Μέρη, αντικείμενα, ιστορίες κι αναμνήσεις

Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό που λένε ότι δε γνωρίζουμε την αληθινή αξία μιας στιγμής, μέχρι εκείνη να γίνει ανάμνηση, ενώ, καθημερινά, μια μέρα απ’ το σήμερα όλων μας σιγά-σιγά πηγαίνει και κάθεται στο χτες.

Εσύ, όμως, τι σχέση έχεις με τις αναμνήσεις κι εν τέλει, πόσα  gigabytes αναμνήσεων προβλέπεις να ‘χεις στον δικό σου σκληρό δίσκο; Γιατί, τι από όλα όσα έχουν συμβεί στη ζωή σου έχουν πιάσει τη δική τους, μοναδική, θέση στο μνημονικό σου και τι να πρωτοθυμηθείς;

Να θυμηθείς τα πρώτα σου χρόνια στο δημοτικό σχολείο; Ή μήπως να σε πάω ακόμα πιο πίσω, στις πρώτες χειροτεχνίες που έφτιαχνες στο νηπιαγωγείο; Τα παιχνίδια γύρω απ’ τις τσουλήθρες στην παιδική χαρά της γειτονιάς σου ή τα ζεστά κρουασάν με σοκολάτα που σου έφτιαχνε η μαμά τις Κυριακές; Και μετά που μεγάλωσες, την πολυήμερη στα Γιάννενα με το σχολείο σου; Την τελευταία οικογενειακή εκδρομή στη Ρόδο, που παρότι την πέρασες μιλώντας πιο πολύ με τους φίλους σου στο τηλέφωνο, παρά με τα αδέλφια και τους γονείς σου, ήταν τελικά τόσο όμορφα, τώρα που την ξανασκέφτεσαι;

Γιατί δεν πιστεύω να ξέχασες την υπόσχεση που έδωσες να συναντηθείς με τους συμμαθητές σου, την τάδε μέρα, στο τάδε μέλλον. Τις βόλτες που κάνατε με τους κολλητούς σου στα μαγαζάκια, εκεί γύρω από τη σχολή; Τις δραπετεύσεις απ’ το αμφιθέατρο, για ένα-δυο (τρεις ή και τέσσερις) καφέδες στο κυλικείο της σχολής; Τη μέρα που πήρες το πτυχίο σου; Την ημερομηνία που έγινε το τέλος κι η αρχή της ζωής σου;

Τόσοι κύκλοι μικρών και μεγάλων αναμνήσεων, πράγματα μικρά, πράγματα μεγάλα, δώρα προσώπων αγαπημένων –παρόντων ή απόντων απ’ τη ζωή σου πια–, αξεσουάρ περίτεχνα, κορνίζες, αρτιστίκ μαγνητάκια, souvenir από ξερονήσια και ποτηράκια για ρακί από καταπράσινα νησιά με γαλαζοπράσινα νερά, μέρη, στιγμές, φράσεις και λογοπαίγνια, πάνω σε αντικείμενα φαινομενικά αδιάφορα, που περιγράφουν με λεπτομέρεια τα δικά σου περασμένα.

Γιατί μόνο εσείς οι δύο περνώντας από αυτό το μπαράκι –που τώρα έχει αλλάξει, βέβαια, όνομα κι ύφος– θα θυμάστε εκείνη την πρώτη μέρα που γνωριστήκατε και μπήκε ο ένας στη ζωή του άλλου. Γιατί περπατώντας αυτόν τον δρόμο, ένα απόγευμα με παγωτό σοκολάτα στο χέρι ο ένας κι έναν διπλό καπουτσίνο ο άλλος, θα αισθανθείτε ότι αντικρίζετε απέναντί σας το πιο όμορφο και ιδιαίτερο μαγαζί  σε όλη την πόλη, την ίδια στιγμή που για το 97% των υπόλοιπων θαμώνων και περαστικών δε θα ‘ναι τίποτα παραπάνω από ένα ακόμη καλόγουστο μπαρ στην περιοχή.

Γιατί η λέξη «Κίμωλος» για τους πιο πολλούς φέρνει στον νου, απλά, άλλο ένα –από τα πολλά– κυκλαδίτικα νησιά, σε αποχρώσεις του λευκού και του μπλε, ενώ για εσάς είναι το νησί που κάνατε το πρώτο σας κάμπινγκ, με την αχώριστη παρέα σας, κάπου στα 18 σας μόλις χρόνια, τα ρακόμελα που σας έφτιαχναν σε εκείνο το μαγαζί ή κι αυτά που φτιάχνατε μόνοι σας, ακολουθώντας το νεανικό σας ένστικτο.

Γιατί περνώντας από αυτήν την ταβέρνα, με τον καταπράσινο κήπο και τα ανεπανάληπτα αρώματα, εικόνες αρχίζουν και ξαναδημιουργούνται στο μυαλό σας, την ώρα εκείνη που οι περαστικοί γύρω σας αναρωτιούνται αν αξίζει να καθίσουν ή να κοιτάξουν και κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο μαγαζί. Πώς να πεις, όμως, σε αυτούς τους ανθρώπους ότι ακόμη κι αν ο μάγειρας στο μαγαζί έχει αλλάξει, αυτό συνεχίζει να έχει αξία… Κι ο λόγος; Μα είναι η ταβέρνα που ερχόσασταν με τους γονείς και τα αδέλφια σου, για τόσα χρόνια, σε τόσες γιορτές. Όσες αλλαγές, όσες ανακαινίσεις κι ανακατατάξεις κι αν γίνουν, εσείς θα συνεχίζετε να την προτείνετε, με ζήλο, σε φίλους, σαν το ιδανικό μέρος για φαγητό και χαλάρωση.

Κι αυτό το περίπτερο στη γωνία; Πώς γίνεται να μην κάνεις μια στάση, ακόμη και σήμερα, και να αγοράσεις κάτι, ακόμα κι αν δε χρειάζεσαι τίποτα; Είναι το περίπτερο που ο μπαμπάς έπαιρνε, κάθε Κυριακή πρωί, την εφημερίδα του. Είναι το περίπτερο που η μαμά σταματούσε να σου πάρει παγωτό, μετά το μάθημα κιθάρας, τις Παρασκευές.

Στιγμές κι αναμνήσεις βρίσκονται παντού γύρω μας και μέσα μας. Σε μέρη κι αντικείμενα, για τους πολλούς, αδιάφορα, για μας ξεχωριστά. Αφιέρωσε λίγο χρόνο (όσο χρειάζεται κι αξίζει στον κάθε άνθρωπο και την κάθε στιγμή της ζωής σου), για να αντικρίσεις την αφετηρία σου, την πορεία σου, την εξέλιξή σου. Φτιάξε, όμως, καινούριες αναμνήσεις και μην αποζητάς επίμονα τα παλιά.

Δε θα ‘ναι ποτέ ξανά τα ίδια!