«Oι άνθρωποι γενικά κρίνουν περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα, γιατί η όραση ανήκει σε όλους, ενώ η αντίληψη σε λίγους.», έχει γράψει ο Πλάτωνας.
«Οι άνθρωποι προσπαθούν να αγαπηθούν, αντί να προσπαθούν να αγαπήσουν.», είχε πει ο Γερμανός ψυχολόγος Erich Fromm.
Αυτές οι δύο φράσεις, ίσως να μας εξηγούν κατά ένα μεγάλο βαθμό, τι -εν τέλει- συμβαίνει στις σχέσεις μας και δεν είναι αυτές που κάποτε ονειρευτήκαμε. Γιατί ενώ φαινόμαστε να πληρούμε όλες τις προϋποθέσεις με το ταίρι μας, τελικά στο τέλος της μέρας επικρατεί ένα «κενό» μέσα μας, μια εξάντληση και μια ματαίωση;
H αλήθεια είναι ότι καθημερινά όλοι μας, -άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο- δίνουμε αρκετά μεγάλη σημασία στους «τύπους» και στην εικόνα των άλλων (άρα και τη δική μας). Πέφτουμε στην παγίδα του να καθρεφτίζουμε τις ανάγκες μας στις ανάγκες των άλλων και να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Εξοικειωνόμαστε να λέμε μεγάλα «Ναι!» με θυμό και μικρά «Όχι!» με τύψεις. Και το χειρότερο; Δημιουργούμε σχέσεις από θέσεις μειονεξίας κι όχι από θέσεις πληρότητας, θέλοντας απεγνωσμένα να αγαπηθούμε και να αγκαλιάσει κάποιος άλλος τις ατέλειες και τις ελλείψεις μας. Τι γίνεται λοιπόν, όταν προσπαθούμε να απολαύσουμε τα όμορφα μιας σχέσης, αλλά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι δύσκολο, ότι προσπαθούμε μόνοι μας ή ότι έχει επέλθει μια κρίση στη μεταξύ μας σχέση κι επικοινωνία;
Kαταρχάς στη σχέση μας όλοι θα πρέπει να δείχνουμε θάρρος, αλλά συνάμα και ευαλωτότητα. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε σε εμάς τους ίδιους, αλλά και στο ταίρι μας, να επισημάνουμε τα «κενά» που βρίσκουμε στην επικοινωνία, στο διαμερισμό των εργασιών, σε θέματα που αφορούν την ανατροφή των παιδιών, στην ερωτική μας ζωή, σε οτιδήποτε αισθανόμαστε ότι χρήζει βελτίωσης. Θίγουμε λοιπόν τις ανησυχίες μας, αλλά… Μια μεγάλη παύση εδώ, για να δούμε αυτό το «αλλά».
«Ευαλωτότητα» είναι η επόμενη λέξη κλειδί. Δηλαδή να είμαι έτοιμος να ακούσω την αλήθεια του άλλου, να εκφράσω τις αληθινές μου προθέσεις, τους τυχόν φόβους μου, ακόμα και στοιχεία για τα οποία δεν είμαι και ιδιαίτερα περήφανος που τα έχω! Και φυσικά αυτά τα δύο σε ένα περιβάλλον με «φόντο» -τι άλλο;- από την ευγένεια, τη γλυκύτητα και τον σεβασμό!
Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση που μέσα στη σχέση, οι δύο σύντροφοι εξελίσσονται με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αγεφύρωτη απόσταση μεταξύ τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτοί οι δύο άνθρωποι διαφορετικών ταχυτήτων, ίσως να έχουν ανάγκη από έναν τρίτο, αντικειμενικό παρατηρητή, ο οποίος θα δομήσει τη «γέφυρα» της επικοινωνίας τους και θα ξαναβρούν εκείνον το γοητευτικό τύπο που κάποτε ερωτεύτηκαν βαθιά κι αληθινά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα ξαναβρούν κι εκείνο το γοητευτικό τύπο που κάποτε έγινε αντικείμενο θαυμασμού από τον σύντροφό τους, δηλαδή τον εαυτό τους (!). Μπορούν λοιπόν να λάβουν υποστήριξη από κάποιο οικογενειακό σύμβουλο.
Φυσικά, δεν είναι ότι δεν ξέρουν -εκείνοι οι ίδιοι- τα προβλήματα που έχει η σχέση τους ή ότι είναι ανίκανοι να τα λύσουν μόνοι τους. Είναι ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει συναισθηματική σύνδεση με το ζευγάρι και οι γνώσεις του θα τον κατευθύνουν να κάνει τις σωστές ερωτήσεις και να πάρει, από τους δύο συντρόφους, τις απαντήσεις-κλειδιά, που θα τον οδηγήσουν όχι μόνο στο να σώσει μια σχέση, αλλά και να την οδηγήσει σε απίστευτη ανανέωση εξέλιξη.
Κάν’ το λοιπόν κι ας φοβάσαι! Κάν’ το κι ας ξεβολευτείς! Αντιμετώπισε τον άλλον δίπλα σου ειλικρινά και με διάθεση να βελτιώσετε ό,τι -με κόπο- έχετε δημιουργήσει όλο αυτόν τον καιρό. Άλλωστε, «κάθε φορά που κάνεις κάτι καινούριο, διευρύνεις τα όριά σου, το ποιος είσαι! Βγαίνεις στη ζώνη ανασφάλειας, που θα γίνει σε λίγο η δική σου ζώνη ασφαλείας», μας παροτρύνει εύστοχα η life coach, Νάνσυ Μαλλέρου.
Συντάκτης: Ειρήνη Μακρινού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
