Ο έρωτάς σου πάνω και πέρα απ' όλα

Θα έχεις παρατηρήσει κι εσύ ο ίδιος, ότι στις ερωτικές τους σχέσεις,οι άνθρωποι αισθάνονται πιο ευάλωτοι, δεδομένου ότι κάποιοι σιγά-σιγά και άλλοι πιο απότομα, «ανοίγουν την ψυχή τους», επενδύουν συναισθηματικά περισσότερο από κάθε άλλη σχέση (φιλική, εργασιακή), εκτίθενται στον ερωτικό τους σύντροφο, στην αρχή ο ένας, μετά ο άλλος, ενώ άλλες φορές -στις πιο ιδανικές σχέσεις- ταυτόχρονα.

Ωστόσο, από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε οι πιο πολλοί είναι η εξιδανίκευση. Φαινόμαστε να είμαστε παρασυρμένοι από πολύ έντονα και πρωτόγνωρα, πολλές φορές, συναισθήματα, με αποτέλεσμα να τοποθετούμε το σύντροφό μας πάνω απ’ όλα, σ’ ένα υπερυψωμένο βάθρο, το οποίο είναι σχεδόν άπιαστο για εμάς, σε μια ελιτίστικη πολυθρόνα, η οποία τις πιο πολλές φορές, δεν ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά και τα χαρίσματα αυτού που έχουμε απέναντί μας, αλλά αυτού του υποθετικά τέλειου ερωτικού συντρόφου, που φτιάξαμε με τη φαντασία μας και κυρίως με την επιθυμία μας. Εδώ, λοιπόν, ξεκινά μία ανισορροπία στη σχέση, μια έλλειψη ισότητας κι επικοινωνίας επί ίσοις όροις, η οποία δείχνει να είναι ψυχοφθόρα και κουραστική, εν τέλει, τόσο για τον έναν όσο και για τον άλλον.

Ίσως να σκέφτεσαι ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να έχουν μια έμφυτη εσωτερική ανάγκη να θαυμάζουν το ταίρι τους, έχοντας ταυτόχρονα μια εγγενή τάση να υποτιμούν τις δικές τους δυνατότητες. Από την άλλη μεριά, οι αποδέκτες αυτής της θεοποίησης, ίσως λόγω εγωισμού και φιλαρέσκειας,  ν’ απολαμβάνουν και να επιζητούν τελικά τη λατρεία κι έτσι ασυνείδητα, να υποκινούν αυτή την ανισορροπία στη σχέση.

Aρχικά, να σου πω ότι οι ειδικοί έχουν παρατηρήσει ότι άτομα με παρόμοιες βασικές πεποιθήσεις και δομή προσωπικότητας, ερμηνεύουν κι αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα με κοινό τρόπο. Σύμφωνα, λοιπόν, και με τη θεωρία της Θεραπείας Σχημάτων, τα σχήματα, τα οποία αποτελούν τις βασικές δομές της προσωπικότητάς μας, και τα οποία δημιουργούνται από τις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας, επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους και κατ’ επέκταση τον κόσμο, μέσα σε μία σχέση.

Επομένως, ξεκινάμε, προχωράμε και συνεχίζουμε να έχουμε μια θέαση της πραγματικότητας, μέσα από το πρίσμα των σχημάτων που διαθέτουμε, μπαίνοντας σε πολλές παγίδες κι αντικρίζοντας, εν τέλει, μια εξαιρετικά αλλοιωμένη πραγματικότητα. Οι παγίδες αυτές δυσχεραίνουν τις σχέσεις μας, καθώς όποια σχέση κι αν δημιουργήσουμε, οι παγίδες είναι παρούσες, επαναλαμβάνονται, καλλιεργούν και διαιωνίζουν τα λάθη μας και τις δυσλειτουργικές μας σκέψεις, ενώ μας ωθούν στο να επαναλαμβάνουμε κάποιες συμπεριφορές, όπως είναι η ζήλια, η ανάγκη για επιβεβαίωση, η δήθεν αδιαφορία, η θεοποίηση, η αυταρχικότητα, τα αισθήματα κατωτερότητας.

Ο φόβος της εγκατάλειψης ότι οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, μπορεί να μας αφήσουν ή να τους χάσουμε, συχνά μας ωθεί να «αγκιστρωνόμαστε» στον άλλον, να τον εξιδανικεύουμε, νιώθοντας λίγοι και μικροί δίπλα σε αυτόν, ενώ μια αίσθηση που μας διακατέχει, ότι κανείς δε μας καταλαβαίνει πραγματικά κι ότι χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη από όση μας προσφέρει, μπορεί να μας δυσκολεύει στο να εκτιμήσουμε, ποιος πραγματικά είναι ο σύντροφό μας.

Επίσης, πολύ συχνά ίσως και εσύ να πέφτεις στην παγίδα της δυσπιστίας και της καχυποψίας, θεωρώντας ότι ο άλλος θα σε πληγώσει ή θα σε προδώσει και μ’ αυτόν τον τρόπο, ίσως και να πληγώνεις τον άλλον πρώτος, προσπαθώντας να τον «προλάβεις» πριν σε πληγώσει εκείνος. Εξάλλου, υπάρχει πολλές φορές και ένας φόβος ότι ενώ μιλάμε κι εκφραζόμαστε μπροστά στον αγαπημένο μας, αυτός δε μας ακούει και προσπερνάει σχεδόν ό, τι ακούσει. Αισθανόμαστε ένα ανεξήγητο άγχος, μια αμηχανία και μια ίσως κατωτερότητα σε σχέση με τον άλλον (όποιος και ας είναι αυτός που έχουμε απέναντί μας) κι έτσι όλο αυτό μας κάνει περισσότερο εξαρτημένους από το ταίρι μας, γιατί νιώθουμε ιδιαίτερα ευάλωτοι κι αδύναμοι, να αντιμετωπίσουμε ακόμη και τις παραμικρές δυσκολίες. Έτσι, η απονομή του θρόνου είναι και πάλι η εύκολη λύση!

Και κάπως έτσι δυσκολευόμαστε όλοι να δημιουργήσουμε ισότιμες κι αμοιβαίες σχέσεις. Δυστυχώς, οι θρόνοι κρύβουν όνειρα, τα οποία πολλές φορές δεν έχουν αντίκρισμα και προκαλούν αμοιβαία αισθήματα απογοήτευσης και θλίψης, δημιουργούν απαιτήσεις οι οποίες προκαλούν μονόπλευρες, συνήθως, υποχωρήσεις και φθορές στην ίδια τη σχέση. Αν επομένως, εντοπίσουμε αυτούς τους φόβους, αυτές τις ανησυχίες που έχει ο καθένας μέσα στη σχέση, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε, γιατί συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο, τι μας λείπει, τι προσπαθούμε εναγωνίως να πούμε στο σύντροφό μας, αλλά διστάζουμε κι έτσι να κάνουμε τη μεγάλη αρχή, προκειμένου να διορθώσουμε αυτή την κατάσταση.

Άλλωστε, οι θρόνοι και οι θεότητες είναι μόνο για τα παραμύθια! Η πραγματική ευτυχία σε μια σχέση έρχεται, όταν ζει (και βασιλεύει) η  αλήθεια. Γιατί λοιπόν, δε βλέπουμε αληθινά την ψυχή του συντρόφου μας και μέσα απ’ αυτή να αντικρίσουμε αληθινά και τη δική μας ψυχή;