Αξιοθέατα τα ζευγαράκια του μετρό

Δευτέρα πρωί. Παίρνεις την τσάντα σου, την πάνινη τσάντα με το ταπεράκι σου κι οδεύεις προς την καθιερωμένη αποβάθρα του μετρό…

Ακόμα έχεις δύο ολόκληρες βδομάδες δουλειάς μέχρι να πάρεις την πολυπόθητη καλοκαιρινή άδεια και ψάχνεις σχεδόν απεγνωσμένα να βρεις ένα τρόπον να περάσεις ευχάριστα κι απολαυστικά τη διαδρομή σου.

Γιατί, δε λέω, καλό και το κινητό και σε ‘χει βγάλει ασπροπρόσωπο σε αμέτρητες βαρετές κι αμήχανες στιγμές, αλλά σήμερα θέλεις να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό, κάτι πιο πικάντικο. Και τι πιο ενδιαφέρον απ’ το να αρχίσεις, διακριτικά πάνω απ’ όλα, να κρυφακούς το ζευγαράκι απέναντί σου!

Τι να κάνουν, άραγε; Να συζητούν, να ανταλλάσσουν ερωτόλογα, να πειράζει ο ένας τον άλλον, να φτιάχνουν πλάνα για τις διακοπές τους ή απλά να λένε πόση δουλειά τους περιμένει σήμερα στο γραφείο;

Γιατί μάλλον δεν είναι και τόσο δύσκολο να υποθέσεις σε τι περίπου μήκη κύματος κινούνται αυτοί οι δύο άνθρωποι. Είναι στις πρώτες μέρες τις σχέσης τους άραγε, έχει περάσει το κρίσιμο εξάμηνο, είναι πάνω από χρόνο μαζί, μετρούν χρόνια ολόκληρα; Να μένουν μαζί ή σε χωριστά σπίτια; Μήπως είναι απ’ τα ζευγάρια που ο ένας μένει εδώ κι ο άλλος κάπου αλλού στην Ευρώπη; (Λονδίνο, Πράγα ή Γλασκώβη). Ποιος ξέρει;

Ξεκινάς, λοιπόν, να τοποθετείς το βλέμμα σου μέσα στον μεγεθυντικό φακό σου, και παρατηρείς ότι ο συμπαθέστατος νέος όχι μόνο κοιτάζει την κοπέλα μες στα μάτια, αλλά πως κι οι κόρες του διαστέλλονται. Τα μάτια του μοιάζουν να χαμογελούν κι αυτά μαζί με τα χείλη κι εσύ συλλογίζεσαι ότι, τελικά, τα αληθινά χαμόγελα δεν περιορίζονται στο στόμα, αλλά απλώνονται σε όλο το πρόσωπο.

Οι ψυχολόγοι συνηθίζουν να λένε ότι οι άνθρωποι τείνουν να ανοίγουν περισσότερο τα μάτια τους, όταν τους αρέσει αυτό που βλέπουν. Και μάλιστα αν ο ένας απ’ τους δύο ανασηκώνει τα φρύδια του –έστω κι ελάχιστα– αυτό σημαίνει πως τον ενδιαφέρουν αυτά που λέει ο απέναντί του. Άλλωστε, όπως αναφέρουν, η διαστολή είναι μια εγκεφαλική ανταπόκριση που παρουσιάζεται όταν μας αρέσει και μας ελκύει κάτι.

Συνεχίζεις, λοιπόν, να τους κοιτάς και ταυτόχρονα παίρνεις την απόφαση να τους πλησιάσεις και λίγο, δήθεν ότι πιάστηκες στο κάθισμα και θέλεις να σηκωθείς.

Υπάρχουν τριγύρω κι άλλοι, μα εσύ δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου και την προσοχή σου από αυτό το όμορφο ζευγαράκι. Είναι ότι είναι Δευτέρα, είναι ότι όλοι σου οι φίλοι έχουν φύγει για διακοπές κι εσύ είσαι ο μόνος που καίγεται στην πρωτεύουσα, είναι που ψάχνεις από κάτι να πιαστείς σε αυτή την άχαρη κι επαναλαμβανόμενη διαδρομή;

Ο ένας, λοιπόν, κοιτάζει στα μάτια τον άλλον, έντονα κι ειλικρινά. Αποφεύγουν να βάλουν μια οθόνη ανάμεσά τους ή απλά να χαζέψουν απ’ έξω το μαύρο φόντο της αποβάθρας, προτιμούν να εκμεταλλευτούν αυτή την πρωινή διαδρομή. Γιατί σε μία εποχή που σχεδόν όλοι ασχολούνται διαρκώς με το κινητό τους, η συνεχής οπτική επαφή συχνά κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα. Όχι, όμως, κι αυτούς εδώ τους δύο νέους, που την επιζητούν.

Εξακολουθείς να τους παρατηρείς. Η κοπέλα μιλάει κουνώντας τα χέρια της ενώ στριφογυρίζει τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά της, με νάζι κι ερωτισμό. Δυστυχώς, δεν μπορείς να ακούσεις τι του λέει, γιατί το βαγόνι είναι γεμάτο κόσμο κι αυτή φαίνεται να μιλάει σε πολύ χαμηλούς τόνους. Αυτός δίπλα της μοιάζει να συμφωνεί και να την αφήνει να συνεχίσει τη ροή του λόγου της, κουνώντας καταφατικά και με ενθουσιασμό το κεφάλι του, τυλίγοντας τα χέρια του γύρω απ’ τον λαιμό της. Ωστόσο, ένα απότομο φρενάρισμα, ένας ανούσιος τσακωμός των συνεπιβατών ή ένας πλανόδιος μικροπωλητής αρκεί για να χαλάσει την ατμόσφαιρα που έστω κι υπό αυτές τις συνθήκες είχαν φτιάξει.

Προβληματίζεσαι λίγο κι εσύ, στιγμιαία, γιατί πράγματι ο συρμός του μετρό δεν είναι και το πιο ιδανικό μέρος για να αναπτύξουν αυτοί οι άνθρωποι οικειότητα και προσωπικές στιγμές. Ίσως κι αυτή η πρωινή ώρα, με φόντο λογικά τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις να μην προσφέρεται για ρομάντζα.

Και πάλι, όμως, τον βλέπεις να μιλάει χαμογελαστός, περνώντας τα χέρια του μέσα απ’ τα κατάμαυρα μαλλιά του και συνεχίζοντας (εννοείται) να την κοιτά στα μάτια. Εκείνη την ώρα σου έρχεται στο μυαλό ένα βιβλίο που είχες διαβάσει πρόσφατα στο οποίο έγραφε ότι όπως στο ζωικό βασίλειο τα πτηνά καθαρίζουν το φτέρωμά τους για να δείχνουν πιο όμορφα, διαδικασία γνωστή ως καλλωπισμός, έτσι και στη δική μας γλώσσα του σώματος αυτό το στοιχείο δεν έχει διαφορετικό νόημα. Αν, λοιπόν, κάποιος γέρνει το κεφάλι προς τα μπρος και φτιάχνει χαλαρά τα μαλλιά του σημαίνει πως θέλει να δείχνει όμορφος για εμάς.

Όλα, λοιπόν, συντελούν στο να βγάλεις κι εσύ ένα πόρισμα για τα μόλις δέκα λεπτά παρατήρησης κι αποκρυπτογράφησης σιωπών, βλεμμάτων και κινήσεων αυτού του ζευγαριού του μετρό.

Και, ναι, μπορείς να υποθέσεις πολλά. Να εικάσεις ότι πρόκειται για φρέσκια γνωριμία, για δυο νέους που βγαίνουν κάνα-δυο μήνες, που το ντύσιμό τους παραπέμπει στο ότι ίσως χτες βράδυ κοιμήθηκαν μαζί κι ότι τώρα, σε λίγο, θα αποχωριστούν ο ένας τον άλλον για να πάνε στις δουλειές τους και μάλλον και σήμερα το βράδυ θα συναντηθούν. Φαίνεται να μην έχουν ακόμα πει ο ένας στον άλλον «είμαι ερωτευμένος μαζί σου», όμως πλησιάζει αυτή η στιγμή. Κι όταν είναι μόνο οι δυο τους δε θα διστάζουν να ανταλλάσσουν παθιασμένα φιλιά. Κανονίζουν ακόμα ρομαντικά ραντεβού κι ανυπομονούν να ανακαλύψουν πιο βαθιά ο ένας τον άλλον…

«Επόμενη στάση Σύνταγμα.» “Next station Syntagma”. Η ανακοίνωση βάζει ένα τέλος στα σενάριά σου. Παίρνεις μηχανικά τα πράγματά σου, βάζεις τα γυαλιά σου κι αφήνεις το ζευγαράκι να συνεχίσει τη διαδρομή του, μακριά απ’ το εξεταστικό σου βλέμμα.