν υπήρχε αυτή η αμοιβαιότητα και ίσως η συμβατότητα, όχι τόσο στα κοινά στοιχεία γιατί όλοι αλλάζουμε όσο μεγαλώνουμε, αλλά στο συναίσθημα;
Ο Οδυσσέας Ιωάννου, στο τραγούδι με τη φωνή και τη μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη «Τα τραγούδια μια σταλιά» γράφει:
«Μπήκα μέσα στη γιορτή
Μπήκα μέσα στις χαρές σας
Και σας άκουγα διπλούς
Η φωνή μου στις φωνές σας»
Γιατί, πώς να νιώσεις τον άλλον φίλο σου όταν εσύ χαίρεσαι για εκείνον, είσαι εκεί και γιορτάζεις μαζί του, αλλά η άλλη πλευρά δεν ανταποδίδει και νιώθεις ότι δεν ακούγεσαι; Πόσο σημαντικό είναι να ακούμε, πραγματικά να ακούμε, να θέλουμε να καταλάβουμε, να συνδεθούμε και πόσο όμορφο είναι όταν νιώθεις ασφάλεια, ανοίγεις την καρδιά σου και αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος σου, ότι έχεις κάποιους να είναι εκεί τόσο στις νίκες όσο και στις ήττες. Πόσο ανακουφιστικό να ξέρεις και να ξέρουν ότι αυτό είναι αμοιβαίο;
Διότι στις φιλίες αυτές, τους μετράς τους ανθρώπους σου σε όλα, μέχρι να επιλέξεις αυτούς στους οποίους στα μάτια τους βλέπεις τη χαρά τους για όσα κάνεις για όσα είσαι, αυτούς που θα στηρίξουν τα όνειρά σου, θα θέλουν το καλύτερο για σένα και θα είναι αυτοί οι οποίοι θα σε «σηκώσουν» όταν θα πέσεις, θα ξεπεράσεις χωρισμούς δίπλα τους, αποτυχίες, σκοτεινές περιόδους. Θα είναι αυτοί που δε θα ωραιοποιούν όσα εσύ δε θες να δεις, θα είναι ειλικρινείς μαζί σου και θα σε ταρακουνήσουν όποτε χρειαστεί, γιατί ποιος αντέχει να βλέπει τον φίλο του να εθελοτυφλεί ή να βουλιάζει;
Οι φίλοι μας είναι οι επιλογές μας, είμαστε εμείς. Βλέπουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας σε αυτούς, ενώ σε ορισμένα πράγματα είναι ο καθρέφτης μας. Οφείλουμε να κάνουμε επιλογές οι οποίες θα μας βελτιώνουν και θα προσθέτουν κάτι παραπάνω στη ζωή μας, ως ένδειξη αυτοσεβασμού και αυτοφροντίδας. Η απογοήτευση που φέρνουν οι κακές επιλογές, οι οποίες μπορεί να μας πλήγωσαν, δεν πρέπει να μας αποκαρδιώνει ή να μας οδηγήσουν να πάψουμε να επενδύουμε σε ανθρώπους και να δημιουργούμε ποιοτικές και ουσιαστικές σχέσεις.
Για να επιστρέψουμε στο τραγούδι, ένας άλλος στίχος λέει:
«Τι να πεις για μια ζωή
Πόσους φίλους να χωρέσεις»
Με το νόημα να κρύβεται στο ότι, όσοι αξίζουν πραγματικά και θέλουν να συνυπάρχετε σε αυτό το ταξίδι, δε θα χρειαστεί να χωρέσουν, απλά θα είναι εκεί. Για τους υπόλοιπους δε θα υπάρχει χώρος. Κι αν τώρα σου μοιάζει άδειος, περίμενε, θα γεμίσει με τους κατάλληλους και τότε θα καταλάβεις τη διαφορά. Άλλωστε, καλύτερα άδειος παρά γεμάτος με ανθρώπους που απλά πιάνουν χώρο. Να μην ξεχνάς όμως, πρώτα να είσαι εσύ ένας καλός φίλος για τους άλλους και για τον εαυτό σου. Να έχεις τα μάτια σου και την καρδιά σου ανοιχτά και θα έρθουν να σε βρουν, ή πιο σωστά θα συναντηθείτε στα μισά του δρόμου, γιατί κι εκείνοι σε ψάχνουν. Να το ξέρεις.
Συντάκτης: Ευτυχία Βασιλάκη
