Αν σ’ αγαπάς κανείς δε σ’ αλλοιώνει

Όλοι αγαπήσαμε κάποια στιγμή. Τόσο πολύ που μετά απ’ αυτόν τον έρωτα χάσαμε κάτι που πάντα θα έπρεπε να προσέχουμε, τον εαυτό μας. Τον πιέσαμε, τον υποβιβάσαμε, τον βάλαμε στην άκρη πολλές φορές για να χωρέσουν οι άλλοι, η επιθυμία και το πάθος. Μα η αυτοεκτίμηση κι ο αυτοσεβασμός δεν περιμένουν να στριμωχτείς για να χωρέσουν. Πάντα βρίσκουν μια γωνιά μπροστά στο χάος του έρωτα και τρυπώνουν εκεί. Αρκεί να τα αφήσουμε εμείς να υπάρξουν.

Αρκεί ο έρωτας να μας εμπνέει αυτοεκτίμηση κι όχι υπονόμευση. Να μας βελτιώνει κι όχι να μας καταδυναστεύει. Δεν είμαστε με κάποιον για να αυτοκαταστραφούμε. Όσο ποιητικό κι αν ακούγεται, εδώ μιλάμε για πραγματική ζωή. Για να είμαστε ευτυχισμένοι χρειάζεται πριν καν υπάρξει κάποια σχέση στη ζωή μας, να έχουμε χτίσει κάποιες ισορροπίες σε αυτήν και να τοποθετήσουμε με άνεση τον εαυτό μας εκεί. Έτσι θα ξέρουμε πώς ορίζονται τα πράγματα. Θα ξέρουμε την αξία μας. Θα ξέρουμε τι είμαστε και τι αξίζουμε. Κι ό,τι λιγότερο από αυτό, απλά θα απορρίπτεται.

Λίγο σκληρό κι απόλυτο ακούγεται, ειδικά αν μιλάμε για έναν τρελό έρωτα, που τα λαμπάκια που μας λένε «όχι» αναβοσβήνουν με μανία, μα εμείς δεν μπορούμε να τον αφήσουμε. Όμως, όποιος δε σέβεται την ελευθερία του πνεύματός μας, την ηρεμία της ψυχής μας και τη διατήρηση του χαρακτήρα μας, τι μέλλον να μας χαρίσει. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε καν ένα βιώσιμο παρόν.

Δεν ερωτεύτηκε ποτέ εσένα. Αν δεν ερωτεύτηκε την οξυθυμία, την ανυπομονησία σου και τις απόψεις σου περί ελευθερίας, στερεοτύπων κι ισότητας -που μεταξύ μας θα έπρεπε να βρίσκουν σύμφωνο τον καθένα. Αν δε σε αγάπησε με όλες τις πτυχές σου, που, αλίμονο, δε χρειάζεται πάντα να το βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. Το θέμα είναι να μαλώνετε, να ωρύεστε, να απαντάτε ο ένας στον άλλον, μα στο τέλος με ένα φιλί να σφραγίζεται τη συμφιλίωσή σας και τον αμοιβαίο σεβασμό.

Η εκτίμηση του συντρόφου μας είναι θεμελιωτικό υλικό για την ισορροπία μιας σχέσης. Αυτή που τη στηρίζει στα δύσκολα και δεν την αφήνει να διαλυθεί. Μα αν ο άνθρωπός σου πρώτος απ’ όλους δε σέβεται εσένα, με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει, πόσο να αντέξει και μια σχέση χωρίς γερές υποδομές. Στο πρώτο εμπόδιο ή καβγά, θα επέλθει ο χωρισμός. Κι αν αυτό δε συμβεί, θα συμβιβαστείς, θα υποχωρήσεις. Θα πάρεις πίσω όσα θέλησες κι απαίτησες και θα γύρεις στη γωνιά σου πληγωμένος και λειψός.

Μα αν ο σεβασμός του συντρόφου σου δεν αρκεί και δε σε καλύπτει, αν αποζητάς έναν άνθρωπο με μεγαλύτερες βλέψεις, με όνειρα, επιχειρήματα κι απόψεις ακράδαντες, αν ψάχνεις κάτι που δεν έχεις βρει ακόμα, μη φέρεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου υποβαθμίζοντάς τον, δεν είναι η λύση. Δεν είναι η λύση, ρε μάτια μου, να χάσεις τον αυτοσεβασμό σου για να κουμπώσεις στις ναρκισσιστικές ή εγωιστικές απόψεις κάποιου, ανίκανου να σου προσφέρει την ευτυχία που αποζητάς. Δεν κουμπώνεις με κάποιον, αν αφαιρέσεις ένα κομμάτι σου και ξαναπροσπαθήσεις με ό,τι σου απέμεινε.

Η αυτοεκτίμηση, που θα πρέπει να ‘χεις, είναι η πρώτη μορφή ελευθερίας που σου δίνεται. Σου δίνει το δικαίωμα να αποφάσεις ό,τι καλύτερο για σένα και για όσα ποθείς πιο πολύ. Σου δίνει δύναμη κι αντοχή για να καταφέρεις ακόμα κι όσα φοβάσαι. Γιατί σε αγαπάς περισσότερο απ’ ό,τι μπορείς να αγαπήσεις ποτέ κάποιον άλλον, τουλάχιστον με τρόπο υγιή. Και για να σου αποδείξεις αυτήν την αγάπη, χρειάζεται μόνο να πάρεις τις αποφάσεις που θα σε αφήσουν χαρούμενο και πλήρη με όσα έχεις στη ζωή σου κι όσα επιδιώκεις να αποκτήσεις.

Αν κάποιος δε χωράει σε αυτά τα μήκη και πλάτη σκέψης τώρα, δεν πρόκειται και ποτέ να το κάνει.  Μπορεί να σε πείσει να τα παραποιήσεις, να τα αλλοιώσεις, να τα μεταλλάξεις -μπορεί να σε πείσει μόνο αν δει μια αδυναμία στον τρόπο που σου φέρεσαι. Αλλιώς δε θα βρει χώρο, αλλιώς δε θα προσπαθήσει καν. Το καλύτερο σχέδιο για να αφήσεις κοντά σου μόνο όσους θα σε σεβαστούν και θα σε κάνουν, όχι να αναθεωρήσεις για τις απόψεις σου, μα να σκεφτείς και να αυτό-βελτιωθείς. Αυτοβελτίωση αναζητάμε άλλωστε, όχι αλλαγή ούτε αλλοίωση.