Θα σας ταξιδέψω κάπως πίσω, κάπου στο 500 π.Χ., όταν ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος, έστειλε αγγελιοφόρους στο Θρασύβουλο, για να του ζητήσει συμβουλές για τη διακυβέρνηση της πόλης του. Ο Θρασύβουλος, λοιπόν, πήγε στο χωράφι του κι άρχισε να χτυπάει με μανία χρησιμοποιώντας μια βέργα, τα φυτά του. Μάλιστα, αυτά που χτυπούσε περισσότερο, ήταν τα ψηλά φυτά που είχαν και τους περισσότερους και πιο πολύτιμους καρπούς. Όταν ο αγγελιοφόρος το είδε αυτό, επέστρεψε στον τύραννο, περιγράφοντάς του την αντίδραση του Θρασύβουλου. Αυτό λοιπόν που κατάλαβε ο Περίανδρου ήταν πως πρέπει να χτυπήσει -ή καλύτερα να «εξολοθρεύσει»- τους ψηλούς και φορτωμένους «καρπούς» στην κοινωνία του, δηλαδή τους ανθρώπους που ήταν πιο ψηλά, τους πιο μορφωμένους και με τα περισσότερα χαρίσματα να κυβερνήσουν τον τόπο. Αυτό κι έκανε λοιπόν ο τύραννος.
Κατά τα Ρωμαϊκά χρόνια, ο γιος του Ρωμαίου βασιλιά Λούκιου Ταρκίνου, του ζήτησε (κι αυτός) συμβουλές διακυβέρνησης του τόπου. Έτσι, ο πατέρας, βγήκε στον κήπο και με ένα ραβδί «αποκεφάλισε» τις ψηλότερες παπαρούνες που είχαν ευδοκιμήσει εκεί. Ο γιος του, εμπιστευόμενος τον πατέρα του, αποκεφάλισε με τη σειρά του όλους τους ανθρώπους με υψηλά αξιώματα στην πόλη του, ώστε να μην αποτελέσουν κίνδυνο για αυτόν, όσους κατά τα κάποιο τρόπο «ξεχώριζαν» πολύ.
Η τελευταία ιστορία, ήταν και η αιτία που πήρε το όνομά του το «Σύνδρομο της Ψηλής Παπαρούνας». Όταν κάποιος λοιπόν είναι χαρούμενος ή επιτυγχάνει έναν στόχο, οι άλλοι βλέποντάς τον να ξεχωρίζει, αισθάνονται κατώτεροι και προσπαθούν να μειώσουν την επιτυχία του. Έτσι, συχνά φαίνεται να του ασκούν έντονη κριτική, να τον δυσφημίζουν ή να τον σχολιάζουν αρνητικά. Έτσι, παρότι η επιτυχία κανονικά θα πρέπει να συνοδεύεται από χαρά και ενθουσιασμό τόσο από αυτόν που τη βιώνει, όσο και από τον περίγυρό του, συχνά βλέπουμε να μην είναι πάντα εύκολο κι αποδεκτό. Άλλωστε, υπάρχουν άνθρωποι που είναι εκ φύσεως ανταγωνιστικοί κι έτσι δυσανασχετούν να βλέπουν τους άλλους να προοδεύουν και να φτάνουν ψηλότερα από αυτούς.
Η Linda Humphreys, ψυχολόγος, Life Coach και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Griffith University της Αυστραλίας, περιγράφοντας αυτό το Σύνδρομο, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η επιτυχία ενός ατόμου μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα ανεπάρκειας, ανασφάλειας, φόβου, ζήλιας και θυμού σε κάποιους, οι οποίοι μπαίνουν στη διαδικασία να τον ισοπεδώσουν, όπως την ψηλή παπαρούνα».
Πράγματι, η δρ. Linda Humphreys μας προτρέπει να συνεχίσουμε ακούραστα και επίμονα να επιδιδόμαστε σε ό,τι μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους, χωρίς να επιτρέπουμε σε τυχόν κακοπροαίρετα σχόλια να μας απομακρύνουν από τους στόχους μας και να μας εμποδίσουν να ακολουθήσουμε τη ζωή που έχουμε ονειρευτεί. Μάλιστα, αν χρειαστεί να απομακρυνθούμε από κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι στέκονται εμπόδιο σε μια ήρεμη και πραγματικά ευτυχισμένη ζωή, ας το κάνουμε!
Επίσης, η συγκεκριμένη ψυχολόγος, μας εξηγεί ότι το συγκεκριμένο Σύνδρομο εμφανίζεται σε άτομα μη ικανοποιημένα από τη ζωή τους, τα οποία όλη αυτήν την αρνητικότητα, την προβάλουν πάνω σ’ εμάς και τα επιτεύγματά μας. Θα τολμούσαμε εδώ να πούμε, ότι μπορούμε να προσπαθήσουμε να δείξουμε κατανόηση -όσο δύσκολο και να είναι- σε τέτοιες συμπεριφορές, αναλογιζόμενοι τα αίτια που οδηγούν αυτούς τους ανθρώπους σε τέτοιες αντιδράσεις. Ίσως η συμπεριφορά τους να πηγάζει από βαθιές πληγές πόνου, παραμέλησης κι έλλειψης φροντίδας.
Για το λόγο αυτό, δεν υπάρχει κανένα νόημα να προσπαθούμε να αποδείξουμε την αξία μας σε ανθρώπους που δε συμφωνούν με την προσπάθειά μας. Όπως δεν υπάρχει λόγος να τους εξηγούμε πώς σχεδιάζουμε να ανεβούμε τα σκαλιά προς την επιτυχία. Από την άλλη όμως, ούτε πρέπει να προσπαθούμε να περάσουμε απαρατήρητοι, επειδή φοβόμαστε πως θα σχολιαστούμε αρνητικά από το περιβάλλον μας. Αντίθετα, η ενέργειάς μας θα πρέπει να δοθεί σε εκείνους που μας αγαπούν αυθεντικά κι το έχουν αποδείξει στο πέρασμα του χρόνου. Άλλωστε, η μόνη μεγάλη αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν ή αντιλαμβάνονται οι άλλοι τα επιτεύγματά μας. Το μόνο ωστόσο, που είναι πραγματικά στο χέρι μας, είναι να συνεχίσουμε την πορεία μας, ανεξάρτητα από τέτοιου είδους παρεμβολές.
Γιατί λοιπόν η αριστεία να είναι στίγμα; Γιατί τo να έχεις πάει μπροστά και να το γιορτάζεις είναι κάτι που σε χρίζει αυτόματα αλαζόνα και υπερόπτη; Γιατί να έχουμε ξεχάσει να είμαστε υπερήφανοι κι ευγνώμονες για κάτι που φέραμε εις πέρας; Γιατί να μη γιορτάζουμε τις μικρές ή τις μεγάλες επιτυχίες που έχουμε καταφέρει, τα μικρά ή τα μεγάλα εμπόδια που έχουμε ξεπεράσει; Την επόμενη φορά που θα χαμογελάσεις λοιπόν για μια επιτυχία σου, μη διστάσεις να πεις γιατί γελάς. Μη φοβηθείς να μοιραστείς -με όποιον κι αν είναι αυτό- τον αληθινό λόγο της χαράς σου, τον αληθινό λόγο της γιορτής σου. Ο κόσμος έχει ανάγκη από ψηλές παπαρούνες· μην τις στερείς στον εαυτό σου και μην τις στερείς ούτε στους άλλους!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Μακρινού
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
