«Η αγάπη δεν είναι κατά κύριο λόγο μια σχέση με ένα συγκεκριμένο άτομο, είναι μια στάση, ένας προσανατολισμός του χαρακτήρα που καθορίζει το συσχετισμό ενός ατόμου με τον κόσμο στην ολότητά του κι όχι απλώς και μόνο με ένα αντικείμενο της αγάπης.», γράφει ο ψυχολόγος- κοινωνιολόγος Erich Fromm, στο βιβλίο του «Η Τέχνη της Αγάπης» και συνεχίζοντας λέει: «To να αγαπάς κάποιον δεν είναι απλώς και μόνο ένα δυνατό αίσθημα. Είναι μια απόφαση, μια κρίση και μια υπόσχεση.»
Πάμε λοιπόν να μιλήσουμε για την πολυαναφερόμενη, την πολυαναμενόμενη, την περιβόητη, την πολυσυζητημένη αλλά και περιζήτητη «αγάπη», αυτό το σπουδαίο αίσθημα, που θεωρείται αναμφισβήτητα ό,τι ωραιότερο έχει καλλιεργήσει η ανθρώπινη φιλοσοφία και το οποίο βέβαια ακολουθεί ορισμένους κανόνες, προκειμένου να λειτουργήσει σωστά.
Διακρίνεται στην «ενστικτώδη» αγάπη και στη «λελογισμένη» αγάπη. Το πρώτο επίπεδο αγάπης είναι η αγάπη που αναπτύσσεται σε όλο το ζωικό βασίλειο, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου είδους. Είναι η αγάπη που έχει ο σκύλος για τα κουτάβια του, η γάτα για τα μικρά της, ο αετός για την «αετίνα». Είναι επίσης η αγάπη που έχουμε πολλοί -πάρα πολλοί- άνθρωποι μεταξύ μας, στην οποία λείπει το στοιχείο της λογικής και των κανόνων. Γι’ αυτή την αγάπη θα μιλήσουμε αμέσως τώρα.
Πρώτα απ’ όλα, από τη στιγμή που η αγάπη είναι -σύμφωνα με τους ειδικούς-, μιας μορφής τέχνη, απαιτεί γνώση και προσπάθεια. Πρέπει να αναπτύξουμε ένα αληθινό και βαθύ σεβασμό προς τον εαυτό μας κι έπειτα προς το σύντροφό μας. Και γιατί να μη θυμηθούμε το αγαπημένο και πολύ απλό ρητό που μας έλεγαν οι παππούδες μας «Μην κάνεις σε κανέναν ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν». Για σκέψου λοιπόν: Θα σου άρεσε να σου μιλήσει άσχημα ο άνθρωπός σου; Ή θα αισθανόσουν ωραία να γυρνούσες το απόγευμα σπίτι με κούραση από το γραφείο και να σου γκρίνιαζε, επειδή δεν πρόλαβες να πάρεις τηλέφωνο μέσα στη μέρα; Ή να σου υπενθύμιζε συνεχώς τα λάθη και τις αδυναμίες σου;
Σε ποιο συμπέρασμα καταλήγουμε επομένως; Αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τιμάμε το γεγονός ότι είμαστε μοναδικοί και κανένας άλλος δεν είναι ακριβώς ο ίδιος με εμάς. Δεν είναι υπερηφάνεια κι εγωισμός, είναι αυτοεκτίμηση! Με αυτό τον τρόπο, δεν κακοποιείς το σώμα σου, φροντίζεις το πνεύμα σου και την ψυχή σου, άρα είσαι τόσο «γεμάτος» που θέλεις και μπορείς να δώσεις και να μοιραστείς και με το σύντροφό σου, όλα αυτά που εκπέμπεις. Ένας σεβασμός από εσένα προς εσένα πρώτα κι από εσένα προς τον άλλον μετέπειτα!
Επίσης, είναι πάρα πολύ σημαντικό να κάνεις κι εσύ ανά διαστήματα την εξής ερώτηση προς τον εαυτό σου: «Eγώ, τι ακριβώς προσφέρω στη σχέση;». Μην περιμένουμε δηλαδή πάντα να λάβουμε από το ταίρι μας το ενδιαφέρον, την έκπληξη, τον ενθουσιασμό, την επιβράβευση, τη χρήσιμη πληροφορία, την αναγκαία παρότρυνση και ό,τι άλλο έχουμε ανάγκη, αλλά να ξεκινάμε εμείς να δίνουμε στον άλλον, αυτά που θέλουμε από εκείνον. Και πού ξέρεις; Ο σύντροφός μας μέσα από τη διαδικασία της -γνωστής σε όλους- μίμησης, πιθανόν να αρχίζει να μας μοιάζει και να μας ανταποδίδει πίσω αυτά που του προσφέρουμε, αλλά πάντα με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Εν συνεχεία, δε γίνεται να μη μιλήσουμε για την εμπιστοσύνη. Και μιλάμε εδώ για την «τυφλή» εμπιστοσύνη που είναι απαραίτητη ανάμεσα στο ζευγάρι. Πρέπει να υπάρχει λοιπόν εμπιστοσύνη για τις προθέσεις και τις πράξεις του αγαπημένου μας, για τα σχέδιά του, τις επιλογές του, για μια τοποθέτησή του πάνω σε κάποιο ζήτημα. Με πιο απλά λόγια, να υπάρχει αμοιβαία πίστη σε αυτό που είναι ο άλλος. Μπορεί λοιπόν να έρθει μια μέρα και να μας πει ότι σταματάει την καριέρα του και τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα να ασχοληθεί με μια απλή χειρωνακτική εργασία. Γιατί να γίνουμε τόσο καχύποπτοι και να μην μπορέσουμε να δεχτούμε την ξαφνική αλλαγή του; Kι αν στη χειρότερη, αποδειχτεί ότι δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης μας, θα είμαστε τόσο «γεμάτοι» από αυτό το αίσθημα που βιώναμε τόσο καιρό, που σίγουρα θα είμαστε κι έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τη νέα πρόκληση.
Τέλος, ίσως είναι η ώρα να εξοικειωθούμε με τον όρο «η αγάπη του όχι». Ναι, καλά άκουσες, γιατί η αγάπη είναι και πρέπει να είναι έτσι κάποιες φορές. Ξεκινώντας, να ξεστομίζουμε τα μεγάλα «όχι» στον εαυτό μας (απαγορεύσεις δηλαδή που θα ήταν για εμάς, βλαβερές), τα καταφέρνουμε να λέμε «όχι», όταν ξεπερνιούνται τα προσωπικά μας όρια και δεν υπάρχει σεβασμός προς την εσωτερική μας ηρεμία. Άλλωστε, δε λένε ότι για κάθε ψεύτικο «ναι» που λέμε στους άλλους, ένα μεγάλο «όχι» λέμε στον εαυτό μας;
Με όλα αυτά λοιπόν στη φαρέτρα μας, θα κάνουμε τη δική μας προσπάθεια να δημιουργήσουμε μια σχέση, από θέση πληρότητας αυτή τη φορά. Όχι από θέση μειονεξίας, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε. Θα επιδιώκουμε καθημερινά να προσφέρουμε και να γεμίσουμε τις «μπαταρίες» του άλλου, σίγουροι ότι είναι θέμα χρόνου να γεμίσουν και οι δικές μας μπαταρίες από εκείνον.
Συντάκτης: Ειρήνη Μακρινού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
