Άνθρωπός σου είναι αυτός που θα αράζεις στον καναπέ με φαγητό και ταινία

Ο «άνθρωπός μου». Έχετε ποτέ σκεφτεί τη σημασία αυτής της λέξης; Τι σημαίνει, άραγε, να έχεις τον άνθρωπό σου ή να είσαι εσύ ο άνθρωπος κάποιου. Ωχ, βαριές κουβέντες είναι αυτές, θα μου πεις. Κι όμως, δεν είναι! Είναι στη φύση του καθένα μας να αποζητάμε το «άλλο μας μισό».

Αν ένας άνθρωπος είναι ικανός να σου προσφέρει μόνο στιγμιαίες χαρές γιατί να τον βαφτίσεις «άνθρωπό σου»;  Δεν είναι έτσι. Δε μιλάμε για μια ξεπέτα, που μετά ο καθένας παίρνει ξεχωριστό ταξί, ξαπλώνει σε χωριστά κρεβάτια και το επόμενο πρωί κάνει τη ζωούλα του ο καθένας και πάμε για αλλά, για καλύτερα. Εκείνος που θα βαφτίσουμε «άνθρωπό μας» θα έχει άλλα χαρακτηριστικά.

Σίγουρα, θα σκάσει ξαφνικά. Ναι, έτσι είναι, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Θα τον συναντήσεις σε κάποιο άκυρο μέρος, μια άκυρη στιγμή κι από εκείνη το λεπτό η ζωή σου θα τραβήξει άλλη ρότα. Θα έρθει για να σου αλλάξει ριζικά την καθημερινότητά σου. Μην τρομάζεις, αυτή είναι η αλήθεια.

Όσο κι αν αυτό κάπως σε ταρακουνά –ειδικά εάν ήσουν χρόνια single–, είναι κάτι που όντως ισχύει. Αθόρυβα θα εισβάλει με ένα μοναδικό τρόπο στη ζωή σου και θα γίνει κομμάτι δικό σου. Και το αντίστροφο, βέβαια. Θα το καταλάβεις, άλλωστε, από μόνος σου αυτό.

Τις περισσότερες φορές αυτό φαίνεται απ’ την αρχή. Δηλαδή, ο άνθρωπός που θα ταιριάξεις θα κάνει τη θέση του ξεκάθαρη απέναντί σου χωρίς περιστροφές. Ναι, γίνεται και με αυτόν τον τρόπο το ξεκίνημα. Ήσυχα, απλά κι όμορφα! Με την καλημέρα του, την πρόταση για φαγητό μετά τη δουλειά ή μια απλή βόλτα, μόνο και μόνο για να μάθει πώς κύλησε η μέρα σου.

Και περνάει χωρίς να το καταλάβεις ο καιρός κι είναι αυτός ο «άνθρωπός σου». Το άτομο που θα σκεφτείς πρώτο το πρωί, που θα του τηλεφωνήσεις για να δεις απλά αν είναι καλά. Όσο κι αν σου φαίνεται απλό ή ακόμα και βαρετό, έτσι δένονται οι άνθρωποι. Μην περιμένεις ούτε πυροτεχνήματα ούτε πανηγύρια χαράς.

Τα πολλά ποτά σε διάφορα in μέρη, τη θέση τους θα δώσουν σε ήσυχα μπαράκια σε απόμερες γωνιές της πόλης! Θα θέλετε να περνάτε με τέτοιο τρόπο τις ελεύθερες ώρες σας ώστε να μαθαίνετε ο ένας τον άλλον. Από παιδικά βιώματα, φοιτητικές ιστορίες, ιστορίες στρατού και πάει λέγοντας. Ποιος, άλλωστε, δε θέλει να έχει έναν άνθρωπο που ενδιαφέρεται πραγματικά για ‘κείνον και μάλιστα χωρίς κανένα όφελος. Να σε μάθει και να τον μάθεις. Όχι γιατί έτσι πρέπει, γιατί πραγματικά το θέλετε.

Έχουν αλλάξει, βέβαια, οι καιροί μας,  όλοι μας γίναμε πιο κλειστοί κι επιφυλαχτικοί, κοιτάμε πιο πολύ την πάρτη μας και φοβόμαστε να δεθούμε με κάποιον, αλλά μήπως αυτό είναι το μεγαλύτερό μας λάθος;  Όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε η προτεραιότητα κάποιου, ή ακόμα καλύτερα η ανάγκη κάποιου.

Να έχει την ανάγκη να σε δει κι όχι την υποχρέωση.  Να κάνει το πρόγραμμά του για δύο. Δυο κούπες καφέ το πρωί στην καφετιέρα, δυο οδοντόβουρτσες και το βράδυ ένας καναπές με τα νέα της ημέρας που πέρασε, φαγητό, ταινία, αγκαλιά κι ύπνο. Αυτά τα απλά δένουν τους ανθρώπους. Τα καθημερινά.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται ο «άνθρωπός σου».