Άντε να αντισταθείς στην υπερβολή όταν μιλάει η καψούρα

Πόσες φορές δεν έχουμε αισθανθεί εκείνον τον ενθουσιασμό που μας κόβει λιγάκι τα γόνατα όταν πιάνουμε για πρώτη φορά στα χέρια μας κάτι που περιμέναμε και λαχταρούσαμε καιρό; Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει την καρδιά μας να πλησιάζει ταχύτητες ικανές να προκαλέσουν καρδιακό επεισόδιο από την αγωνία και την προσμονή για κάτι καινούργιο που δεν το γνωρίζουμε ακόμα καλά; Η απάντηση είναι αμέτρητες, όσες δηλαδή και οι φορές που θα ακολουθήσουν στο μέλλον, σε κάθε νέο πράγμα που κάνει grande είσοδο στη ζωή μας.

Και ξαφνικά, αντί για αντικείμενο την grande εμφάνιση την κάνει άνθρωπος. Νιώθεις πως επιτέλους αντικρίζεις το άτομο που δε λέει να αφήσει το μυαλό σου στην ησυχία του δευτερόλεπτο, που έκανε κατάληψη στην καρδιά σου και άπλωσε παντού πανό με το όνομά του, που έφερε μαζί του ένταση πιο ικανή να σε ζεστάνει κι από το πιο φουντωμένο τζάκι. Καρτερείς κάθε συνάντηση και κάθε στιγμή αλλά προσπαθείς ταυτόχρονα με νύχια και με δόντια να κρατήσεις χαμηλούς τόνους, να μην παραφερθείς ή ενθουσιαστείς, γιατί κατά βάθος τελικά η τόση ένταση τρομάζει. Είναι μήπως σημάδι ότι πρόκειται για μια πρώτη φορά ιδιαίτερη; Ή είναι απλώς η κάθε πρώτη φορά και η κάθε νέα επαφή με κάτι άγνωστο κι ανεξερεύνητο ικανή να φέρει ενθουσιασμό κι ανυπομονησία να το ζήσεις στο έπακρο; Ό,τι και να είναι, αυτό που έχει σημασία είναι πως κανένας δεν μπορεί να ηρεμήσει την αδρεναλίνη που πηγάζει από μέσα μας για κάθε γνωριμία που επιθυμούσαμε καιρό ή ακόμα που προέκυψε εντελώς αναπάντεχα. Είναι η στιγμή που βλέπουμε να ανάβει ένα σπίρτο κι εμείς ονειρευόμαστε πυρκαγιές ατιθάσευτες.

Σωστή ή λάθος η ένταση της αρχής, δε θα κριθεί εκείνη τη στιγμή. Θα πρέπει τουλάχιστον στο ξεκίνημα να αφεθείς στο νέο αυτό κομμάτι της ζωής σου και να μπεις στη διαδικασία της αναγνώρισης. Έστω και με τέρμα τα γκάζια στον ενθουσιασμό, το να μετανιώσεις αργότερα που δεν αφέθηκες και δεν εκδήλωσες όλη αυτήν την προσμονή είναι σίγουρα χειρότερο. Καμιά φορά δε θέλει σκέψη το να αισθάνεσαι, απλά σταματάς τις μηχανές του μυαλού σου και τα γρανάζια του ενστίκτου μπαίνουν σε γρήγορη τροχιά. Ο εκτροχιασμός παραμονεύει, αλλά ποιος θα κρίνει το αποτέλεσμα εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό; Το να κυλάει στο αίμα σου η ένταση, το να φαίνεται στα μάτια σου ο πόθος και η ανάγκη να γευτείς αυτήν τη νέα σχέση είναι η ολοκλήρωση κάθε πιθανότητας του απίθανου. Έτσι είναι πάντα η αρχή, το ξεκίνημα φέρνει συνήθως ραγδαίες κι ανατρεπτικές εξελίξεις. Όσο γρήγορα όμως κι αν τρέξεις, ποτέ δε θα ξεφύγεις από το αναπόφευκτο.

Οι πιθανότητες να προσγειωθείς απότομα και ανώμαλα υπάρχουν πάντα και παντού εξάλλου. Ακόμα και στις περιπτώσεις που διαλέγεις να προχωρήσεις πιο αργά και συνεσταλμένα ή σε εκείνες που δε γνωρίζεις σε τι μονοπάτια θα οδηγηθείς και κάνεις αναγνωριστικά βήματα. Έτσι όταν παίρνεις το ρίσκο να τα ζήσεις και να τα νιώσεις όλα για όλα, τότε πολύ απλά δεν υπάρχει επιστροφή. Μαζί με τον ενθουσιασμό παρασύρεσαι κι εσύ σε έναν κόσμο που το σωστό και το λάθος είναι έννοιες άγνωστες. Έχεις διαλέξει να γυρίσεις όλους τους διακόπτες στο τέρμα τους γιατί πιστεύεις πως το αποτέλεσμα θα αξίζει. Και όταν βλέπεις πως κάτι αξίζει να το κερδίσεις τότε αξίζει και να το ζήσεις. Η ζωή είναι γεμάτη από περαστικές και φευγαλέες στιγμές και αν διαλέξεις να επιβραδύνεις τους ρυθμούς σου τότε το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χάσεις πολύτιμο χρόνο από αυτές.

Θα βρεθούν πολλοί που θα κατακρίνουν τις βιαστικές κινήσεις σαν επιπόλαιες, αλλά αν εσένα ήδη το αίμα σου βράζει και έχουν αφοπλιστεί όλες σου οι άμυνες εξαιτίας εκείνου του ανθρώπου, τότε τίποτα και κανένας δε θα σε αποσπάσει από την πορεία που έχεις ήδη χαράξει. Ίσως αυτός ο έρωτας να είναι ο πρώτος, ίσως σαν χαρακτήρας να εξιτάρεσαι από την έννοια της αρχής, χίλια δύο τα ίσως, μην τα ψάχνεις όμως γιατί ακόμα και αν όλα πάνε ανάποδα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τα να ξυπνάς το πρωί με το χαμόγελο του φρεσκοερωτευμένου.

Είναι λοιπόν άσκοπο να προσπαθούμε να περιορίσουμε την υπερβολή της αρχής. Τα φέρνει όλα άνω-κάτω μέσα μας και ούτε που ασχολείται να μας ρωτήσει. Ανατρέπει δεδομένα και σκέψεις. Παίρνει ανεξίτηλο μαρκαδόρο κι έρχεται και ζωγραφίζει στο πρόσωπό μας το πιο παιδικό χαμόγελο. Προσφέρει αγωνία ανυπέρβλητη και μετατρέπει όντως τη μικρή εκείνη φλόγα του σπίρτου στην πυρκαγιά που ονειρευτήκαμε. Αφέσου λοιπόν και ζήσε στο έπακρο αυτό το αλλιώτικο που νιώθεις να κυλάει στο αίμα σου. Όχι λίγο, ούτε μέτρια, όλα στο τέρμα και ας κρατήσει όσο κρατάει το άνοιγμα ενός δώρου γενεθλίων, ακόμα και αν τελικά αυτό που έκρυβε το περιτύλιγμα δεν ήταν αυτό που είχες φανταστεί. Η έξαψη και το χαμόγελο που δημιουργήθηκε έστω και για λίγο, ήταν και αυτά που το έκαναν να αξίζει.