Το μεγαλύτερό σου πρόβλημα να το λύνεις πάντα πρώτο

Το άγχος και τα προβλήματα, είτε πρόκειται για κάτι μεγάλο είτε για κάτι μικρό, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Πέφτουμε ωστόσο σε μια παγίδα. Αναλωνόμαστε τόσο έντονα στο να βρούμε πιθανές λύσεις και καταναλώνουμε τόση ενέργεια στο πώς θα καταφέρουμε να απαλλαχθούμε από αυτά, που ξεχνάμε τελικά να αναρωτηθούμε αν αξίζει να τα υπολογίζουμε στη λίστα με τα προβλήματα.

Κάτι που μας αγχώνει πολύ, κάτι που νιώθουμε να καταλαμβάνει κομμάτια της ζωντάνιας και της όρεξής μας και που βάζει δικά του σημαιάκια σε σημεία του μυαλού μας που δικαιωματικά δεν του ανήκουν, ιδανικά θα ήταν και το πρώτο σε προτεραιότητα προς επίλυση. Συχνά όμως επιλέγουμε να αποφεύγουμε πράγματα και καταστάσεις που μας ενοχλούν ή μας τρομάζουν. Είναι πιο εύκολο να τα αφήσουμε για «αύριο» ή έστω να τα αφήσουμε για τελευταία στη λίστα, λέγοντας πως «θέλουμε το κεφάλι μας καθαρό πριν ασχοληθούμε» και γενικά δημιουργώντας ένα σωρό δικαιολογίες και ταυτόχρονα κρατώντας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, ένα μεγαλύτερο ψυχολογικό φορτίο.

Ας πάρουμε όμως λίγο χρόνο μόνοι, χωρίς να μας ενοχλεί κανένας κι ας αρχίσουμε να βάζουμε σε σειρά προτεραιότητας τα ζητήματα που μας απασχολούν. Όταν φτάσουμε σε αυτό που αποκαλούμε «μεγαλύτερο» ας αναρωτηθούμε μήπως δεν είναι όσο τρομερό είχαμε υπολογίσει. Μήπως η σκιά του δράκου ήταν τελικά απλώς ένα παιχνίδι του φωτός με κάτι πολύ μικρότερο. Και μόλις καταφέρουμε να οργανώσουμε τη σκέψη μας και να καταλήξουμε στην τελική μορφή του καταλόγου μας, ας δώσουμε όλη τη βαρύτητα σε αυτό που βρίσκεται στο νούμερο ένα, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι τελικά.

Τέτοιου είδους γεγονότα πρέπει να τα δουλεύουμε όσο πιο νωρίς μπορούμε. Με την πρώτη γουλιά του καφέ το πρωί, ας αρχίζουμε να ψάχνουμε το πώς θα δοθεί ένα οριστικό τέλος. Και όλο αυτό με απώτερο σκοπό να βγούμε δυνατότεροι. Να σταματήσουμε να αποφεύγουμε όσα νιώθουμε να έχουν κάποιο βαθμό δυσκολίας και να απαλλαγούμε από το βάρος της φαινομενικής αδυναμίας. Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο να ερχόμαστε αντιμέτωποι με άγχη και φοβίες, ποιος όμως κατάφερε να νικήσει έναν εχθρό που ποτέ δεν αντιμετώπισε;

Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν, είναι στο χέρι μας όμως το αν θα πάρουν παράταση ή όχι. Τα μικροπροβλήματα δε θα τα ξεφορτωθούμε ποτέ, ακόμη και αν θεωρήσουμε πως τα διώξαμε αργά ή γρήγορα θα γεννηθούν καινούργια. Αντί να αναλωνόμαστε λοιπόν εκεί, ας αφοσιωθούμε σε όσα μπορούν όντως να μας ανακουφίσουν και να μας δώσουν ώθηση να αντιμετωπίσουμε και τα υπόλοιπα, κάνοντάς τα να φαντάζουν ξαφνικά  μηδαμινά κι ας έδειχναν προ ολίγου θεόρατα. Εξαντλώντας τον εαυτό μας σε πιο μικρά κι ασήμαντα θέματα κουραζόμαστε και επιβαρυνόμαστε με συναισθήματα που μας αποδυναμώνουν. Έτσι λοιπόν, αρχίζοντας από το νούμερο ένα άγχος μας, έχουμε τη δυνατότητα να επιστρατεύσουμε κάθε δύναμη που διαθέτουμε και να το πολεμήσουμε.

Η ανακούφιση και η αλλαγή της διάθεσης θα είναι και το σημάδι της νίκης, τόσο για εμάς όσο και για όσους βρίσκονταν δίπλα μας στηρίζοντάς μας. Όλοι όσοι ανέχονταν νεύρα, γκρίνια, άγχος και θλίψη. Θα λάμψει και το δικό τους πρόσωπο πλάι στο δικό μας. Θα φύγει η μαυρίλα και η ομίχλη κι από το δικό τους οπτικό πεδίο. Η νίκη όμως θα εξακολουθεί να είναι καθαρά δική μας και αυτό γιατί βρήκαμε τη δύναμη να δώσουμε την αμέριστη προσοχή μας και τελικά να εξουδετερώσουμε μια απειλή που έμοιαζε ανίκητη και μάλιστα χωρίς ενδιάμεσες παύσεις και πλάγιες υπεκφυγές.

Όταν ένα πρόβλημα κολλάει στο μυαλό μας και αρνείται να φύγει από εκεί όπως ένα πεισμωμένο πεντάχρονο αρνείται να φύγει από την παιδική χαρά, πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το λύσουμε άμεσα. Όσο εντείνουμε τη διάρκειά του το μόνο που καταφέρνουμε είναι να εντείνουμε και την πίεση που ασκεί πάνω μας. Δώστε λοιπόν λύση σήμερα σε ό,τι σας προβληματίζει περισσότερο. Η φυγή, η εσκεμμένη αγνόηση και το να λέμε πως «Και αύριο μέρα είναι» δεν πρόκειται να κάνουν καμία διαφορά, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Το αύριο πάντα θα επαναλαμβάνεται, πάντα θα αποτελεί μια προσωρινή δικαιολογία. Παίρνουμε λοιπόν μια βαθιά ανάσα και βουτάμε στα βαθιά χωρίς μπρατσάκια. Είμαστε πλέον ώριμοι άνθρωποι, ξέρουμε από νερά και κατανοούμε πως όσο κι αν μοιάζουν μαύρα οι πιθανότητες είναι ότι από κάτω κρύβουν απλώς φύκια. Ακόμη όμως κι αν κρύβουν το τέρας που τόσο τρέμαμε μη συναντήσουμε, καταλαβαίνουμε ότι οι πιθανότητες είναι υπέρ μας μόνο αν τολμήσουμε να κολυμπήσουμε.