Το να παλεύεις να αγγίξεις το τέλειο, το ιδανικό για σένα, μπορεί να σε οδηγήσει σε δρόμους που σίγουρα δε θα είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα. Θα τα βάζεις καθημερινά τόσο με τον εαυτό σου όσο και με τους άλλους προσπαθώντας να τους φέρεις στα μέτρα σου, να τους προκαλέσεις ροπή προς την τελειότητα.
Επιδιώκεις να βάζεις υψηλούς στόχους τους οποίους κάποιες φορές ξέρεις πως μοιάζει αδύνατον να πετύχεις. Είναι τόσα πολλά αυτά που συνήθως ζητάμε για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι εύκολο να υλοποιηθούν. Μεγαλώνουμε με φράσεις του τύπου «μπορείς και καλύτερα», αφού «ο άλλος πέτυχε περισσότερα από σένα». Όλα αυτά μας γεμίζουν ανασφάλεια, άγχος και πίεση που οδηγούν σε ψυχοσωματικές εκδηλώσεις ή ακόμα και σε διαταραχές στις σχέσεις και στη συμπεριφορά μας προς τους άλλους. Γιατί λοιπόν να μην επιδιώξουμε απλά πράγματα, τα οποία να είναι μεν είναι στόχοι, αλλά να μοιάζουν και ρεαλιστικοί; Όταν το τέλειο και το εξιδανικευμένο έχει γίνει εμμονή και ανάγκη χάνεις καθημερινά στιγμές που θα μπορούσες να απολαύσεις.
Μπορεί κανείς να επιδιώκει να πετύχει όλο και περισσότερα και να μην αισθάνεται πως λείπει από τη ζωή του η απόλαυση και η διασκέδαση. Επικεντρώνεται σε κάτι μέχρι να το τελειοποιήσει και έως τότε όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Πώς γίνεται όμως να βγει κανείς αλώβητος από αυτή τη συνεχή πίεση; Είναι ανθρώπινο να κουραστεί και να εξαντληθεί απ’ τα εμπόδια και τις δυσκολίες στη διαρκή προσπάθειά του να είναι εξαιρετικός στη δουλειά, στο σχολείο, στις σχέσεις, ακόμα και στην παρέα.
Ουδείς τέλειος όμως, αφού όλοι κάνουν σφάλματα, τα οποία πρέπει κανείς να μάθει να εκτιμά κιόλας και να αποκομίζει οφέλη απ’ αυτά. Από τα λάθη μαθαίνεις κι αν όλα λειτουργούσαν ρυθμικά και άψογα, κάποια στιγμή, σε μια ξαφνική διακοπή λειτουργίας τους, η πτώση θα ήταν μεγαλύτερη και η ζημιά πιο σοβαρή. Αρκεί ένα διάλειμμα, για μια μέρα να σταματήσουμε ό,τι κάνουμε και να αφήσουμε τον εαυτό μας χαλαρό και ελεύθερο από εκείνη την πλευρά μας που θέλει να κάνει στην άκρη τη διασκέδαση και κάθε απόλαυση, με αποτέλεσμα να στερούμαστε στιγμές όταν παλεύουμε για πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Αξίζει αυτή η προσπάθεια για να ακούσουμε ένα μπράβο που ίσως να μην έρθει ποτέ, ένα ευχαριστώ που μπορεί και να μη βγει από κανενός τα χείλη; Το συμπέρασμα τότε είναι πως αν αγαπάς τον εαυτό σου με τις αδυναμίες του, με τα ψεγάδια του και του αφήνεις περιθώριο να ελίσσεται και να δίνει στους άλλους χώρο χωρίς να ψάχνει καλούπια και τελειότητα, η ζωή από μόνη της θα μοιάζει πιο απλή και πιο ευχάριστη.
Η αποδοχή του μη τέλειου, η συνειδητοποίηση ότι όλοι κάνουμε λάθη και έχουμε αδυναμίες είναι αρετή. Εάν πρόκειται να σε εκτιμήσει ο άλλος θα το κάνει και ας μην είσαι τέλειος, κι ας κάνεις λάθη κι ας δείχνεις τις αδυναμίες σου. Αρκεί να είσαι ο εαυτός σου.
Συντάκτης: Ολυμπία Καραμπέτσου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
