Δε θα πάνε όλα καλά κι αυτό είναι εντάξει

Όλοι στη ζωή μας την έχουμε νιώσει, αυτή την άθλια απελπισία. Από έρωτα, από θάνατο, από στενοχώρια και απώλεια. Νομίζουμε ότι έχει έρθει το τέλος. Ότι μετά απ’ αυτό, τίποτα.

Και στηριζόμαστε στην πιο κλασική ατάκα. Μια ατάκα που μας καθησυχάζει, που -ενώ όλοι τη χρησιμοποιούν, μα δεν την πιστεύουν πάντα- σε μας έχει τη δύναμη να ηρεμήσει το μέσα μας. « Όλα θα πάνε καλά». Κι ενώ κρύβει λίγη στοργή, λίγη συμπόνια και μια στάλα αγάπης, εμάς στην πραγματικότητα ποτέ δε μας έκανε καλό.

Ίσως εκείνη τη στιγμή να καταφέρει να ημερέψει το θυμό, τον πόνο, το κενό που νιώθουμε, μα μακροπρόθεσμα μας γεμίζει με ελπίδες και μας καθησυχάζει. Κι αυτό δεν είναι πάντα καλό. Γιατί μας καθορίζει αυτή η μόνιμη αίσθηση ότι όλα πρέπει, ναι, πρέπει να πάνε καλά. Αλλιώς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, πώς να φερθούμε και να αντιδράσουμε. Δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε στη ζωή την ίδια.

Η ζωή δεν είναι μια ευθεία. Είναι μια καμπύλη που μας οδηγεί απ’ τα ψηλά στα χαμηλά πολύ γρήγορα. Που όσο εύκολα μας χαρίζει την ευτυχία, τόσο εύκολα και θαρραλέα μας την κλέβει και πίσω. Και για να μπορέσουμε μια μέρα να γίνουμε ευτυχισμένοι, δεν αρκεί να πιστεύουμε ότι όλα θα φτιάξουν. Ότι με ένα μαγικό τρόπο, οι πιο στενάχωρες καταστάσεις θα γίνουν ξαφνικά χαρμόσυνες. Για ζωή μιλάμε, όχι για φαντασία.

Πιθανότητα να μη φτιάξουν. Αλλά αυτό ποτέ δε θα έπρεπε να σε σταματήσει. Ανεξάρτητα απ’ τις καταστάσεις, εσύ συνεχίζεις. Δέχεσαι τα πάντα. Ακόμα κι αυτά που σου τρώνε τα σώθηκα, που δε θες να τα πιστέψεις. Τα δέχεσαι. Και προχωράς παρακάτω. Εκεί που δεν είναι απαραίτητα τα καλύτερα. Είναι ίσως ό,τι χειρότερο κι ό,τι καλύτερο μαζί. Με αυτή τη σκέψη να προχωράς. Δε λέω, θέλει και λίγη αισιοδοξία η ζωή. Για να μη σε πάρει από κάτω.

Αλλά συμβιβάσου με την ιδέα της. Καμία ζωή δεν είναι τέλεια. Πάντα υπάρχουν προβλήματα. Όλα μπορεί να πάνε απλά χάλια. Αλλά εσύ, με το μεγαλύτερό σου χαμόγελο ντυμένο στο προσωπάκι σου και κάνα δυο φιλαράκια –ξέρεις, αυτά της καρδιάς– όλα θα τα αντιμετωπίσεις. Με θράσος, με χιούμορ. Ναι, κυρίως με χιούμορ. Αυτό θέλει η ζωή. Μια κωμωδία είναι, άλλωστε, με μικρές δώσεις τραγωδίας, που κι αυτές όμως θα πρέπει να τις αγαπάς. Πλάκα έχουν.

Όλα, λοιπόν, δε θα πάνε καλά. Και να σου πω, δε χρειαζόμαστε αυτό για να γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι. Τη ζωή χρειάζεται να καταλάβουμε και το γεγονός ότι αν, λέω αν, η ζωή μας ήταν τέλεια θα τη βαριόμασταν. Δε θα είχαμε λόγο να προσπαθούμε κάθε πρωί. Να βελτιώνουμε το είναι μας. Να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο. Και χωρίς αυτά κανείς δεν μπορεί να υπάρξει ευτυχισμένος και πλήρης.

Γι’ αυτό πάντα χρειάζονται οι ατυχίες, οι στεναχώριες και τα κλάματα. Όχι ηλίθιοι καθησυχασμοί που θα σ’ αφήσουν στάσιμο στο παρόν σου. Αλλά λίγο κλάμα, τόσο δα, για να ξεπλύνει ό,τι σου έχει συμβεί και να καταφέρεις να το αποδεχτείς. Όχι να το ξεχάσεις ή να το αρνηθείς. Απλά να το αποδεχτείς. Και να προχωρήσεις, στο μέλλον σου.

Ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει. Και πίστεψέ με, θα ξαναγίνει. Μα αν εσύ τα βρεις με τον εαυτό σου, βρεις τις  ισορροπίες σου, με ό,τι απρόβλεπτο έχει η ζωή να σου χαρίσει, τότε ναι. Θα έχεις καταφέρει πραγματικά, να μην εξαρτάται η ευτυχία κι η ηρεμία σου από κανέναν και τίποτα. Μόνο από σένα. Που ‘χεις μάθει στα δύσκολα να μην το βάζεις στα πόδια. Που δε θα ‘χεις μάθει στη δειλία και την άρνηση. Αλλά να καταφέρνεις να αντιμετωπίζεις τα πάντα. Όπως σου αρμόζουν.

Και να θυμάσαι, η δειλία είναι εύκολη, μα η επιμονή θέλει δύναμη και κότσια.