Να μιλούν τα στόματα για έρωτα κι όχι οι οθόνες

«Μου λείπεις», «σ’αγαπώ», «θέλω να σε δω απόψε», «συγγνώμη»… Ζωντανά μηνύματα και δηλώσεις αισθημάτων και συναισθημάτων, όπου ο χρωματισμός στη φωνή μας, ο τόνος της, το βλέμμα των ματιών μας, ολόκληρο το σώμα μας, βγάζουν φωνή και παίρνουν σάρκα και οστά. Λέξεις που μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε μέχρι το βάθος της ψυχής μας, μέχρι τα «έγκατα» του πυρηνικού μας εαυτού, τι ακριβώς αισθανόμαστε. Τι είναι όλο αυτό που μας κυριεύει, γιατί τώρα; Γιατί σε αυτόν τον άνθρωπο; Γιατί μπορώ ή δεν μπορώ να τη σταματήσω αυτή τη ροή; Γιατί; Βίωμα ολοκληρωτικό και καθολικό, είτε είμαστε οι πομποί είτε είμαστε οι δέκτες κάποιων τέτοιων ή παρόμοιων συναισθημάτων, σκέψεων, λέξεων, αποφάσεων.

Τι γίνεται όμως, όταν αντί για την άμεση έκφραση όλων εκείνων που μας απασχολούν, όλων εκείνων που μας γεμίζουν χαρά, ενθουσιασμό, ανακούφιση ή κι εκείνων που μας δίνουν λύπη, προβληματισμό ή εκνευρισμό, υπάρχει απλά και μόνο η γραπτή έκφρασή τους; Mε πιο απλά λόγια, πώς τελικά καταφέραμε να εκφράζουμε όλα -ή σχεδόν όλα- όσα έχουμε μέσα μας, μέσω γραπτών μηνυμάτων, μέσω e-mail, inbox, facebook, instagram ή twitter;

Ξέρω, ξέρω, θα μου πεις ότι κερδίζουμε τόσο χρόνο με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να επικοινωνήσουμε με πολλούς ετεροχρονισμένα, μπορούμε να συνεννοηθούμε με άτομα ανά τον κόσμο που έχουν διαφορετική ώρα στη χώρα τους και τόσα άλλα ακόμη. Ωστόσο, τι γίνεται στην περίπτωση που έχουμε τον κολλητό μας, την αδελφή μας, τον σύντροφό μας, τη μητέρα μας, απέναντί μας, δίπλα μας κι εμείς επιμένουμε να δείχνουμε εμφανή προτίμηση στα μηνύματα και την οποιαδήποτε επικοινωνία με τρίτα πρόσωπα τα οποία δεν έχουμε δίπλα μας; Eίναι άραγε θέμα προτεραιοτήτων; Eπείγει να μιλήσουμε με το συνάδελφό μας στη δουλειά; Είναι θέμα αδιαφορίας ως προς το άτομο που έχουμε δίπλα μας; Είμαστε εθισμένοι στην οθόνη μας, ό,τι αυτή βγάζει προς τα έξω, από βίντεο και μηνύματα μέχρι ήχους, ειδοποιήσεις και υπενθυμίσεις;

O Eric Wesselmann, το 2012, κατέληξε μαζί με την ερευνητική του ομάδα, στο συμπέρασμα ότι το αίσθημα της «σύνδεσης» και ύπαρξης ψυχικού δεσμού, θεωρείται απαραίτητο για την ύπαρξη και την ενίσχυση του αισθήματος της ευεξίας και ανθρώπινης ευτυχίας. Μάλιστα, με αφορμή αυτό υποστήριξε ότι ακόμα και άνθρωποι που δε γνωρίζουμε και απλά μας προσπερνούν στο δρόμο, με τη συμπεριφορά τους (αν μας παρατηρούν έντονα ή αν μας αγνοούν) πιθανότατα έχει πάνω μας κάποια επίδραση, ακόμα και εκείνη τη στιγμή. Η ισχύς επομένως της ανθρώπινης επαφής επηρεάζει την ανθρώπινη διάθεση και συμπεριφορά και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από απρόσωπες οθόνες και «ξύλινα» γραπτά μηνύματα που μεταφέρουν απλώς ένα μήνυμα, αποστασιοποιημένο και απεξαρτημένο από συναισθήματα και συγκινήσεις.

Μάλιστα σε πρόσφατη διαδικτυακή έρευνα στις ΗΠΑ, η καθηγήτρια Παιδοψυχολογίας T. Field βρήκε ότι περίπου το 60% των ατόμων ανέφεραν στέρηση επαφής. Δυστυχώς αυτό το ποσοστό δεν αφορά σε ανθρώπους που ζουν μόνοι, αλλά άτομα με συντροφικές σχέσεις και οικογένεια. Πιο συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι μόλις το 32% των συμμετεχόντων ανέφερε ότι αγγίζουν τον σύντροφό τους  και μόνο 21% εξ αυτών δήλωσε ότι αγγίζουν τα παιδιά τους. Η ερευνήτρια μάλιστα αποδίδει στη χρήση της τεχνολογίας την αποφυγή της συχνότερης επαφής των ανθρώπων μες στο ίδιο σπίτι.

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι έρευνα του Πανεπιστήμιου «Buffalo» της Νέας Υόρκης, το 2010, έδειξε κάτι πάρα πολύ σημαντικό: Οι πιο έντονες θετικές αλλά και αρνητικές εμπειρίες φαίνεται να σχετίζονται περισσότερο με κοινωνικές δραστηριότητες παρά με ατομικά επιτεύγματα. Με πιο απλά λόγια, τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή μας είναι γεγονότα που μας συνδέουν με άλλους ανθρώπους.

Μπορεί επομένως πολλοί από εμάς να ξοδεύουμε ατελείωτες ώρες από τη ζωή μας σε προσωπικές φιλοδοξίες, χόμπι, επιμορφώσεις, απόκτηση τίτλων και πιστοποίησεις, αλλά τελικά φαίνεται ότι οι στιγμές που μοιραστήκαμε με άλλους ανθρώπους αληθινά, συνειδητά και με όλες μας τις αισθήσεις, είναι αυτές που θα θυμόμαστε για μια ζωή. Το πρώτο μας ραντεβού, η μέρα που εκμυστηρευτήκαμε στο σύντροφό μας ότι είμαστε ερωτευμένοι μαζί του, η στιγμή που ανταλλάξαμε το πρώτο μας «σ’ αγαπώ», η μέρα που γνωριστήκαμε με τον κολλητό μας, ακόμη κι όταν χάσαμε κάποιον αγαπημένο μας, όταν μετακομίσαμε στο πρώτο μας σπίτι, όταν το παιδί μας είπε τις πρώτες του λέξεις ή όταν πήγαμε μαζί εκείνο το ταξίδι στο ανοιξιάτικο Παρίσι. Ό,τι μοιραστήκαμε και βιώσαμε ταυτόχρονα, μέσα και από τις πέντε μας αισθήσεις, αυτά που έχουν αποτυπωθεί στην ψυχή μας. Όλα τα άλλα είναι φευγαλέες αλληλεπιδράσεις, διεκπεραιωτικά και σχεδόν μηχανικά μηνύματα, λέξεις μιας οθόνης, μικρής ή μεγάλης που συρρικνώνουν τις εμπειρίες μας, τις σημαντικές σχέσεις μας και τελικά κι εμάς τους ίδιους.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!