Το τζάμπα είναι πιο γλυκό

«Πόσο κοστίζει αυτό το φαγητό;», «Πόσο θα μας βγουν οι διακοπές στην Άνδρο;», «Πότε ξεκινάνε οι εκπτώσεις;», «Δε μένουμε καλύτερα σπίτι κι απόψε, πού να τρέχουμε πάλι;»

Μερικές απ’ τις φράσεις-κλειδιά που θα ακούσεις να φεύγουν απ’ το στόμα του –κατά τα άλλα– αγαπημένου σου «τζαμπατζή» φίλου. Είναι το άτομο εκείνο στην παρέα σου που μπορεί να ‘ναι ίσως και το πιο γλυκό, χαλαρό, συμπαθητικό πλάσμα του κόσμου, μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα ‘ρθει η σερβιτόρα να σας ζητήσει να την πληρώσετε. Τότε, όλα παίρνουν στροφή 180 μοιρών σε ολόκληρο το είναι αυτού του τύπου. Θα αλλάξει χρώματα, θα αλλάξει ύφος στη φωνή, θα αλλάξει τραπέζι, μπορεί να αλλάξει και μαγαζί -αν αυτό τον βγάλει απ’ την οδυνηρή στιγμή του λογαριασμού!

Είναι το άτομο εκείνο που (εννοείται) πως σας αγαπάει, βρε παιδιά, όλους σας στην παρέα και κανένα σας δεν ξεχωρίζει, αλλά πώς να το κάνουμε; Είστε πολλοί και συνέχεια έχετε γιορτές και γενέθλια. Για να μην αναφερθούμε και στους πιο ώριμους της παρέας, που αυτόν τον μήνα βαφτίζουν το παιδί, και στους νοικοκυρεμένους, που αποφάσισαν να παντρευτούν έτσι ξαφνικά.

Γι’ αυτόν τον τύπο, λοιπόν, η παρέα έχει αρχίσει και κάνει ανεξήγητα (κι ανεξέλεγκτα) ανοίγματα, με το χέρι του, ωστόσο, να έχει μπει πολύ βαθιά στην τσέπη και την καρδιά να ‘ναι έτοιμη να ραγίσει! Γιατί, εντάξει, τη δουλίτσα του την έχει κι ο μισθός του δεν είναι κι άσχημος για τα σημερινά δεδομένα, αλλά πρέπει και να βάζει κάθε βδομάδα χρήματα στην άκρη, γιατί, αν κάτι απρόοπτο συμβεί, τι θα απογίνει; Γιατί, αύριο-μεθαύριο, πες πως ανοίγει τη δική του επιχείρηση, να μην έχει ένα σεβαστό κεφάλαιο στην μπάντα; Γιατί δε θα τ’ αντέξει να χτυπήσει την πόρτα της τράπεζας και να ζητήσει δάνειο, δεν το μπορεί, δεν είναι του τύπου του.

Κι αφού όλα τα σκέφτεται κι όλα τα μετρά, εννοείται ότι θα βάλει τον εαυτό σου σε ένα δις διλήμματα, για το αν το άτομο που γνώρισε χτες το βράδυ είναι όντως τόσο ελκυστικό κι ιδιαίτερο όσο φαινόταν στα μάτια του. Αν όντως, ο έρωτας τού κρούει την πόρτα ή αν απλά είναι όλα απόρροια των τριών ουίσκι χωρίς πάγο, που ήπιε χτες και που χρυσοπλήρωσε κιόλας σε αυτό το απαράδεκτο μπαράκι που τον πήγατε.

Γιατί αυτός μια χαρά ήρεμος και γαλήνιος ήταν στον καναπέ του, νιώθοντας την τσέπη του φουσκωμένη από πενηντάευρα. Τώρα όμως; Τι θα κάνει με το νέο πρόσωπο που πάει να μπει στη ζωή του και να φέρει αταξία σε όλη αυτή την τάξη (κι οικονομική ισορροπία) που συντηρούσε τόσα χρόνια; «Γιατί αν είναι να βγαίνουμε κάθε μέρα έξω, επειδή ξεκινάμε μια σχέση, κι αν αυτό το “έξω” έχει τόσα έξοδα όσα τα χθεσινά, τότε καλύτερα να ‘μαι μόνος μου, βρε παιδιά» σας ξεστομίζει με παράπονο το χουβαρντάδικο (#not) φιλαράκι σας.

Κι αφού, μέχρι τώρα, σκιαγραφήσαμε από πολλές οπτικές το προφίλ αυτού του τύπου, που κάθε φορά που κάτι ξοδεύει, χάνει κι ένα κομμάτι απ’ την ψυχούλα του και γίνεται η πιο ευτυχισμένη ύπαρξη του κόσμου, αν τύχει κάποιος να κεράσει, να βρει στον δρόμο ένα δίευρω ή να του μοιράσουν δωρεάν δειγματάκια, μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε και τη δική μας ενδοσκόπηση κι αυτοκριτική ίσως;

Γιατί, δε λέω, όλοι στην παρέα συμφωνείτε ότι λίγα καβουράκια παραπάνω τα ‘χει το παιδί στην τσέπη του, αλλά εσείς είστε οι πιο large τύποι του κόσμου; Ποτέ, δηλαδή, δε θα σκεφτείτε την τιμή πριν πάρετε το αγαπημένο σας τζιν ή ποτέ δε θα υπολογίσετε αυτά τα 7-8 επιπλέον ευρώ για να πάρετε το δεύτερο (ή τρίτο ποτό); Πάτε σούπερ μάρκετ και το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε είναι να πάρετε 2 κιλά μοσχαράκι, να το ‘χετε στην κατάψυξη, μην τυχόν και ξεμείνετε; Βλέπετε, δηλαδή, την κίτρινη κούρσα του ταξιτζή και χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώνετε το χέρι σας ψηλά και του κάνετε σήμα να σταματήσει, για να μην περπατήσετε δέκα λεπτά;

Ίσως και να ‘ναι, τελικά, ένα μικρόβιο, ένα λογισμικό λειτουργίας του εγκεφάλου, το οποίο όλοι μας ίσως, κάποιες στιγμές της ζωής μας ή της καθημερινότητάς μας, έχουμε υιοθετήσει, ακόμα και στιγμιαία ή για λίγα λεπτά ή για λίγες μέρες. Βλέπετε, τις τελευταίες μέρες του μήνα, που ο μισθός έχει κάνει φτερά, όλοι γινόμαστε λίγο πιο τζαμπατζήδες, όλοι εκτιμάμε έναν καφέ κερασμένο απ’ τον κολλητάρι μας, χαμογελάμε με το επιδόρπιο που θα μας κεράσει το μαγαζί που θα πάμε για φαγητό και σχεδόν συγκινούμαστε με τα πέντε εκείνα cents που θα μας χαρίσει ο περιπτεράς, επειδή δεν έχει άλλα ψιλά να μας δώσει. Είναι που νιώθουμε ξαφνικά τυχεροί, σημαντικοί, πλούσιοι!

Είδατε, λοιπόν, ότι το μικρόβιο αυτό σε όλους μας κάποια στιγμή, κάπου, για κάποιον λόγο, κάποτε, έκανε επιδρομή και στο δικό μας εγκεφαλικό σύστημα; Είδατε ότι δεν πρέπει να είμαστε, τελικά, και τόσο αυστηροί με αυτό το φιλαράκι μας που μοιάζει να ‘χει συγγένεια με τον Σκρουτζ, αν κατά τ’ άλλα είναι η ψυχή της παρέας κι ένας καλός φίλος;

Ίσως με χιούμορ, ιδιαίτερα λεπτές κινήσεις κι επισημάνσεις και με απεριόριστη αποδοχή κι αγάπη απ’ τη μεριά μας, να τον κάνουμε να συνειδητοποιήσει το στοιχείο αυτό του χαρακτήρα του. Ίσως κάποια στιγμή να το βελτιώσει και να γίνει ο τύπος εκείνος της παρέας που θα προτείνει βραδινές εξόδους σε club και διακοπές σε πεντάστερα ξενοδοχεία, σε κρυστάλλινες, καταγάλανες, πισίνες και –γιατί όχι;– σε ξαπλώστρες πολυτελείας!