Άνθρωποι υπέροχοι βουτηγμένοι στις ανασφάλειες

Άνθρωποι είμαστε. Και όλοι μα όλοι, όσο τέλειοι και να φαινόμαστε στα μάτια όσων μας αγαπάνε, είμαστε γεμάτοι ελαττώματα. Άλλοι οξύθυμοι και αντιδραστικοί, άλλοι κλειστοί και απόμακροι, άλλοι ανασφαλείς και άλλοι υπερόπτες. Και οι ανασφαλείς είναι συνήθως οι πιο ευαίσθητοι και υπέροχοι, που δεν έχουν προλάβει να δείξουν το μεγαλείο του εαυτού τους.

Και αυτές οι καταραμένες οι ανασφάλειες είναι η κύρια πηγή της αρνητικότητας και της μοναξιάς μας. Τρυπώνουν στα πιο απόκρυφα σημεία της σκέψης μας και στριμώχνονται ακόμα πιο βαθιά μέσα μας, ώστε να μην μπορέσουμε ποτέ να τα εκφράσουμε. Και όλα όσα απομένουν είναι σκέψεις, ελπίδες και όνειρα. Μα οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα και τις ελπίδες βιώσιμες και λογικές. Για να κάνουν τις σκέψεις, πράξεις. Και αυτός είναι και ο σκοπός τους. Δε θα ‘πρεπε ποτέ να μένουν απλά σχέδια.

Και είναι τόσο ψυχοφθόρες. Σε βάζουν να παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό και σε οδηγούν πάντα, μα πάντα, στην ήττα. Σου γελάνε κατάμουτρα αφού ποντάρουν στην αδυναμία σου να τις ξεπεράσεις. Πάνω σε αυτήν την αδυναμία πάνω στην οποία γεννήθηκαν κιόλας και αν δεν τις σκοτώσεις εσύ, τόσο θα μεγαλώνουν συνεχώς. Μέχρι να κατασπαράξουν ό,τι άλλο όμορφο έχεις δημιουργήσει. Γιατί όσο τις ταΐζεις με αρνητικές σκέψεις, ντροπή και απαισιοδοξία τόσο αυτές θα αναπτύσσονται και θα σου τρώνε το μυαλό.

Και σε αλλοιώνουν, γιατί δεν αφήνουν κανέναν πραγματικό εαυτό να βγει στη επιφάνεια, παρά μόνο φθηνές απομιμήσεις των όσων πραγματικά είσαι. Είναι σαν να δημιουργούν ένα φίλτρο απ’ το όποιο περνάει κάθε τι, κάθε αντίδραση, συνομιλία και επιλογή και να εξέρχεται τροποποιημένο, διαφοροποιώντας το αρχικό προϊόν. Τόσο διαφορετικά φαίνονται οι άνθρωποι με ανασφάλειες. Και ποσό κρίμα κάποιους απ’ αυτούς να μην τους γνωρίζεις και ποτέ πραγματικά.

Γιατί στην πραγματικότητα, αν αποδομούσαμε την εικόνα τους και την ξανασυνθέταμε, χωρίς καμία αμφιβολία για το ποιοι είναι και τι αξίζουν, θα έμεναν υπέροχοι άνθρωποι, έτοιμοι για μεγάλα και σπουδαία πράγματα. Με όνειρα, φιλοδοξίες, καλοσύνη και έγνοια για τους άλλους. Θα έμενε μια γλυκύτητα αφοπλιστική, μια δυναμικότητα καλά κρυμμένη, θα έμεναν ετοιμόλογοι, πανέξυπνοι ομιλητές και δίκαιοι και βοηθητικοί ακροατές. Άνθρωποι φτιαγμένοι να αγαπάνε και να αγαπιούνται, αυτοί της διπλανής πόρτας, που ξέρουμε και αγαπάμε να λατρεύουμε.

Μα σκεφτόμαστε υπερβολικά το κάθε τι, το κάθε ψεγάδι, την κάθε λεπτομέρεια. Ίσως πράγματα που κανένας άλλος, πέρα από μας τους ίδιους, δεν παρατηρεί. Και είμαστε τόσο τελειομανείς, που τιμωρούμε με αρνητικότητα τον εαυτό μας για τις ατέλειές μας. Λες και υπάρχουν πολλοί αψεγάδιαστοι άνθρωποι γύρω μας. Μα όχι, είμαστε διατιθέμενοι να εξαντλήσουμε όλη την αυστηρότητα στον εαυτό μας και στο τέλος να πνιγούμε με τα λάθη που κάνουμε.

Κανείς δεν πρόκειται να έχει την «τέλεια» εμφάνιση, το τέλειο πρόσωπο, το σώμα. Τις σωστές αντιδράσεις στην οποιαδήποτε περίπτωση του τύχει στη ζωή του. Έχει το δικαίωμα, αντιθέτως, να υπάρξει όσο διαφορετικός και περίεργος επιθυμεί να είναι. Μόνο αυτοπεποίθηση χρειάζεται ότι είναι αρκετά καλός και συνειδητοποίηση ότι δεν είναι τέλειος και ούτε μπορεί ποτέ να γίνει. Και αν θέλει να βελτιωθεί σε σημεία, ας το κάνει, αλλά ό,τι θέλει ο ίδιος στα αλήθεια μόνο και κανένας άλλος.

Στο μυαλό μας έχουμε φτιάξει μικρά κουτάκια και προσπαθούμε με μανία να χωρέσουμε σε αυτά, πάση θυσία. Μικρά τετράγωνα που πολλές φορές δε μας χωράνε. Και έχουμε έλλειψη αυτοπεποίθησης και αγάπης για τον εαυτό μας, γιατί είμαστε κύκλοι και αντί να γκρεμίσουμε τα κουτάκια, προσπαθούμε με το ζόρι να αλλάξουμε το σχήμα τους. Μα σας το λέω και να το ξέρετε, έτσι μόνο θα αλλοιωθούμε, δεν πρόκειται να προσαρμοστούμε. Μα ακόμα και αν το κάνουμε, θα σκάσουμε απ’ την πολλή πίεση που θα νιώσουμε.

Οι άνθρωποι διαφέρουμε τόσο πολύ, μα η ανάγκη μας να γινόμαστε αποδεκτοί για πράγματα που δεν είμαστε ή να μη δεχόμαστε τον εαυτό μας για όσα είμαστε, είναι κοινός παρονομαστής και μας οδηγούν σε ένα δρόμο δυστυχίας. Επιλέγουμε να μη γινόμαστε ευτυχισμένοι, θεωρώντας ότι δεν είμαστε τέλειοι. Μα οι τέλειοι άνθρωποι, ξέρεις αυτοί που είναι σαν κούκλες πλαστικές, τόσο σε εμφάνιση όσο και σε προσωπικότητα, δεν άρεσαν ποτέ σε κανέναν.

Γι’ αυτό, τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχει σημασία τι θα πεις, πώς θα κινηθείς, πόσα κιλά ή πόσα λεφτά διαθέτεις, θα απαλλαχθείς δηλαδή απ’ τις ανασφάλειες που σε εμποδίζουν να αγαπήσεις τον εαυτό σου, θα γνωρίσεις κάτι καινούριο. Έναν νέο εαυτό, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Που μπορεί πρακτικά να μην αλλάξει σε τίποτα, αφού δε χρειάζεται κιόλας, αλλά θα έχει ελαχιστοποιηθεί το πόσο σε ενδιαφέρει αυτή η γνώμη του κόσμου και θα έχει μεγιστοποιηθεί το πόσο αγαπάς, ακόμα και κάθε μία μικρή ατέλεια, του κατά τα άλλα «τέλειου» εαυτού σου.