Επιστρέφουν στα παλιά για να νιώσουν ξανά συναισθηματικά ασφαλείς

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απ’ τις πιο πολύπλοκες, διπολικές και δυναμικές μορφές σχέσεων που μπορούν να υπάρξουν στον πλανήτη. Η φύση μας, βέβαια, χωρίς να είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη, δίνει σε απλά βήματα, όλη μας τη ζωή. Γιατί κι η καρδιά στη λειτουργία της είναι βασική, θα αγαπήσει ή θα μισήσει. Μα αυτό το καταραμένο το μυαλό παίζει τέτοια παιχνίδια, που κι η καρδιά όσο φωτεινή και να είναι, μπερδεύεται απ’ τη τόση σκοτεινιά του. Απ’ το σκότος της ζήλιας, της ανασφάλειας, του θυμού, του εγωισμού.

Κι όσον αφορά στον έρωτα κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, για όποιον λόγο κι αν γίνει, θα φτάσει στο χωρισμό. Έστω και μία φορά -που δεν είναι σχεδόν ποτέ μία. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος όσο τέλειος δημιουργήθηκε, άλλο τόσο ατελώς δημιούργησε ο ίδιος το χαρακτήρα του. Και κάνει και ξανακάνει λάθη. Και δυστυχώς όλα χαλάνε όταν αρχίζει να σκέφτεται κι όχι να νιώθει. Γιατί αν ένιωθε αποκλειστικά, οι περισσότεροι πραγματικοί έρωτες θα ζούσαν μαζί κι όχι χωριστά.

Κι όταν χωρίζει ειδικά, κάπως σαν να αλλάζει. Σαν να μεταλλάσσεται ο τρόπος που αντιλαμβάνεται το χώρο και το χρόνο. Λες και πάρθηκε από άλλη εποχή και τοποθετήθηκε χαμένος στο σήμερα. Κι αντί να νιώσει και να πράξει, πράττει μήπως νιώσει. Και απ’ τα νέα λάθη πάει στα παλαιότερα, μήπως και διαψευστεί. Και για να καταπραΰνει έναν έρωτα, γυρνά πίσω ψάχνοντας στιγμές που δεν έζησε, που έσφαλε, που όχι απαραίτητα θέλει να ξαναπροσπαθήσει κι έτσι γυρνά στην προηγούμενη σχέση.

Σε αυτήν, που την πολεμάει χρόνια και χρόνια και φυσικά δε βγάζει πουθενά. Αλλά οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι ανασφάλειες, δεύτερες σκέψεις, υπεκφυγές και δικαιολογίες. Μα πέρα απ’ αυτά, πάντα όταν είμαστε τόσο ευάλωτοι, θα ψάχνουμε την ασφάλεια. Ένα ποτό στις 4 το πρωί με κάποιον «παλιό γνωστό», που ο καιρός μας έκανε και φίλους. Κάποιον που θέλοντας και μη, υπάρχει το ερωτικό στοιχειό χωρίς όμως το φόβο της παρεξήγησης ή της ντροπής. Γιατί είναι άνθρωποι που κάποτε αγάπησες κι αγαπάς ακόμα. Και νιώθεις τη ζεστασιά του σπιτιού σου μαζί τους κι είναι αμοιβαίο και χειμαρρώδες.

Ή και ακόμα και πιο σύντομες προηγούμενες σχέσεις που όμως θα σου δώσουν αυτό που ζητάς. Λιγοστά αστεία ειπωμένα ανάμεσα στον έρωτα και την οικειότητα. Τι παραπάνω θέλει ο οποιοσδήποτε μετά από έναν χωρισμό;

Κι ίσως πέρα απ’ αυτό, και μια επανένωση. Χωρίς καμία ουσία και πραγματικό λόγο, ίσως. Μα με μόνη δικαιολογία την ανασφάλεια, που σε όλους μας ωθεί η απογοήτευση απ’ τον άνθρωπό μας. Αυτή, που αντί να μας κάνει να προχωρήσουμε μπροστά, μας γυρνά κάτι χιλιόμετρα πίσω. Έτσι, για να θεραπεύσουμε ό,τι πληγή μας έγδαραν οι άνθρωποι που πιστέψαμε. Ή να θεραπεύσουμε τη σκοτεινιασμένη ψυχή μας, που μας έκανε να πληγώσουμε, να απατήσουμε, να αφήσουμε. Να υπάρξουμε δειλοί μπροστά στον έρωτα. Ή αρκετά γενναίοι κι ειλικρινείς. Ποιος ξέρει κάθε φορά;

Όπως και να ‘χει, όμως, όποιος ο λόγος κι η αιτία, πώς κάτι τέτοιο θα μας έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία μας, ποτέ δεν κατάλαβα. Θα γυρίσουμε, θα αναστατώσουμε και θα ξαναφύγουμε. Πότε αυτό υπήρξε επιλογή και δικαίωμα; Κι ειδικά αν προέρχεται από μπόλικες  ανασφάλειες που θα ξεσπάσουν στα λάθος άτομα. Οι επιστροφές ποτέ δε θα ‘πρεπε να ‘ναι επιλογή, αν δεν έχουν την τάση να διαρκούν. Άνθρωποι είμαστε όλοι, με αισθήματα. Όχι ρομπότ.

Θα νιώσουμε για λίγο καιρό καλά, δε λέω. Αλλά αν ο χωρισμός δεν έγινε λόγω αυτού του ανθρώπου, αν η παλιά ιστορία μας ήρθε στο μυαλό μετά τη λήξη της νεότερης, μήπως θα ‘πρεπε να είμαστε ένα «τσακ» πιο αντικειμενικοί με τα όρια των «πρέπει» μας. Γιατί είναι πολύ λεπτή η γραμμή μεταξύ της αποφυγής του καθωσπρεπισμού και της επιτηδευμένης πρόκλησης πόνου. Και πολλοί λίγοι είναι αυτοί που θα μπορέσουν αυθόρμητα κι αυτόματα να κάνουν τη διαφοροποίηση αυτή, ορθά στο μυαλό τους πριν πράξουν.

Κι όλα αυτά γιατί όλοι κάνουμε λάθη. Αλλά και οι περισσότεροι κατανοούμε σχεδόν άμεσα, πότε πρόκειται για πραγματική θέληση και προσπάθεια, και πότε απλά για μια επιβεβαίωση του εαυτού μας. Αυτός που  πάντα θα ζητήσει λίγο ακόμα. Ανεξάρτητα της αρεσκείας μας, της αυτοεκτίμησης κι αγάπη μας. Πάντα για να ολοκληρωθεί επαρκώς η φιλαρέσκειά του θα επιθυμεί, όχι απλά την αποδοχή, αλλά και την πρόκληση έλξης στον άλλον.

Και πολλοί θα πίστευαν ότι οι επιστροφές αφορούν το άλλο πρόσωπο του χωρισμού, έτσι ώστε η ζήλια να ξυπνήσει και να κάνει το παιχνίδι της εκδίκησης ή της διεκδίκησης λίγο πιο γλυκό. Μα τις περισσότερες φορές αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό αποκλειστικά. Όταν βρισκόμαστε πληγωμένοι απ’ τα γεγονότα, πάντα την ασφάλεια θα αναζητούμε, αυτήν που μας προσφέρει το παρελθόν μας, αφού δε χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και πουθενά.

Μόνο να θυμόμαστε ότι κανένα μπάλωμα δεν μπορεί να μας κάνει ποτέ ευτυχέστερους και πόσο ατυχής η επιλογή ενός ατόμου που κάποτε μόνο μπάλωμα δεν υπήρξε στη ζωή μας.