Η (λίγη) ανασφάλεια μπορεί να γίνει το καύσιμό σου

To συναίσθημα της ανασφάλειας συνοδεύεται από μια εσωτερική τάση να διογκώνουμε τις παλιές μας εμπειρίες και εν συνεχεία να τις προβάλλουμε στο μέλλον. Βέβαια -όπως πολύ σωστά θα συλλογίζεσαι κι εσύ μέσα σου- για να έχουμε ένα όμορφο μέλλον, σίγουρα χρειάζεται να ζούμε πραγματικά στο παρόν και φυσικά να είμαστε συμφιλιωμένοι με το παρελθόν μας.

Ανασφάλεια. Ένα τρομερά ενοχλητικό συναίσθημα που έχουμε κάποιες φορές κι έχει τη βάση της στην παιδική ηλικία. Με πιο απλά λόγια, τα παιδιά που έμειναν απροετοίμαστα είτε από αμέλεια, είτε από υπερβολική σκληρότητα ή εγκατάλειψη, είτε από υπερπροστατευτική προστασία, φαίνεται να είναι πιο ευπαθή και ευπρόσβλητα στη μετέπειτα ενήλικη ζωή τους.

Έτσι, για να κατανοήσουμε καλύτερα την ψυχοσύνθεση αυτών των ατόμων, αναγκαστικά θα τα βάλουμε στο μικροσκόπιο και θα βρούμε κάποια κοινά τους χαρακτηριστικά. Και πού ξέρεις, ίσως κι εσύ να ταυτιστείς με κάποια από αυτά ή να τα εντοπίσεις στη φιγούρα κάποιων δικών σου προσώπων.

Θα  δεις, λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους, να έχουν ένα συνεχή φόβο και μια ανησυχία ότι οι γύρω τους, συνεχώς τους παρατηρούν, τους ασκούν κριτική για τα λεγόμενά τους ή τη ζωή τους. Αυτή η πεποίθηση που έχουν δυστυχώς ισχύει, τόσο για τα πολύ αγαπημένα τους άτομα, όσο και για τα πιο μακρινά τους πρόσωπα, ενώ συχνά αισθάνονται μειονεκτικά απέναντι στους άλλους.

Θα τους χαρακτήριζες κι εσύ ίσως ως τους ανθρώπους οι οποίοι δίνουν μάχη ασταμάτητα, αφού διαρκώς καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες προκειμένου να τα κάνουν όλα με τον καλύτερο τρόπο. Αδημονούν για το χειροκρότημα και την άμεση αποδοχή των άλλων, πιστεύοντας ότι μηδενίζουν τις πιθανότητες να δεχτούν απόρριψη από τους -σημαντικούς ή μη- άλλους.

Και βέβαια, θα το έχεις παρατηρήσει κι εσύ ο ίδιος, ότι ένας άνθρωπος συναισθηματικά ανασφαλής, συχνά προσκολλάται σε λάθος ερωτικούς συντρόφους, μιας και πιστεύει ότι είναι δύσκολο και χρονοβόρο να βρει αυτό που πραγματικά του αξίζει. Μοιράζει λοιπόν συνεχώς συγχωροχάρτια διαρκείας τόσο στο σύντροφό του όσο και στα δικά του άτομα, αφού θεωρεί ότι πέφτει συνεχώς σε λάθη και παγίδες κι ότι οι άλλοι τον ανέχονται και για καλή του τύχη δεν τον εγκαταλείπουν.

Ωστόσο, σ’ αυτό το σημείο, θα πρέπει να αναφέρουμε και την ωφέλιμη ανασφάλεια, η οποία μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα σε διάφορες πτυχές της ζωής μας.

Είναι εκείνη η μικρή ανασφάλεια που μπορεί να αισθάνεσαι κι εσύ στη δουλειά σου, σχετικά με το αν είσαι τόσο παραγωγικός και απαραίτητος, σχετικά με το αν είσαι αναντικατάστατος και ιδιαίτερα χρήσιμος, σχετικά με το αν παράγεις σπουδαιότερο  -ή συμπληρωματικό- έργο, σε σχέση με τους συναδέλφους σου. Είναι εκείνη η μυστήρια αίσθηση που σε κάνει να ακροβατείς μεταξύ εγρήγορσης κι εφησυχασμού, μεταξύ της γλυκιάς γεύσης της ικανοποίησης και της γλυκόξινης αίσθησης της τελειότητας.

Είναι εκείνη η μικρή ανασφάλεια που μπορεί να αισθάνεσαι και με το άλλο σου  μισό, σχετικά με το αν είσαι ακόμα τόσο όμορφος και γοητευτικός στα μάτια του, όσο ήσουν τις πρώτες στιγμές της γνωριμίας σας. Αν συνεχίζει να τον συναρπάζει το κοφτερό μυαλό σου και οι πρωτότυπες σκέψεις σου για τη ζωή και τους ανθρώπους. Αν το ιδιαίτερο στιλ σου είναι ακόμα γι’ αυτόν το σήμα κατατεθέν σου. Αν τα μάτια σου συνεχίζουν να είναι το ίδιο λαμπερά και σαγηνευτικά, ακόμα κι εκείνες τις μέρες που η καθημερινότητα σε έχει εξουθενώσει. Μια αίσθηση που σου δίνει μεν κάποια ερωτηματικά, αλλά που σε πυροδοτεί ταυτόχρονα με ζήλο και πάθος στο να συνεχίσεις να είσαι αυτός που είσαι.

Είναι λοιπόν αυτά (και άλλα πολλά βέβαια),  λίγα από τα παραδείγματα που η ανασφάλεια σε μικρές δόσεις μπορεί να φανεί χρήσιμη σε όλους μας. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί μας βοηθά να εστιάσουμε περισσότερο στον εαυτό μας και στην αξία μας, στον άνθρωπο που στέκεται δίπλα μας και τις προθέσεις του, βοηθώντας μας να δημιουργήσουμε αρμονικούς δεσμούς μ’ εμάς και ταυτόχρονα με τους γύρω μας, στις επαγγελματικές μας σχέσεις αλλά και τις διασυνδέσεις μας σε προσωπικό επίπεδο.