Αδιαφορώ τι έκανες πριν με γνωρίσεις

Τόσα πολλά μας συμβαίνουν. Σχέσεις, κάποιες είναι παρελθόν, κάποιες μας βασανίζουν ακόμη και παλεύουμε να τις αγνοήσουμε, άνθρωποι που μας άφησαν πληγές κι ένα παρελθόν συνδεδεμένο με το παρόν, παλεύοντας να μην ξαναγίνει ποτέ μέλλον.

Τώρα όμως είσαι σ’ ένα παρόν. Είμαστε μαζί στο παρόν. Παλεύουμε κάθε μέρα ν’ αγνοήσουμε τα προβλήματα και να είμαστε στην καλύτερη εκδοχή που θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε. Είμαστε άνθρωποι όμως κι όχι ατσαλάκωτοι. Έρχονται κι οι δύσκολες στιγμές. Έρχονται κι οι ανασφάλειες κι οι δεύτερες σκέψεις που δεν εξαφανίζονται με μαγικά κουμπιά. Έρχονται, μας βυθίζουν στην εξουσία τους και δεν αποχωρούν μέχρι εμείς με αυτοπεποίθηση και σιγουριά να τους δείξουμε την έξοδο.

Και κατά την παραμονή τους, ανακυκλώνουν συζητήσεις σας, στιγμές σας. Αυτό το ένα άτομο στο παρελθόν του κάθε ανθρώπου, που του έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά, του ρήμαξε τη ζωή, τον έβγαλε εκτός εαυτού και, καλώς ή κακώς, έχει μια κάποια επιρροή πάνω του.

Αυτή η επιρροή, όμως, μπορεί ν’ αποβεί καταστρεπτική, μωρό μου. Γιατί τα καταλαβαίνω όλα αυτά και ζω κι εγώ μ’ ένα παρελθόν, χωρίς καθόλου να ξεχνάω την παρουσία του. Το έχω συμπεριλάβει στη ζωή μου, χωρίς ν’ αφήνω να με αγγίζει πλέον. Γιατί κάποτε, όχι απλά το έκανε, αλλά ήταν η πραγματικότητά μου σ’ όλο της το μεγαλείο. Μα έβαλα τελείες, ήμουν οριστική, έκανα κάποιες επιλογές και δεν άφησα να είμαι δεύτερη ή τρίτη επιλογή κάποιου άλλου, ή ακόμη και σκέψη.

Επέλεξα να γίνω κάποια στιγμή προτεραιότητα και ούτε δευτερόλεπτο κάτι λιγότερο. Επέλεξα το μέλλον, γιατί οι άνθρωποι εκείνοι κι η ζωή εκείνη δε μου ταίριαζαν πια.

Έχουμε φτάσει στο τώρα και στο μαζί. Έχουμε φτάσει να ξεκαθαρίζουμε τα αυτονόητα για ν’ αποφύγουμε την επαναληπτικότητα που μπορεί ν’ αποβεί μοιραία. Θέλουν ξεκάθαρες κουβέντες οι έρωτες άλλωστε.

Δε μ’ ενδιαφέρει τι συνέβη στη ζωή σου πριν από μένα. Με ενδιαφέρεις εσύ, πώς νιώθεις, τι σε πειράζει, ποιος είσαι και ό,τι άλλο θέλουμε να μοιραστούμε αμοιβαία, από καθαρό ενδιαφέρον πάντα. Εγωιστικό; Ίσως, και μάλιστα πολύ. Ν’ ακούω πώς περνούσες με άλλη, πόσο την λάτρευες και τι έχει χάσει τώρα. Δε θέλω! Πού πηγαίνατε, τι κάνατε, τι λάθη σας χώρισαν και τι συγκυρίες σας ένωσαν. Ούτε λέξη σου λέω.

Εξίσου εγωιστικό με το να μη θέλω να γνωρίζω κάτι άλλο για την παλιά σου ζωή. Για τη ζωή σου πριν από εμένα. Ο εγωισμός αυτός θρέφει τον έρωτά μου για σένα και δεν έχω σκοπό να τον ταΐσω με κομμάτια κανενός αλλού. Μόνο με δικές μας στιγμές. Μόνο με ό,τι είναι δικό μας. Να τραφεί από εμάς τους ίδιους και τις συζητήσεις μας. Τις βράδινες συνομιλίες, τα inside αστειάκια μας, τα πειράγματα που μας ροκανίζουν τ’ αυτιά, τα ψευτονεύρα που καταλήγουν σε φιλιά. Θέλω ό,τι μας αφορά, ό,τι λέμε, κάνουμε αλλά και σκεφτόμαστε να γεννιέται απ’ τις δικές μας ζωές κι εμπειρίες.

Ούτε αντιφάσεις ούτε γκρίνιες μας ταιριάζουν. Δε μας αρμόζει ο συμβιβασμός, ούτε σ’ αυτά που κάνουμε ούτε σ’ αυτά που λέμε. Κι όλα αυτά είναι απόρροια της ζήλιας που σου ‘χω. Της παράλογης, χωρίς βάση και αιτία. Γιατί αλίμονο δεν προέρχεται από αποδείξεις και παράπονα. Προέρχεται απ’ την παιδαριώδη αγάπη μου. Από φόβους τρεμάμενους και σ’ ένα θολό μυαλό απ’ την πολύ την παραζάλη του έρωτα.

Αλίμονο, αν έστεκε το ελάχιστο απ’ αυτά που φοβάμαι. Το πάθος θα γινόταν επιθετικότητα κι η αγάπη απογοήτευση. Αλλά να, θέλω καθετί απόλυτο για μας τους δύο. Αν γινόταν θα διέγραφα το παρελθόν που μας πλήγωσε. Θα τραβούσα δυο μεγάλες, τρανταχτές και ξεκάθαρες γραμμές να τo διαχωρίσω απ’ το τώρα. Μα του οφείλω απ’ την άλλη και αυτό που είσαι, την καρδιά και τη νοημοσύνη σου, που πλάστηκαν μέσα απ’ τον πόνο.

Οπότε δε θέλω να το διαγράψω όχι, μόνο να το αγνοήσω.

Για να μη θυμάμαι ότι δεν ήσουν από πάντα δικός μου.