Ας δώσουμε χωρίς να μετρήσουμε τι πήραμε

Το μυαλό είναι ένα περίεργο μέρος. Παίζει στον άνθρωπο επιλεγμένα παιχνίδια, προωθεί πράξεις χωρίς λόγο, ή με λόγο, μα χωρίς λογική. Κι ας είναι το όργανο της λογικής και της σκέψης. Γεννάει τον εγωισμό, τις φιλοδοξίες, τη χαρά και τον ενθουσιασμό. Γεννά όποιο συναίσθημα νιώσουμε, καλό ή κακό, και τα οδηγεί ακόμα και σε άλογη ύπαρξη και κακομεταχείρισή τους.

Γιατί οι άνθρωποι κακομεταχειριζόμαστε τα πάντα, μόλις τα συνηθίσουμε, μόλις τα ζήσουμε και τα θεωρήσουμε αρκετά δικά μας. Τα συναισθήματα που παίρνουμε, που δίνουμε, μειώνουμε τις πράξεις μας, μα απαιτούμε περισσότερες. Κι αυτές οι απαιτήσεις δε μένουν στην αναμονή, μα περνούν στη διεκδίκηση και την πίεση. Θέλουμε ό,τι μπορούμε να έχουμε στο βέλτιστο βαθμό. Τα θέλουμε όλα, από τον άνθρωπο που επιθυμούμε, μα με τον τρόπο που εμείς θέλουμε. Λίγη παιδιάστικη η τόση απαίτηση και η κάλυψη των αναγκών μας σε τέτοια πληρότητα. Ο έρωτας το επιθυμεί το «απόλυτο» και το ζητά, αλλά όταν ζητείται ή απαιτείται η κάλυψη μόνο της μίας πλευράς, αρχίζει να υφίσταται κυρίως ως πρόβλημα.

Τα άτομα ό,τι λαχταρούν δεν μπορούν να το ελέγξουν και προχωρούν σε υπερβολές. Και πια δεν καταλαβαίνουν αν τρέφει τον έρωτα που έχουν ή τον εγωισμό, που με μεγαλύτερη σιγουριά, έχουν. Γιατί πολλοί φτάνουν να «ξεζουμίζουν» συναισθηματικά και την τελευταία στάλα συναισθήματος του άλλου. Όλη τη χαρά, τη θέλει δική του. Όλη την προσοχή, και τον ενθουσιασμό και τη φροντίδα που έχει να διαθέσει, όλα δικά του. Δεν του αρέσει το μοίρασμα, ούτε και το μισό. Γι’ αυτό δε θα ‘θελε ποτέ να παραλάβει κάτι ως μισό, μόνο ως ολόκληρο και ολότελα δικό του. Με όσο εγωισμό είχε να διαθέσει, το έκανε, και συνεχίζει να το κάνει για να μη τον αφήσει και ποτέ νηστικό.

Έτσι, σκέφτεται, ο άλλος συνέχεια θα τον τρέφει, με οτιδήποτε νέο πέσει στην αντίληψή του. Δε θα το άφηνε ποτέ για τον άλλον, μα όλα για τον εαυτό του. Κι εκεί κρύβεται το λάθος της απολυτότητας, μα η διαφορά με τον γνήσιο έρωτα. Αυτός δομείται στο μοίρασμα και στην ανιδιοτελή επικοινωνία. Δομείται σε κάτι πολύ πιο υγιές από άρπαγμα στιγμών και συναισθημάτων. Απαιτεί εύλογη απαίτηση, μα κυρίως καμία απαίτηση. Μόνο δόσιμο, χωρίς περιορισμό κι αν είσαι τυχερός, θα πάρεις πίσω ίσα και περισσότερα. Μα μόνο αν δώσεις χωρίς να σκέφτεσαι καν το μετά.

Κι ίσως να γίνεται ασυνείδητα, χωρίς όμως να περιορίζεται σαφώς κι η ευθύνη τους. Φέρνουν και εναποθέτουν τον εγωισμό τους στο τραπέζι, σε ένα τραπέζι που δεν είναι καλεσμένος, όμως, στου έρωτα, της αγάπης, της σχέσης. Και όλα τα επηρεάζουν, τα μουνταίνουν, τα μαυρίζουν. Γιατί για να ανθίσει το οτιδήποτε χρειάζεται αμοιβαιότητα και προσοχή. Αυτά θέλουν οι σχέσεις, και ‘μείς πάμε και μπλέκουμε τον εαυτό μας μόνο του ως οντότητα, ενώ πάντα θα έπρεπε να βρίσκεται, σαν σκέψη, σε συνδυασμό με τον άλλον.

Κι αρχίζει και γίνεται ο εγωισμός μας μεγαλύτερος απ’ τον ίδιο τον έρωτα και χάνεται η μπάλα. Ο ένας είναι πάντα πιο κάτω, δεν παίρνει όσα ο άλλος, ενώ δεν απαιτεί παρά μόνο δίνει. Δεν υπάρχει ισορροπία, μα ούτε και ισότητα. Και δε βαδίζουν πια οι άνθρωποι μαζί, αλλά ο ένας εμπρός και ο άλλος πίσω. Ο ένας να πετάει και ο άλλος να μαζεύει. Ο ένας να προκαλεί και ο άλλος να δέχεται.

Μα κανονικά στις σχέσεις δε μετράμε τι έδωσε ο ένας και τι ο άλλος. Oι σχέσεις δεν είναι φιλανθρωπία, να κάνεις ένα, δύο, δέκα καλά. Ούτε να περιμένεις ανταλλάγματα για όσα πρόσφερες. Μπορεί να προσέξεις τον άλλον κι αυτός μόνο να παίρνει και να ζητά κι άλλα, κι άλλα τόσα.

Οπότε καλό είναι να δίνουμε ανιδιοτελώς και πολύ -και να μη το πολυσκεφτόμαστε κιόλας. Μα να προσέξουμε και να μην τυφλωθούμε απ’ τον έρωτα. Δεν το αξίζουν όλοι, δεν το αξίζει κάποιος μόνο και μόνο επειδή τον αγαπάμε. Ας κοιτάξουμε να το αξίζει σαν άνθρωπος, σαν σύντροφος, σαν χαρακτήρας, σαν άτομο, που θα καταρρίψει και το τελευταίο κομμάτι του εγωισμού του για να σταθεί δίπλα μας.